Category Archives: leven

15 redenen waarom alleen wonen eigenlijk best wel heel erg fijn is

Alleen wonen is lang niet altijd leuk. Vooral niet als je dagenlang aan je scriptie werkt en je behalve de fruitvliegjes in je keuken geen enkele levende ziel tegenkomt, of als je wilt gaan slapen maar de hele tijd denkt dat dat enge wijf van The Ring uit je televisie gaat komen*. Dan is alleen wel heel erg alleen.

Gelukkig bestaat het leven ook uit andere zaken dan achter je computer zitten en zijn geesten vooral eng als je pas net een griezelfilm gekeken hebt. Ik woon inmiddels alweer een half jaar huisgenootloos in Oost en ik vind het geweldig. Hiervoor deelde ik alleen een keuken met anderen en daarvoor woonde ik in mijn uppie in een dorp vlakbij A’dam en minstens net zo moederziel alleen in Parijs. Was prima, behalve dan als er weer eens een studiedeadline aankwam/ik zo dom was om een horrorfilm te kijken.

Op niet al te lange termijn hoop ik eens een keer met mijn vriend te gaan samenwonen, maar tot die tijd geniet ik ervan om een huis voor mezelf te hebben. Bij dezen een aantal redenen waarom het zo leuk is om alleen te wonen:

  1. Geen ergernissen over afwas die niet wordt gedaan of ramen die niet worden gelapt. Er is namelijk maar één persoon die dat (niet) gaat doen. Heel goed, kan daar ook geen onenigheid over ontstaan.
  2. Je huis is sowieso best schoon. Andermans tandpastaresten zijn namelijk toch altijd wat viezer dan die van jou.
  3. Geen spullen waarvan je niet weet of je ze moet houden of weggooien. Ze zijn van jou. Jij weet wat de bedoeling is (tenzij je een hoarder bent, natuurlijk).
  4. Je mag al het eten in de koelkast altijd opeten. Plus: er liggen geen vieze dingen in die koelkast, tenzij je de koelkast niet schoonmaakt (zie punt 1). Mijn koelkast is een veganistisch heiligdom. (Nog wel.)
  5. En niemand eet je chocolade op!
  6. Je slaapritme is fantastisch, aangezien je nooit wakker wordt gehouden door gamende huisgenoten of moet opblijven tot je geliefde ook naar bed gaat. En je wordt ook niet wakker van andermans wekker op dagen waarop je zelf wilt uitslapen.
  7. Je wordt niet zo afgeleid door dingen die anderen van je willen. (Ik word al genoeg afgeleid door wat ik van mezelf wil.)
  8. Je kunt alles doen op het moment waarop jij dat wilt. Avondeten om 5 uur of om half 10? No problemo! Op een zondagmiddag al je kleren à la Marie Kondo op de grond gooien (zodat je nauwelijks meer kunt lopen)? No worries, niemand nodigt zijn vrienden uit voor een supergezellige classy high tea tussen de vuilniszakken!
  9. Je bent the master of the afstandsbediening (of Netflix).
  10. Je hoeft je niet te schamen als je Gossip Girl kijkt, want het blijft onopgemerkt.
  11. Je hoeft nooit te vragen of er vrienden langs kunnen komen, want als jij het wilt, komt het nooit ongelegen.
  12. Je kunt gewoon planken of yogaën (kuch) of mediteren zonder dat iemand vraagt: “Huh wat ben je aan het doen dan?”
  13. DE BADKAMER IS ALTIJD VRIJ.
  14. Je kunt beginnen met het boenen van de vloer en dan halverwege gewoon blogs gaan zitten lezen zonder eerst even alle schoonmaakspullen op te ruimen. Die laat je lekker op de grond liggen. Wie heeft er last van dan?
  15. Je woning is helemaal geweldig ingericht, en als dat niet zo is doe je echt iets fout. Je hoeft niet te dealen met rare lelijke beeldjes of weirde kussens die de sfeer in de kamer verpesten. Behalve dus als je geen smaak hebt, maar dan is het ook wel een beetje je eigen schuld.
voordelen van alleen wonen

hashtag wijvenhuis hashtag lovin it

 

* Sorry voor de overkill aan geestenverhalen, trouwens. Vanaf nu hou ik erover op. Voorlopig. (Hebben jullie trouwens gezien dat ik een schilderij voor m’n tv heb staan, voor de zekerheid? (Nee grapje, daar staat hij gewoon omdat ik er geen andere plek voor heb.))

22 Comments

Filed under leven

hee hallo lisa hoe gaat het met je

Omdat jullie dat natuurlijk allemaal willen weten maar er niks over durven te vragen (stel ik me zo voor, ik kan nogal intimiderend zijn), zal ik het maar gewoon ongevraagd vertellen, puntsgewijs, wel zo makkelijk, zowel om te schrijven als om te lezen:

  • Ja, prima hoor, bedankt voor de interesse.
  • Ja, met mijn studie en stage gaat het goed en ik vind alles nog steeds leuk (maar ik ben altijd bang om iets onprofessioneels te zeggen als ik erover schrijf, dus ik hou er meteen maar weer over op).
  • Ja, ik leef nog steeds la vida loca in Oost (ben ik trouwens de enige die dit nummer HEEL ERG LEUK vind?).
  • Ja, ik eet nog steeds veganistisch, en nee, ik heb eigenlijk nooit trek in kaas.
  • Ja, mijn relatie is nog steeds fantastisch, zelfs ondanks het bovenstaande (kun je nagaan!).
  • Ja, ik heb het wel druk, zelfs al lees je tegenwoordig altijd en overal dat druk zijn iets voor sukkels is. Ik ben ook best wel een sukkel, vandaar.

Goed, klaar met algemeenheden, nu over naar de sappige details (ahum):

  • Omdat ik nog steeds niet normaal kan hardlopen zonder dat mijn been eraf valt, ben ik aan het begin van 2016 maar begonnen met trainen in de sportschool. De eerste drie keer vond ik het SUPERLEUK, maar inmiddels val ik al in slaap als ik eraan denk. Beetje vervelend, vooral omdat ik precies hetzelfde heb doorgemaakt met yoga (hoewel het daarbij langer duurde voordat ik het saai begon te vinden). Hoe houden jullie dat vol, mensen? Nu niet zeggen dat hardlopen kennelijk mijn enige p@$$ie is en ik moet wachten tot ik dat weer kan, want ik wil het probleem graag bij de wortel aanpakken.
  • Ik was gisteren met Anne-Fleur in een toko in Utrecht en daar stuitten we semi-spontaan op zwart zout. Zwart zout is bedoeld om gerechten een ei-achtige smaak te geven. En geloof me op niet, het werkt. Het is echt idioot. Zwart zout smaakt dus EXACT hetzelfde als ei. En het was echt 1 euro of zo! Red de kippen, koop zwart zout!
  • Dit weekend zag ik de documentaire Capturing the Friedmans (staat hier online), over een gezin waarvan de vader en jongste zoon worden beschuldigd van seksueel misbruik. De beschuldigingen zijn eigenlijk te bizar om waar te kunnen zijn, maar… die familie is dat ook. Hele interessante (maar nare) documentaire, vooral omdat hij bestaat uit een heleboel homevideo’s waarop de gezinsleden aan het ruziën zijn (!), waardoor de kijker automatisch gaat nadenken over hoe de waarheid wordt geconstrueerd.
  • Over films gesproken, ik heb vorige week ook weer Legends of the fall gezien en volgens mij snapte ik hem nu pas voor het eerst echt. (Dit is niet zo omdat het zo’n ingewikkelde film is, maar omdat ik de vorige keren dat ik ‘m keek gewoon jong&onnozel was.) Ik weet niet of ik hem zou aanraden want eigenlijk vind ik hem melodramatisch en over the top-Amerikaans en bovendien duurt-ie te lang, maar toch heb ik nu alweer zin om ‘m te kijken.
  • Ik weet niet of ik dit al had verteld, maar mijn goede voornemen voor 2016 was dat ik nieuwe muziek ging ontdekken in plaats van altijd maar alleen dezelfde oude meuk te luisteren. Dit is jammerlijk aan het mislukken. Ik luister de laatste tijd serieus alleen nog maar Placebo (weer, niet nog steeds) en Indochine. Om en om, ja. No shame in my game (dit is momenteel mijn lievelings van Placebo, en dit van Indochine, hoewel ik dit nummer ook weer helemaal heb herontdekt).
  • Speaking of no shame in my game: ik wil dus echt ontzettend graag het boek van Annemerel hebben maar ik heb het nog nergens gespot en ik ga KAPOT van verlangen naar dat boek. Zelfs terwijl ik nooit meer hardloop. (Met ‘no shame in my game’ verwijs ik even naar Annemerel omdat die dit altijd over haar muzieksmaak zegt, maar op zich kan het ook wel slaan op het feit dat ik zo’n hysterische fangirl ben).
  • EN ROOS VAN RIJSWIJKS BOEK IS OOK BIJNA UIT IK BEN ZO BENIEUWD.
  • Heb ik het nou alleen over films, muziek en boeken? Nee, ik had het ook nog over sport en over eten, wel blijven opletten. Jullie denken toch niet dat ik geen leven heb? Ik voer heus nog wel eens wat uit, dingen met vrienden (ja heus) en schrijven (ik ben aan een verhaal bezig en het telt al 30.000 woorden, omg) en zo. Maar goed, op dit moment vreet mijn studie heel veel tijd en energie, dus om me een beetje mezelf te houden luister ik dus de hele dag naar Placebo (nog één luistertip dan – sorry Dionne).

P.S. Mijn blogdinnies zijn awesome, vooral Laura.
P.P.S. Mijn andere dinnies, naar wie ik niet kan linken omdat nu eenmaal niet iedereen z’n ziel verkoopt voor een beetje aandacht op internet, zijn net zo awesome.

23 Comments

Filed under leven

waar geluk is je postcode

Inmiddels woon ik alweer langer dan twee maanden niet meer in Amsterdam-Noord, maar in Amsterdam-Oost. En ik ben ZIELSGELUKKIG. Werkelijk mensen, als deze verhuizing me iets geleerd heeft, is het dat waar geluk niet uit jezelf komt. Waar geluk is waar je huis staat. Ik schaam me er een beetje voor om dit toe te geven, want toen ik in Noord woonde was ik ook best blij en ik voelde me er zelfs thuis, maar jongens, alles is beter nu ik niet meer dagelijks langs Centraal Station hoef en gewoon lekker ‘s nachts over straat kan banjeren.

Voordat ik in Amsterdam studeerde, had ik een visioen. Het was herfst (in mijn visioenen is het altijd herfst) en ik fietste na een productieve collegedag over de Blauwbrug naar het huis dat ik samen met drie andere meisjes zou delen (dat huis stond natuurlijk binnen de ring en die drie andere meisjes waren precies even oud als ik en we vormden een heilige vier-eenheid waarbij nooit iemand zich buitengesloten voelde).

Dit visioen bleek later helemaal geen visioen, want ik werd nooit gekozen bij hospiteeravonden, waardoor ik bij mijn ouders moest blijven wonen, waarna ik een jaar in een (hele mooie) schuur in Zwanenburg (say whut) zat, en vervolgens terechtkwam in een gigantische flat in Noord waar ik de keuken deelde met dertien anderen. Niet echt wat ik van mijn studententijd verwacht had, maar uiteindelijk had ik het 3,5 jaar (minus een half jaar Parijs tussendoor) toch leuk in Noord, en zoals ik al zei, ik voelde me er hartstikke thuis.

Tegenwoordig woon ik dus in het oosten van de stad. Mijn directe omgeving is niet fantastisch in de zin van mooi of gezellig, maar dat maakt niet uit, want ik ben in vijf minuten ergens waar dat het wel is. Voor het eerst sinds Parijs woon ik vlakbij dingen waar mensen willen zijn, kroegen en hippe restaurants en zo. Als ik ergens heen moet, kan ik door allemaal verschillende stukjes stad fietsen. Laatst ging ik naar een foodfestival en het was vlakbij mijn huis! Er is nog nooit eerder iets vlakbij mijn huis geweest! Ik heb eindelijk het gevoel alsof ik in de stad woon. Mijn Amsterdam-haat is nu ook als sneeuw voor de zon verdwenen: eigenlijk bleek ik Amsterdam helemaal niet écht vervelend te vinden. Ik voelde me gewoon buitengesloten en kon deze gevoelens niet uiten.

En het mooiste is? Ik kan vanaf het centrum zelfs over de Blauwbrug naar huis fietsen. Oké, ik moet er iets voor omrijden, maar voor dingen die zoveel joy sparken* mag dat best.

 

*Ik heb dus dat boek van Marie Kondo gelezen. Dat is maar goed ook, want hoewel ik nu een best grote kamer heb, heb ik besloten dat ik de rest van mijn leven alleen maar in het centrum van Amsterdam/Rotterdam moet wonen, en dan heb je over het algemeen niet zoveel ruimte.

Ze hebben hier zelfs fonteinen joh echt niet normaal

 

35 Comments

Filed under leven

dingen die ik ga missen aan amsterdam-noord

Lekker uitzicht

Want echt waar, ik voel me er reuze thuis. Zelfs ondanks het feit dat niemand ooit naar me toe wil komen omdat het te ver weg is, zelfs ondanks het feit dat ik ‘s avonds altijd de bus moet nemen omdat ik in het donker niet langs al die bosjes durf te fietsen, zelfs ondanks het feit dat fietsen vanaf de pont sowieso best wel klote is.
Na dik drie jaar ben ik er toch wel gaan horen. Als ik over het Buikslotermeerplein loop, is het net alsof ik nooit anders gedaan heb. Ik weet precies waar ik moet zijn (en vooral: waar niet). Wie heeft de Kalverstraat nodig? Hier heb je ook alles, en je kunt er nog lopen zonder vertrapt te worden door Franse toeristen ook.

Misschien ga ik nog wel eens terug, gewoon, als uitje.

Wat ik ook veel ga missen:

– de Jumbo (ze hebben er alles wat ik wil, en meer. Ik herken zelfs de medewerkers. Erg hè.)
– de konijnen die overal rondlopen (nou ja, overal waar het groen is dan)
de huizen op de dijk (net alsof je in Volendam woont joh)
– de brede wegen (kun je tenminste lekker breed fietsen)
– mijn buren (behalve als ik ga slapen)
– de 305725 miljoen kinderen die bij de halte Rode Kruislaan uitstappen om naar school te gaan (ik ben een sentimenteel wijf, oké?)

Wat ik niet ga missen:

de muizen (maar ik maak vast nieuwe vrienden)
– de mensen die altijd urenlang in hun auto’s op de parkeerplaats zitten (dat is gewoon creepy)
– de doodenge liften (en nog engere trappenhuizen)
– de kermis die ongeveer veertien keer per jaar opgetuigd wordt (logisch)
– alles uit de eerste alinea (ook logisch)
– geen eigen keuken hebben (megalogisch)

Want, lieve vrienden, zoals jullie misschien wel vermoeden, ga ik Amsterdam-Noord inwisselen, en wel voor het oosten van de stad. Niet omdat ik niet van Noord hou, maar omdat ik wat vaker nachtelijke fietstochtjes wil maken. En mensen bij mij thuis wil uitnodigen. En dan voor hen koken in een keuken waarin ik de oven durf aan te raken zonder daarna meteen mijn handen te moeten ontsmetten. Tevens wil de stoel van mijn oma ook graag gebruikt worden in plaats te staan verpieteren in een hoekje van mijn oude kamer in mijn ouderlijk huis, dus ik had écht een grotere woning nodig. En na lang zoeken heb ik die ook gevonden: over een week of twee gaan ik en mijn bezittingen wonen in Oost.

Mochten jullie je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen in dat dure en volle Amsterdam: langstuderen mensen, langstuderen is de sleutel naar een beetje een leuke woonplek. Na vijf jaar ingeschreven te staan bij Studentenwoningweb heb ik eindelijk iets gevonden waarvoor ik het aandurf Noord te verlaten. Voor een jaar dan, als ik mijn lerarenbevoegdheid heb gehaald, word ik er weer uitgeknikkerd.
Maar nu ben ik gelukkig. En alvast nostalgisch, ja.

amsterdam noord gestoord

Opdat deze tekening nooit vergeten wordt

 

22 Comments

Filed under leven

waar ik me de afgelopen maand zo ongeveer mee bezig heb gehouden

In april heb ik maar liefst nul blogsposts geschreven. Het is zo weinig dat ik er bijna trots op ben.

Overigens heb ik deze maand ook niet gewerkt (iets met na zoveel contractverleningen verplicht drie maanden op straat staan omdat je geen vast nulurencontract kunt krijgen, huilie). Pas in juli mag ik weer. Van tevoren had ik bedacht dat ik deze drie maanden kon gebruiken om mezelf te gaan zoeken met transcendente meditatie, mijn scriptie weken voor de deadline af te hebben en een taart te bakken, maar ja. Alles loopt altijd anders dan gepland.

Ik hoor jullie al denken: Lisa, het klinkt alsof je geen fluit hebt uitgevoerd. Maar dat is niet waar! Ik heb van alles gedaan! Zoals:

– Me ingeschreven voor de lerarenopleiding. Jup, het is semi-officieel, ik ga nog een jaar langer studeren en dan word ik docent! Althans, als alles goed gaat en ik niet in een burn-out word gepest door mijn stageklas. (Vast niet, pubers zijn lievvvv, dat weet iedereen.) Een paar jaar geleden rolde ik altijd met mijn ogen als iemand suggereerde dat ik met mijn opleiding Nederlands zeker leraar wilde worden, maar nu heb ik er heel veel zin in (iets met ouder en wijzer worden. Maar dat is een aparte blogpost waard. Wat zeg ik? Dertig aparte blogposts!)

– Gezocht naar een nieuw huis. Nu ik nog een jaar langer studeer, kan ik nog een jaar langer gebruikmaken van Studentenwoningweb (een website waarbij je iedere week kunt reageren op een huis/kamer en waarbij diegene die het langst is ingeschreven de woning ook echt krijgt). Oh jongens, jullie willen niet weten hoeveel huizen ik de afgelopen weken al denkbeeldig heb ingericht, hoeveel veganistische vijfgangendiners ik al voor mijn vrienden heb bereid in mijn nieuwe fantasiekeuken en hoeveel stamkroegen ik  inmiddels al op Google Maps heb gevonden.
Het resultaat: vooralsnog niets. Maar de komende weken gaat er echt iets gebeuren, dat voel ik.

– Mijn haar niet gewassen. Is ook een aparte blogpost of tien waard. In het kort: drieënhalve week terug ben ik gestopt met het gebruiken van shampoo en was ik het alleen met water. Je zou denken, je haar niet wassen, dat is toch geen activiteit dus dat kost geen tijd, maar daar kun je je lelijk in vergissen. Geen shampoo gebruiken is heel, heel veel werk. Maar dat vertel ik later wel.
Het resultaat: laat op zich wachten. Maar ik loop niet zo voor gek als je zou denken. Ik zie er eigenlijk best cool uit, al zeg ik het zelf.

– Aan mijn scriptie gewerkt. Mijn scriptie gaat over vrouwelijkheid en (literair) succes. Ik onderzoek hoe de beeldvorming hieromtrent tot stand komt bij mijn casussen Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen, prachtige casussen waar ik zeer dankbaar voor ben en die me meer opleveren dan ik  ooit had durven hopen. Ook dit is een aantal eigen blogs waard, vooral omdat ik al aan het begin van dit jaar een speciale Heleen van Royen-blog had beloofd (sorry, Lin!). Ik schaam mij diep voor het feit dat het nog niet gelukt is. Misschien is het een soort faalangst, omdat het onderwerp TE LEUK is. Laten we het daar maar op houden.

–  Nog een ander onderzoek on the side. Anders zou het leven ook maar saai worden, hè! Dit onderzoek gaat over dubbeltijdigheid en de rol van Victor Hugo als historicus in Notre-Dame de Paris: ook een casus waarvoor ik zeer dankbaar ben (ik heb hem zelf uitgezocht, maar toch). I love love loooove dit boek. Echt hoor. Ik ben in mijn leven vaak teleurgesteld door klassiekers (Pride and Prejudice, gadverdamme, en Dracula, wat was dat saai) maar Notre-Dame de Paris is oprecht prachtig. De beschrijvingen van mensen en de stad zijn zo mooi, het drama mag dan wel een melodrama zijn maar zit zo goed in elkaar, en de toon is vaak ook nog eens ontzettend grappig.

Als Gringoire in onze tijd leefde, hoe heerlijk zou hij dan het midden houden tussen het klassieke en het romantische! Maar hij leefde niet meer in de tijd, waarin men driehonderd jaren werd en dat is jammer. Zijn afwezigheid schept een leegte, die zich heden ten dage maar al te zeer doet gevoelen.

Waarschijnlijk is dit citaat zonder context helemaal niet lollig, maar goed, dat mogen jullie voor jezelf bepalen.

Het enige dat af en toe balen is, of nou ja, eigenlijk is balen niet het juiste woord, is dat ik tijdens het lezen en schrijven heel vaak liedjes uit zowel de Disneyfilm als de musical in mijn hoofd krijg. Maar dat heb ik eigenlijk ook altijd als ik voor de Notre-Dame zelf sta. Dan krijg ik vooral dit stukje in mijn hoofd (nu post ik de Franse versie omdat ik zowel de Nederlandse als de Engelse niet kan vinden, wat ik wel jammer vind want ik ken de Nederlandse uit mijn hoofd: Wat was dit voor vreemd gevoel dat Frollo overviel? Het was angst, angst voor zijn onsterfelijke ziel). (Disneyliedjes zijn trouwens ideaal als je je talenkennis bij wilt spijkeren/op peil wilt houden tijdens het afwassen, dit is mijn favoriet want ze praten hier lekker zo duidelijk.)

Maar goed, over bovenstaande onderwerpen zou ik ook wel weer een blog of twintig kunnen schrijven (bijvoorbeeld over mijn intense boosheid over de demonisering van Frollo in de Disneyfilm, ik bedoel, in het boek vermoordde hij ook wel een zestienjarig onschuldig meisje omdat ze ‘m niet wilde, hij heeft Quasimodo vrijwillig geadopteerd!!! Niet omdat het moest van een of andere geestelijke omdat hij anders naar de hel zou gaan!!!)

 

Oké, genoeg geblèrd. Eigenlijk heb ik de laatste anderhalve maand nog veel meer gedaan/gedacht/whatever, maar ik vind het wel weer goed zo en ik heb ook honger en ik moet deze blog nu wel posten want anders komt hij nooit online (geloof me, er zijn de afgelopen tijd zoveel conceptblogs gesneuveld omdat ik in the heat of the moment ging eten in plaats van posten). Dus doei, tot snel hoop ik, of niet, Heleen van Royen mag het weten.

27 Comments

Filed under leven, studie/werk