Laat ik deze blog maar eens beginnen met het aanbieden van mijn excuses, niet voor de radiostilte, maar voor het feit dat ik zo’n vervelend rotmens ben. Zo, hebben we dat ook weer gehad. “Waarom ben jij zo’n vervelend rotmens, Lisa?” Nou, omdat ik nou nooit meer eens een lekker gezellige blog schrijf waarin ik mezelf belachelijk maak, maar het in plaats daarvan alleen nog maar heb over dode dieren. Om gek van te worden, joh.
Ik wil er eigenlijk ook niet over schrijven, maar soms moet je nu eenmaal doen wat je moet doen.
Afgelopen weekend was ik met mijn familie in een huisje op de Veluwe. Het was hartstikke leuk. Op zaterdag gingen we naar Elburg. Buiten de poort zagen we sportvissers en deed ik mijn best om ze niet in het water te duwen (ik ben zo’n militante heks) (dit was dus een grapje hè) (je weet maar nooit). Binnen de poort zagen we een varken aan het spit dacht ik even dat hij van plastic was, want ja, een varken zo open en bloot dood, dat kan toch niet? We weten inmiddels allemaal dat varkens zeer lieve en intelligente beesten zijn (vele malen intelligenter dan honden en katten) en kijken naar zo’n lijk moet iets te veel gewetenswroeging oproepen bij winkelend publiek. “Dit eten jullie dus,” riep ik naar mijn gezelschap, expres veel te hard, want ik ben dus zo’n irritante betweter die graag onschuldige burgers confronteert met wat ze niet willen horen.
Flash forward naar maandagochtend. Ik lees in De Tweeling (ja, ik moest dat boek toch ooit lezen, nee, het is niet per se een aanrader, maar ook niet echt heel slecht of zo) over opstandelingen die in de Tweede Wereldoorlog in nazi-Duitsland aan vleeshaken werden gehangen. Alsof het dieren waren. Ik moet denken aan biologische boeren die zeggen dat ze houden van hun vee. Om een of andere reden kan ik dat niet vereenzelvigen met vleeshaken. Worden in Saw niet ook mensen aan vleeshaken opgehangen?
Nu weet ik dat wat er gebeurt in Saw weinig te maken heeft met de realiteit maar het gaat om het beeld – vleeshaken, geslacht worden, een leven dat niets waard is behalve een beetje plezier voor diegene die de macht heeft (= de vleeseter/Jigsaw).
Goed, het is nog steeds maandagochtend, en ik leer voor een aankomend tentamen maar ja ik ben al lang bezig en ik heb al een heel weekend niet naar het nieuws gekeken. Op AT5 lees ik een artikel over een hipstertent die doodsbedreigingen kreeg vanwege een varken dat aan een spit hing (…….). Ik ben een beetje late for the party want de commotie is al lang voorbij het vlees is reeds op, maar ik klik toch op de Facebookpagina van het event en word misselijk van de manier waarop het dode varken wordt goedgepraat:
Eens in de zoveel tijd is het weer tijd om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Dit is niet de vleeswaren-afdeling van de Albert Heijn. This is real f*cking life. Zo echt dat we een echt varken aan een echt spit rijgen boven een echt vuur. Dit doen wij niet uit disrespect. Wij houden oprecht van dit varken.
??????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je oprecht van iets houdt dat je doodmaakt en wiens lijk je tentoonstelt? Waar zit hier de liefde? Liefde heeft niets te maken met je geliefden ombrengen en ze opeten. Anders kun je je poes (of je moeder) ook wel ff boven een vuurtje roosteren. Ze heeft toch een goed, liefdevol leven gehad? Echt veel beter dan de dieren die bij de AH in de schappen liggen hoor. Kijken naar dat ronddraaiende vlees van poekie en het op internet zetten is echt niet disrespectvol hoor. Da’s liefde.
En “This is real f*cking life?” What does that even mean? Is het echte leven dat je naar dode dieren moet kijken? Zijn kikkererwtenburgers alleen te vinden in The Matrix? Ik weet wel dat dit bericht voornamelijk is gericht aan mensen die kiloknallers kopen en toch boos worden vanwege een varken aan een spit, en dat is ook best dom, waarschijnlijk is dit varken minder slecht af dan de meeste dieren die voor consumptie worden gedood. Dit betekent echter niet dat dit varken niet slecht af is. Het gaat niet goed met dit varken. Kijk dan naar ‘m. Is hij lekker door de modder aan het rollen? Nee, dat is hem ontnomen omdat mensen meer waarde hechten aan hun smaakpapillen dan aan zijn leven.
(En er is een reden waarom mensen niet willen weten waar hun vlees vandaan komt en die reden is dat het walgelijk is en tegen de menselijke natuur in gaat. Daarom kijken mensen weg. Omdat ze diep in hun hart wel weten dat het niet oké is.)
Wij hopen vanuit het diepst van onze ziel dat ook hij gelukkig is geweest in deze rollercoaster called life. Wij zien het dan ook als een eer dat wij hem mogen consumeren en zullen door de manier van bereiden extra stilstaan bij hetgeen dat vlees echt is: een ooit levend organisme.
??????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Newsflash: je hoeft geen vlees te eten! Je kunt het ook gewoon niet doen! Het is geen eer om vlees te mogen eten, vlees kopen maakt je direct verantwoordelijk voor dood en pijn (en voor het slopen van het milieu, was ik bijna vergeten). Leuk dat je hierbij stil wilt staan, maar sta dan ook meteen even stil bij het feit dat je ook andere dingen had kunnen doen met je zondagmiddag dan lijken consumeren: een boswandeling maken, naar een museum, tempeh marineren, dat soort dingen.
Niet voor de lol een wezen eten dat niets liever wilde dan verder leven.
“If we are not given the option to live without violence, we are given the choice to center our meals around harvest or slaughter, husbandry or war. We have chosen slaughter. We have chosen war. That’s the truest version of our story of eating animals.
Can we tell a new story?”
― Jonathan Safran Foer, Eating Animals
