- Anders, beter ligt sinds een week of twee in de winkels. En met ‘in de winkels’ bedoel ik ook echt: IN de WINKELS. Inmiddels heb ik hem al bij verschillende boekhandels gespot en dat blijft zooo vet en surrealistisch.
- Ook heel surrealistisch: om de reacties te horen van mensen die hem gelezen hebben. Mensen hebben echt allemaal gedachten over iets dat ik gemaakt heb?! Zo leuk om te horen, en zo grappig dat iedereen weer aanslaat op een ander thema uit het boek.
- Maar goed, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik de hele tijd gelukzalig glimlachend rondloop, want eigenlijk zit ik con-ti-nu in de stress of mensen het wel Echt Een Goed Boek vinden en of die boekwinkels straks niet allemaal spijt krijgen dat ze exemplaren hebben ingekocht omdat straks niemand ze koopt en wat nou als iedereen het haat maar ze het gewoon niet durven zeggen?!? Echt, al die stress fantaseerde ik er nooit bij hoor, toen ik als 6-jarige nadacht over hoe ik later als ik groot was schrijver zou worden. Anyway, als je hem hebt gelezen, laat met vooral weten wat je vindt, hier of op de socialzzzz. Of op Hebban en/of Goodreads en/of Bol.com of ergens anders!
- Tenzij je het stom vindt. Laat dan maar zitten.
- Dat was een grapje, natuurlijk.
- Of niet?
- Twee weken terug was ook mijn boekpresentatie en dat was zo leuk. Er waren praatjes, er waren heel veel paarse ballonnen, er was een polaroidcamera, er waren snacks (niet dat ik die gegeten heb, maar het gaat om het idee), er was een reuzegrote poster van Anders, beter die nu bij ons thuis hangt. Zo bijzonder om mee te maken dat er mensen zijn die dit allemaal voor mijn boek bij elkaar hebben bedacht, en dat zoveel mensen ergens heen komen om te vieren dat mijn boek bestaat… (Bij Bijna echt was geen boekpresentatie omdat het middenin de corona-periode uitkwam, dus dit was mijn eerste!).
- Verder is mijn leven sowieso lekker in beweging, want… ik heb een nieuwe baan! Na ruim 4,5 jaar bij mijn huidige werkgever, ga ik werken bij een organisatie die duurzame tips en adviezen geeft. Ik ga hier weer teksten schrijven. Vind het echt awesome dat ik me straks gewoon professioneel bezig kan houden met duurzaamheid, en de vibe op het kantoor vond ik ook heel fijn. Het is trouwens in Utrecht. Ik zei altijd ‘als ik ooit van baan ga wisselen, moet en zal ik in Amsterdam werken!’ maar dit vind ik inhoudelijk zo leuk dat ik met liefde op de trein spring (niet eens zo vaak trouwens met al dat hybride werken van tegenwoordig). Ik begin op 1 augustus, al bijna dus. Echt heel veel zin in.
- Overigens ga ik mijn huidige collega’s wel ontzettend missen. Heb namelijk echt een heel leuk team. Zou ze het liefst allemaal meenemen.
- Ik ga ook nog eens verhuizen! Nee, grapje. Wij zitten hier goed hoor, ik geniet nog steeds ontzettend van het feit dat we in dit huis een badkamer hebben die groter is dan 1,23 vierkante meter en we onze tanden niet meer hoeven te poetsen in de keuken.
- Dan nog even een update over mijn hand. Of nou ja, update, ik heb er helemaal nog niet eerder over geschreven op mijn blog: ik heb 2,5 week geleden op mijn werk net-gekookt water over mijn hand gekregen. En met ‘gekregen’ bedoel ik: ik schonk het in een beker, liep vrolijk weg, maar liet hem toen na één stap al uit mijn hand vallen en ving hem weer op (?) en toen vloog het water overal (?) en toen sjoelde ik die beker het aanrecht op (was nog best gevaarlijk) en hield mijn hand vervolgens lekker lang onder de lauwe kraan, zoals de BHV’er me de vorige keer dat ik pasgekookt water over mijn hand gooide had geleerd (this ain’t my first rodeo). Al snel kwam er een collega die een appel wilde wassen, die vroeg of ik hulp nodig had, en ik zei, nee joh, moet gewoon even koelen, ik let wel vaker eventjes niet op terwijl ik rondloop met gloeiend hete dranken, haha, business as usual dit! Collega weer weg. Maar na een tijdje dacht ik: oeh, dit ziet er wel een stuk slechter uit dan de vorige keer, helemaal wit en met los vel en alles. Helaas was de prime-koffietijd al voorbij en werkte bijna iedereen thuis, waardoor ik moederziel alleen in de keuken stond, te wachten tot iemand een BHV’er voor me kon halen, alleen……. er kwam ECHT niemand meer drinken halen. Ook leek niemand door te hebben dat ik zo lang weg was, wat op zich best wel beledigend was, maar goed, op dat moment had ik grotere problemen dan mijn dalende populariteit sinds ik mijn ontslag had ingediend. Uiteindelijk ben ik na 20 minuten koelen maar gestopt om mijn collega’s heel zielig te vragen er een BHV’er bij te halen. Ipv één kreeg ik er toen meteen drie (dat was dan wel weer heel gezellig) en moest ik wéér 25 minuten koelen. Nou ja, lang verhaal kort, het was wel echt een erge tweedegraads brandwond, deed megaveel pijn, dikke blaren op mijn boekpresentatie, kon niets normaal vasthouden, etc. Maar inmiddels is het weer goed geheeld. Als je er niet op let, zie je niet eens meer dat m’n huid nog best rood is. Ik hou er denk ik maar een inimini-littekentje aan over. Niet echt een cool litteken (zoals mijn litteken van die ene keer dat ik met een beer vocht) maar ik moet het er maar mee doen.
- Ik ben echt op een leeskick (zit in een leeskick? Heb een leeskick? Wat is nou goed Nederlands? Maar goed dat ik niks doe met taal). Ik ben tegenwoordig continu aan het lezen. Fictie, welteverstaan. Dat klinkt voor een schrijver nogal wiedes, maar het is juist nieuw. Normaal las ik overdag altijd non-fictie, wat ik had pas ‘s avonds zin in fictie (of als ik écht een wilde bui had: aan het einde van de middag). Het klinkt een beetje gek maar ik werd altijd een beetje melancholisch van overdag verhalen lezen? (Ik kijk ook nooit series of films overdag, dat vind ik nóg erger) En nu pak ik er gewoon ‘s ochtends bij het ontbijt een boek bij! Misschien komt het doordat ik twee heel verslavende boeken achter elkaar las: Detransitie, baby (over een trans vrouw wiens ex een cis vrouw zwanger heeft gemaakt, en die ex wil graag met z’n drieën het kind opvoeden. Ik vond de premisse enigszins geforceerd maar verder was het echt een topboek. Iedere pagina – wat zeg ik, iedere alinea – was superinteressant en ik vond de personages heel sterk, met al hun zwaktes) en Een liefde (een YA-boek over een volgens mij 15-jarige jongen die hele graag verliefd wil worden, maar niet zo goed weet waar hij het moet zoeken. Ook echt een hele leuke hoofdpersoon, en goede bijpersonages, die allemaal heel origineel voelden). Ik hoop eigenlijk dat deze leeskick blijft, want je dag wordt er wel wat plezieriger door, en lezen in de trein is weer eens wat anders dan de hele tijd op Instagram checken of iemand al een recensie over je boek heeft geschreven.
- In de categorie ‘nu even geen zelfpromotie’ even wat Tim-promotie! Mijn Grote Liefde was namelijk vorige week op Radio 1 in het programma van Natascha van Weezel om te praten over de oorlogsgeschiedenis in hun families: Natascha’s grootouders hebben de Holocaust overleefd, Tims opa zat bij de Waffen-SS. Ze spraken over hoe sommige families wel praten en andere juist niet en over hoe deze achtergrond je ook nu nog beïnvloedt. Echt een superinteressant gesprek en zeker het luisteren waard! Je kunt hem hier terugluisteren (ja, de link klopt, Natascha vervangt Özkan Akyol voor een paar weken).
- Echt zooooooooooooooooooooveel zin om op vakantie te gaan, jullie willen niet weten.
Category Archives: lisa schrijft een boek
het leven in punten
Filed under lisa schrijft een boek
staarwedstrijd met de trash-emoji 🚮
Het engste dat ik ooit gedaan heb, is een tweede boek uitbrengen.
Natuurlijk was ik zenuwachtig toen Bijna echt twee jaar geleden in de winkels lag. Ik zag al helemaal voor me hoe vrienden en familie zouden ontdekken dat ik maar een matige schrijver was en dat ze me massaal zouden ghosten op WhatsApp, en hoe vreemden op Twitter ‘omg Lisa van Campenhout is echt trash 🚮’ zouden schrijven (ja, inclusief die emoji – die emoji is mijn grootste angst. Ik heb nachtmerries over die emoji. ‘s Avonds als ik alleen thuis ben durf ik niet in de spiegel te kijken, omdat ik bang ben dat die emoji terug staart, als een soort geestverschijning.)
Tegelijkertijd dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen, omdat niemand het boek zou lezen. Ik ben geen bekende Nederlander, dus niemand zou weten dat Bijna echt bestond. En als je niet weet dat iets bestaat, dan kun je er ook geen gemene recensie over schrijven, toch?
Het liep anders: oplettende (boeken)bloggers en bookstagrammers hadden Bijna echt in no time uit, en al gauw overspoelde mijn timeline met berichten van bekenden en onbekenden. De meeste reacties waren ook nog eens superlief en positief – ook iets wat ik van tevoren niet had durven hopen. (En hoewel er heus wel negatieve reviews tussen zaten, zou ik die niet echt gemeen willen noemen.) De enthousiaste reacties hebben me zoveel goed gedaan.
Nu Anders, beter binnen één week uitkomt, ben ik vele malen zenuwachtiger dan bij mijn eerste boek. Ik ga er niet klakkeloos vanuit dat net zoveel mensen het oppakken als Bijna echt, maar dit keer weet ik in ieder geval dat er wél mensen zijn die het gaan lezen, en dat ze een mening gaan hebben. En dat is aan de ene kant fantastisch – ik heb dit boek niet voor niets geschreven. Ik wíl dat mensen Anders, beter gaan lezen! Ik vind het verhaal zelf leuk en spannend en grappig en interessant – dus waarom zou ik dat niet met de hele wereld willen delen? Tegelijkertijd draait het worst case scenario-centrum in mijn brein overuren:
- Wat nou als mensen het saai vinden?
- Wat nou als mensen het plot ongeloofwaardig vinden?
- Wat nou als mensen teleurgesteld zijn omdat ze Bijna Echt beter vonden?
- Wat als mensen vinden dat het te veel lijkt op Bijna Echt?
- Wat als mensen vinden dat het te weinig lijkt op Bijna Echt?
- Wat nou als mensen mijn personages niet snappen?
- Wat nou als mensen verkeerd interpreteren wat ik (niet) probeer te zeggen?
Vooral die laatste twee dingen boezemen me nogal veel angst in (bíjna net zoveel als de trash-emoji). Kijk, als je mijn boek niet spannend genoeg vindt, dan is dat ook niet leuk, maar dat is een kwestie van techniek. Volgende keer beter. Maar wat nou als mensen over míj oordelen? Het boek behandelt namelijk best wel zware onderwerpen, en mijn personages gedragen zich allesbehalve alleen maar goed of alleen maar slecht, en ik kan me voorstellen dat mensen hierdoor conclusies gaan trekken over wie ík ben.
En of dat nou terecht is of niet: dat is best moeilijk, voor iemand die altijd nogal graag ‘aardig’ gevonden wil worden. (Vooral omdat het niet alleen gaat over de meningen van mensen die ik ken van internet, maar ook over die van mensen in mijn omgeving. Mijn opa snapte bij Bijna Echt bijvoorbeeld niet waarom ik als “zo’n lieve meid” schreef over iemand die zulke immorele dingen deed…).
Tegelijkertijd geloof ik er heilig in dat je vooral iets moet maken waar je zélf in gelooft. Natuurlijk wil je als schrijver ook heel graag iets meegeven aan je lezers, en je wilt dat mensen je boeken kopen want anders wil niemand je volgende boek uitgeven, maar iets maken wat jíj waardevol vindt, is altijd het uitgangspunt. Je moet het zelf mooi en goed en belangrijk vinden. Wat anderen in je boek lezen en wat ze daarvan vinden, daar heb jij niks over te zeggen.
En ja, ik hou van dit boek. Ik hou van de personages en hun band met elkaar, die vaak helemaal niet alleen maar lief en wholesome is maar juist ook ingewikkeld en egoïstisch, juist omdat vriendschappen in het echte leven ook niet altijd zo simpel zijn. Ik hou van de thema’s die erin zitten – streven naar perfectie, schone schijn, en de rol die fitness hierin speelt, juist omdat je er op zoveel manier naar kunt kijken. Ik hou van mijn hoofdpersoon Maja, die in haar boosheid en frustratie en pijn die ze met zich meedraagt echt niet altijd even aardig is, juist omdat de samenleving het ons allemaal niet makkelijk maakt. En ik hou van het plot, van het verhaal, omdat ik het heb geschreven op een manier die ik uitdagend en interessant vond. Dus ja – het begin is er.
Als ik er zo over nadenk, kan ik eigenlijk niet wachten tot jullie het gaan lezen.
Vanavond maar even lang in de spiegel kijken. Mocht die trash-emoji me aanstaren, dan staar ik gewoon veel harder terug.
Meer weten over Anders, beter? Ik schrijf hier uitgebreider over waar het boek over gaat. Of lees mijn interview met mezelf over dit boek.
Wil je Anders, beter lezen? Je zou me ontzettend gelukkig maken als je hem zou pre-orderen! Dat kan bijvoorbeeld via Scheltema, Donner, Paagman, je lokale boekhandel via Libris, of Bol.com. Als het goed is ligt hij dan donderdag (!!!) al bij je op de deurmat! Of voeg Anders, beter toe aan je leeslijst bij Hebban en/of Goodreads.
Filed under lisa schrijft een boek
anders, beter: een interview met mezelf over mijn nieuwe boek
Nog één keertje… waar ging Anders, beter ook alweer over? Anders, beter gaat over Maja, die al vóór de herfstvakantie van school wordt gestuurd na een uit de hand gelopen vechtpartij. Haar ouders denken dat het goed voor haar zal zijn als ze een tijdje bij familie in Amsterdam gaat wonen. Maja ziet hier het nut niet van in, maar besluit het als een kans te zien. Nu kan ze meer tijd doorbrengen met haar nicht Regina, die alles is wat zij zou willen zijn – succesvol, creatief en vooral: een goed mens. In haar nieuwe woonplaats weet niemand wat er thuis gebeurd is en Maja is ook niet van plan om dat te vertellen. Dit is hét moment om zich eindelijk eens normaal te gedragen en vrienden te maken. Maar dat wordt moeilijk wanneer Regina haar beschuldigt van iets wat ze niet heeft gedaan. Ze moet en zal erachter komen wat haar nicht in haar schild voert. Is Regina wel zo perfect als Maja altijd dacht?
Kun je de eerste zin delen? Dat kan ik zeker! Weet je wat, ik deel er zelfs 12:
Mijn ouders bleven volhouden dat het geen straf was, maar dat was moeilijk te geloven, na alles wat ik had gedaan.
‘Luister nou, liefje.’ Mijn vader draaide zich om vanuit de bijrijdersstoel. ‘Zo moet je dat niet zien. We willen je hélpen.’
In de achteruitkijkspiegel zag ik mijn moeder afwezig knikken terwijl ze invoegde. Ik zat achter haar. Op de stoelen naast me lagen mijn rugzak en mijn kleinste koffer. De andere koffers lagen in de achterbak. Als we nu tegen een vangrail botsten en de auto in brand vloog, dan zouden al mijn bezittingen verloren gaan. Dan zou het net zijn alsof ik nooit had bestaan.
Best een fijn idee.
Jeetje mina, blijft dit boek zo angsty? Nee hoor, er gebeuren ook wel grappige dingen (althans, dingen die ík grappig vind)
Wat voor soort boek is het? Contemporary YA! Dat wil zeggen: het speelt zich af in het hier en nu. Het is spannend, maar geen thriller, want anders had ik er tijdens het schrijven weer niet van kunnen slapen.
Speelt Anders, beter weer af in Amsterdam? Jazeker! Maja gaat bij haar familie in de Sarphatistraat wonen (ongeveer ter hoogte van Roeterseiland). Ze gaat werken in een sportschool in Amsterdam-Oost, vlakbij de Linneusstraat. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in de buurt van deze twee locaties.
Waarom weer Amsterdam? Waarom niet eens een keertje lekker in je hometown Rotterdam? Ik ken de weg in Amsterdam nu eenmaal beter…
Wat voor persoon is die Regina eigenlijk? Regina is de behoorlijk succesvolle nicht van Maja: ze studeert biologie en heeft daarnaast haar eigen webshop met zelf ontworpen tassen. Zij is ongeveer één jaar ouder dan Maja. Regina is alles wat Maja niet is: behulpzaam, stijlvol, creatief, ‘volwassen’. Ze is #thatgirl, maar dan zonder dat ze online filmpjes heeft bekeken over hoe je #thatgirl nou precies moet worden: ze ís gewoon moeiteloos sportief en gezond en lekker efficiënt. Oh ja, en ook nog eens heel aardig. Kortom: bloedirrirant, die meid. En tóch wil je haar zijn – Maja in ieder geval wel.
Hoe kwam je op het idee voor Anders, beter? Het basisidee van Anders, beter is ‘een beter mens willen zijn’. Soms heb je toch van die mensen die én supersuccesvol zijn op werk, én veel sporten, én vrijwilligerswerk doen, maar tóch alsnog een veel spannender leven leiden dan jijzelf omdat ze op een of andere manier nog steeds tijd hebben om te feesten (?!). Ik dacht: wat nou als je iemand in je familie hebt die zo is? Dan word je wel heel veel geconfronteerd met wat jij niet bent.
Is dit dan gebaseerd op je eigen leven of zo? Het thema ligt wel dicht bij mezelf: al sinds ik een jaar of 8 was, maakt ik rond Nieuwjaar al belachelijk veel goede voornemens (variërend van: ‘mijn haar beter kammen’ tot ‘niet meer huilen als mensen boos op je worden’. Ik wist als 8-jarige wel wat lol maken was) Maar ik had niemand in de familie tegen wie ik zo opkeek – zelf ben ik het oudste kind, dus dan vergelijk je je toch minder snel met de rest. Daarom leek het me juist zo’n interessant gedachte-experiment: want nou als je (ongeveer) even oude nicht is wie jij wilt zijn?
Gaat het verhaal dan alleen maar over dat Maja meer op Regina wil lijken? Nee, het gaat vooral over hoe Maja haar leven probeert op te bouwen nadat ze van school gestuurd is. Kan ze zich eindelijk ‘normaal’ gedragen (lees: niet meer zo snel uit haar slof schieten), zodat mensen haar wél aardig gaan vinden? Of is en blijft ze altijd wie haar oud-klasgenoten zeiden dat ze was? Tegelijkertijd probeert Maja ook uit te vinden waarom Regina haar beschuldigt van dingen die ze niet gedaan heeft…
Zitten er weer actuele onderwerpen in je boek? Ja! Zelfverbetering is actueler dan ooit: we pushen onszelf steeds meer om ‘de beste versie’ van onszelf te worden. Mentaal, maar ook fysiek. Maja gaat werken in een sportschool dus we kunnen heerlijk los op sportschoolcultuur. Ennn er komen ook nog wat andere dingen in voor die de laatste tijd nog in het nieuws komen, maar deze blog is een spoilervrije zone, dus daar moet je tijdens het lezen maar achterkomen.
Hoe lijkt het boek op Bijna Echt? En hoe verschilt het? Zowel Brenda als Maja beginnen ‘opnieuw’ op een andere plek (Amsterdam), waar er weinig mensen zijn die hen kennen. Beiden zijn van plan om vooral sociaal gezien een ander leven te leiden. Maar waar Brenda dat wel héél rigoureus aanpakt door te liegen over wie ze is, wil Maja gewoon Maja zijn, maar dan een iets leukere versie. Ook Maja heeft geheimen, maar dat is meer een kwestie van verzwijgen dan van er dingen bij verzinnen.
Lijk je meer op Brenda uit Bijna echt of Maja uit Anders, beter? Qua gedrag lijk ik meer op Brenda, denk ik. Dat klinkt heel raar want die meid liegt en bedriegt en steelt, maar ze denkt over het algemeen wel na over wat ze doet. Ze is wat afwachtend en dat ben ik ook wel. Maja uit zichzelf veel duidelijker: als zij boos is, dan zul je het merken ook. Zo ben ik totaal niet. Tegelijkertijd liggen veel gevoelens en wensen die Maja heeft wel weer veel dichter bij mezelf. (En heel veel ook weer niet hoor! Zeg ik er voor de zekerheid maar even bij! Gaat nog gênant worden als mijn familie dit leest. Dat gaat het sowieso wel worden, maar anders wordt het NOG ERGER)
Met wie zou je liever vrienden willen zijn? Maja – hoewel Brenda wel wat makkelijker in de omgang is :’)
Op welk personage uit Anders, beter lijk je zelf het meest? Op een gegeven moment heeft Maja twee goede vrienden die elkaar veel tegenspreken. Die twee zijn eigenlijk de verschillende stemmetjes in mijn hoofd. Wie dan het engeltje is en wie het duiveltje, daar ben ik dus nog steeds niet achter. Maar ik lijk dus ergens ook wel op Maja, en ook wel op diegene op wie ze verliefd wordt. Eigenlijk heb ik wel mijn verschillende kanten over die vier uitgesmeerd. (Zien jullie het ook voor je?)
Speelt Anders, beter af in hetzelfde universum als Bijna Echt? Jazeker, maar dan een jaar of 2 later! Sowieso volgde Maja Brenda/Aurélie op Instagram, al benoem ik dat niet. Er is ook een terugkerende locatie én een terugkerend personage. Ik denk dat de locatie wel makkelijk te spotten is (ff een heads up: duurt vrij lang voordat die voorbij komt dus je hoeft niet de hele tijd te denken dat je wat mist 😉 ), maar ik denk dat het personage weinig mensen zal opvallen… laat het me please please please weten als je diegene spot, ik ben benieuwd!
Hoe lang heb je over dit boek gedaan? In totaal bijna twee jaar! Ik begon in augustus 2020, en in mei 2022 deed ik de laatste aanpassingen. Dat valt mee (zeker omdat ik ook gewoon 32 uur per week werk), maar na Bijna echt voelde dat extreem lang.
Hoe verschilde het schrijfproces met Bijna echt? Veel! Bijna echt was in een maand of 7 geschreven, waarvan ik 6 maanden schreef als een kip zonder kop, en de 7e maand ineens dacht: ‘wat een zooitje, ik moet alles omgooien’ en dat heb ik toen in een maand gedaan. De feedback was goed behapbaar: ik heb wat dingen verduidelijkt/aangepast en één scène toegevoegd, en toen waren er nog een paar rondes met kleine dingetjes. Maar eigenlijk lag het boek binnen een jaar nadat ik begonnen was al in de winkels. Bij Anders, beter heb ik de eerste versie ook in een maand of 7 geschreven en eigenlijk had hij al redelijk snel na V2 in de winkels moeten liggen. Maar hij was nog niet goed genoeg: het duurde te lang voordat er wat gebeurde, en daarna gebeurde er weer te veel. Ik heb nog zoveel omgegooid, zoveel nieuwe scènes geschreven en ook flink wat geschrapt. Daardoor heb ik er veel langer over gedaan dan gepland. En de feedback op V3 was toen ongeveer even veel als de feedback op V1 van Bijna echt, haha. Uiteindelijk heeft Anders, beter me echt vééééééél (denk er ff nog wat é’tjes bij) meer bloed, zweet en tranen gekost dan Bijna echt.
Maar hoe kwam dat dan? De vloek van het tweede boek? Nee even serieus, ik denk twee dingen: Bijna echt duwde zichzelf voort door de insteek van het verhaal: niemand mocht erachter komen dat Aurélie eigenlijk Brenda was. Het plot van Anders, beter vergde iets meer. Verder ging alles bij Bijna echt zó makkelijk, dat ik er misschien te licht over dacht? Niet dat ik niet hard werkte, want dat deed ik wel, maar bij versie 1 van Bijna echt was ik continu in paniek en nu kwam die paniek pas bij versie 3. Misschien had ik die paniek nodig om me scherp te houden 😉
Is het nog goedgekomen? Lief dat je het vraagt, Lisa. Ja! Het voordeel van deze lange aanloop is dat ik veel meer tijd heb doorgebracht met de personages en dat vond ik heerlijk. Ik genoot er enorm van om in Maja’s hoofd te zitten en de relatie met haar familie en vrienden te beschrijven. Eigenlijk vind ik het jammer dat het voorbij is en ik ze nu moet missen. Zou bijna fanfiction over mijn eigen personages gaan schrijven, maar dat is ook weer zo wat. En ik ben ook heel trots op het eindresultaat. Ik heb zoveel in dit boek kunnen stoppen, misschien juist omdat ik er zo lang mee bezig was.
Welke quote van het begin van het schrijven is je altijd bijgebleven? Een van de eerste dingen die ik heb geschreven is dit:
Ik heb altijd een beter persoon willen zijn. Iemand die aardig was, niet roddelde, die haar huiswerk niet overschreef uit het antwoordenboekje, die een nieuwe wc-rol klaarzette als ze de laatste had opgemaakt. Iemand die vrijwilligerswerk deed en spraakmakende feesten organiseerde. Iemand met doelen en interesses. En vooral: iemand die niet steeds zo boos op alles en iedereen was.
Klinkt dat onrealistisch, te veel gevraagd? Toch niet. Ik kende namelijk iemand die precies al deze dingen was.
Waarom zou ik dit boek moeten lezen? Om mij een plezier te doen! Nee, grapje, daar is het boek net ff iets te dik voor (320 pagina’s dacht ik). Maar serieus: het is een actueel verhaal over de zelfverbeteringsobsessie van onze samenleving en welke impact dat op onze psyche heeft. Maar de boodschap is niet dat zelfverbetering slecht is, of zo – niets in dit verhaal is echt zwart-wit. Ik hou er als lezer niet van om gestuurd te worden, dus in mijn boeken wil ik ook zeker niemand sturen. Tegelijkertijd is het ook een spannend verhaal dat makkelijk wegleest: je wilt erachter komen wat die oh zo perfecte Regina in haar schild voert…
Remind me, wanneer komt het boek ook alweer uit? 23 juni! Dat is al over anderhalve week! Omg knijp me!
Zo, dat was het interview met mezelf (featuring een aantal vragen die ik via Instagram heb doorgekregen – bedankt aan de mensen die iets ingestuurd hadden)! Meer weten over het boek? Je leest het hier. Of pre-order hem meteen: bijvoorbeeld via Scheltema, Donner, Paagman, je lokale boekhandel via Libris, of Bol.com.
Heb je nog vragen, stel ze vooral via mail (vijfkoffiegraag @gmail.com of Instagram of wat dan ook. Wie weet schrijf ik nog zo’n blog. Mocht je me zelf nog willen interviewen voor je eigen website/blog/insta/weetikhet, let me know! Ik werk graag mee.
Filed under lisa schrijft een boek
het jaar waarin mijn boek uitkwam
2020 zal de geschiedenisboeken ingaan als het jaar waarin we niet meer rustig naar films konden kijken zonder te schrikken omdat de personages geen 1,5 meter afstand houden, maar dat is natuurlijk niet het enige dat er dit jaar gebeurd is. 2020 was ook het jaar waarin mijn grote droom uitkwam. De droom die ik al mijn hele leven heb – of in ieder geval, al sinds m’n 6e, dus laten we zeggen, 80% van m’n leven. Mijn boek werd gepubliceerd.
Weet je wat nou zo grappig is? Ik heb ergens altijd de angst gehad dat zodra ik een boek zou uitgeven, de wereld zou vergaan. Dat er zeg maar net een dag van tevoren een atoombom zou worden gedropt boven Amsterdam. Of dat we niet per se metéén doodgingen, maar dat er wel een Derde Wereldoorlog begon en niemand meer tijd had om te lezen omdat we allemaal naar het front moesten. Of dat er zo’n erge economische crisis uitbrak dat alle uitgeverijen op dag één failliet gingen.
Het is dus ironisch dat mijn boek uitkwam tijdens een crisis. Het ging niet letterlijk zoals in mijn angstdromen, maar het is alsnog een enorme ramp met verschrikkelijke gevolgen voor een groot aantal zieken, geliefden van zieken en voor mensen die in de zorg werken (om over de maatschappelijke gevolgen nog maar te zwijgen). Dat onderschat ik echt niet.
Maar voor mij en mijn boek viel de impact mee. Het was wel jammer dat er geen feestelijke boeklancering of signeerpartijen waren, maar aan de andere kant: Bijna Echt kwam uit in juni, dus ik zag het aankomen. Het is niet alsof het op het laatste moment allemaal niet doorging. En mijn boek kon er gewoon komen, mensen konden het gewoon lezen! En via de wonderen van het world wide web had ik alsnog veel contact met lezers – ik heb zoveel leuke berichten gekregen, zoveel leuke gesprekken gevoerd. Niks te klagen hier. (Alleen te wensen voor boek 2, maar da’s alleen maar goed, anders word ik ook zo blasé)
Het jaar is bijna voorbij; juni zit nog net in de eerste helft van 2020, dus we zijn al meer dan een half jaar verder. Best wel gek, want ik heb de hele tijd het idee dat het pas ‘net’ uit is. Sindsdien zijn er allemaal leuke dingen gebeurd, zoals:
- Allemaal mensen hebben mijn boek gelezen, en recensies geschreven op Hebban, Goodsreads, Instagram of op blogs. Zo bizar, ik bedoel, ik weet wel dat ik iets geschreven had, maar dat er dan ook nog mensen het lézen?!?
- Ik had online superleuke gesprekken met lezers en andere auteurs (of lezers die andere auteurs zijn), ik heb ondanks dat ik het afgelopen half jaar de deur nauwelijks ben uit geweest echt het idee dat ik veel nieuwe mensen heb leren kennen
- Ik werd geïnterviewd door Hebban en Leeshoekje (en al voor het boek uitkwam door Literair Vragenvuur)
- Er werd een heuse Leesclub op Hebban rondom Bijna Echt georganiseerd
- Ik had een superleuk gesprek met mede-YA-auteur Pamela Sharon op Instagram Live
- Ik ben uitgenodigd om mee te doen aan het online panelgesprek voor Dear Book Nerd Book Club op 19 februari 2021, samen met Rimie Orie, Miriam Bruijstens en Marieke Nijkamp
- En als klap op de milieuvriendelijke vuurpijl is Bijna Echt genomineerd voor de Jonge Jury Debuutprijs!!!! Dat vind ik zo’n on-tie-ge-lijk grote eer. Vooral omdat de selectie zo klein is: de andere genomineerden zijn Zomerburen van mijn Blossom Books-collega Rianne Robben (een must-read over biseksualiteit en Drente) en Zwarte vijvers van Amina Laffet (een maatschappijkritisch boek dat ik nog niet kende maar sowieso nog ga lezen). In juni 2021 ontdekken we wie er gaat winnen – vanaf 4 januari kan er gestemd worden!
- Oké, er was nog één andere klapt op de (totaal ongevaarlijke) vuurpijl … ik heb deze maand mijn contract getekend voor een tweede boek! Het wordt weer een YA bij Blossom Books. Geen vervolg op Bijna Echt, maar een heel nieuw verhaal met een heel andere hoofdpersoon. (Maar wel weer contemporary, het wordt niet ineens fantasy of zo) Dit boek komt als het goed is uit in november 2021.
Met andere woorden: ondanks alles was het voor Bijna Echt een goed jaar. Ik heb ontzettend veel zin in 2021, een jaar waarin ik én een boek heb én er eentje aan het schrijven ben! Hopelijk gaat alles met die vaccinaties toch sneller dan we denken en is er komend jaar wat minder ellende om ons heen, en kan ik ‘s avonds af en toe ontspannen met een film zonder in de stress te zitten over dat de personages te dichtbij elkaar komen. Dan zou alles echt helemaal perfect zijn.
Filed under lisa schrijft een boek
en toen … was mijn boek er
Precies twee weken geleden zou ik een doos met auteursexemplaren van Bijna Echt ontvangen. Toevallig op een woensdag – mijn vrije dag. Gelukkig maar, want van concentreren was die dag natuurlijk écht geen sprake.
Woensdagochtend vroeg begon Het Grote Wachten. Ik deed extra veel make-up op. Ik dronk koffie met Tim op het balkon. Ik kreeg supermooie bloemen en zette ze in vazen. Ik ruimde iets op. Ik wachtte, ik wachtte, ik wachtte. Uiteindelijk ging ik maar Sims spelen om mezelf af te leiden. Rond een uur of half 6 dacht ik: het is te laat, hij komt niet meer. Dus ging ik wandelen. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een appje van Myrthe van Blossom Books: dat mijn pakket er zo aan zou komen.
En toen ik thuiskwam stond er inderdaad een doos vol boeken op de eettafel. (En wijn, en hapjes, ha!) (Die had Tim trouwens aangenomen, de bezorger had niet ingebroken hoor). Eindelijk kon ik mijn eigen boek vasthouden. Ik kon het vastpakken en ermee gooien en erdoorheen bladeren. En dat heb ik ook precies gedaan (dat laatste wel heel erg snel en zonder daadwerkelijk naar de bladzijden te kijken want ik was véél te bang om fouten te ontdekken).
Je eigen boek in je handen hebben is een bizar gevoel en tegelijkertijd ook best wel ‘natuurlijk’. Je hebt er zo lang aan gewerkt, je weet dat het eraan komt, én je hebt de cover ook al heel vaak bekeken op het internet, dus het plaatje in je hoofd was redelijk correct. Het is net een baby krijgen, joh. (Maar dan zonder dat je uitscheurt tijdens de bevalling.)
Dus toen was Bijna Echt echt echt.
Tenminste, dat was het voor mij, want door een logistiek probleempje duurde het wat langer voordat hij in de winkel lag (hoewel hij wel al eerder op de e-reader verkrijgbaar was). Afgelopen zaterdag zie ik meer als de ‘echte’ lanceringsdag, want toen kreeg ik allemaal appjes en Instagram-berichten en foto’s van dat hij bij veel mensen thuisbezorgd was en in de boekwinkels lag (nog lang niet overal, maar … het begon!)
Sindsdien krijg ik allemaal berichten beginnen van mensen die hem aan het lezen zijn. Mensen die ik ken, en mensen die ik niet ken. Dat gevoel is echt geweldig maar ook doodeng. WANT WAT NOU ALS MIJN VRIENDEN ALTIJD VAN ME DACHTEN DAT IK EEN GEWELDIGE SCHRIJFSTER ZOU ZIJN EN DAT NU TEGENVALT. En bij de mensen die ik nog niet ken: WAT NOU ALS ZE ME GAAN CANCELEN EN OP TWITTER SCHRIJVEN ‘Lisa van Campenhout is trash 🚮’ (met die emoji erbij ja).
Dat is tot dusver nog niet gebeurd, maar wat er niet is, kan nog komen, natuurlijk. Ik vind het zo ontzettend leuk om de eerste reacties te lezen en er met lezers over te praten. Het is waanzinnig dat echte mensen iets lezen dat ík heb geschreven. En dat ze het nog leuk vinden ook! Sorry om nog zo’n cliché te gebruiken, maar: dit voelt als de vruchten plukken van je werk.
Dus …. iedereen die de afgelopen tijd Bijna Echt heeft gekocht, me er een berichtje over heeft gestuurd, een review heeft geschreven, er iets over op internet heeft gedeeld of wat dan ook: ontzettend bedankt, dat doet me zó goed! Je wilt niet weten hoe bijzonder het is om zoiets te horen over iets dat uit jouw hoofd komt (note to self: ik moet ook meer aan mensen laten weten wat ik van hun werk vind, ik denk er nooit aan om dat te doen maar het is zo waardevol!). Speciale roze unicorn glitter-thanks voor Lisette Jonkman, die niet alleen de lovende achterflapquote schreef maar ook nog het boek 9364 keer op Instagram heeft aanbevolen: je bent geweldig en ik ben je zeer dankbaar.
En nu ligt hij dus in de meeste winkels. Vanmiddag ben ik al even bij Scheltema in Amsterdam langsgegaan om te kijken hoe hij daar tussen de andere young adul-boeken lag. Zo absurd om iets in de winkel te zien dat ik zelf gemaakt heb (een flinke stapel nog wel!) maar niet meer echt ‘van mij’ is. Ik bedoel, ik kon moeilijk met die boeken de deur uitlopen. Dat heet dan diefstal. Dus ik hield het bij foto’s maken.
En blij zijn.
PS Als je mijn boek nog niet hebt gekocht maar dat nog wel wilt: heel graag! Als ze hem bij je lokale boekhandel niet hebben, kun je hem ook altijd nog daar laten bestellen, dat kost jou niets extra’s. Je kunt hem natuurlijk ook als e-book kopen. En als je denkt ‘meh, ik ben minimalist’: je zou me ook een groot plezier doen als je hem bij je bibliotheek zou aanvragen! Dan zien ze dat er interesse is en dan kopen ze het (sneller) in (denk ik zo).
Filed under lisa schrijft een boek
