Het idee dat de mens eigenlijk een slim dier is is zowel geruststellend als frustrerend. Geruststellend omdat het de moderne samenleving relativeert. Frustrerend omdát het de moderne samenleving relativeert. Vaak vraag ik me af hoe het leven zou zijn zonder alle regels, verplichtingen en vooral conventies die de maatschappij met zich meebrengt.
Kennelijk ben ik niet de enige die het een aantrekkelijk idee vind, want de helft van mijn Facebookvrienden heeft Into the wild in het favoriete films-lijstje staan. Voor wie de laatste vier jaar in een grot in Alaska heeft gewoond (ha ha): Into the wild is een film over een jongen die de maatschappij vaarwel zegt om in de vrije natuur te leven. En voor iedereen die de film nog niet gezien heeft: open nu een nieuw tabblad, ga naar je favoriete downloadsite (of bol.com, zo je wilt) en zorg dat je ‘m ziet. Het is het waard.
Het is zo’n mooie film, sfeervol ook, maar wat ik nog het beste vind is dat de hoofdpersoon – in tegenstelling tot wat ik had verwacht – nergens wordt verheerlijkt. Okee, het is een onverschrokken vent die onbaatzuchtig zijn spaarcenten aan Oxam Novib doneert, maar dit betekent niet dat hij alle wijsheid van de wereld in pacht heeft. Verre van.
Al in de eerste scène zien we hoe onze held een oude camper vindt om voorlopig in te bivakkeren. Nog steeds best wel hardcore, maar toch: het afgedankte fabrieksproduct maakt hem minder autonoom. Hij leest het ene na het andere boek en speelt met zijn zakmes. Wanneer hij geld nodig heeft om te reizen, werkt hij in de Burger King. De Burger King. Off al places.
Kennelijk kan zelfs de meest overtuigde maatschappijhater toch niet helemaal helemaal zonder. Het relativeert zijn nobele terugtrekking. En het frustreert.
