Toen ik hoorde dat ik waarschijnlijk een nieuwe kamer kon krijgen, was ik zo blij dat ik per se moest dansen op Do you really want to hurt me van Culture Club. De dag daarna heb ik dit vele malen herhaald. Niet alleen om mijn zenuwen te bedwingen, maar ook om mezelf wakker te houden. Ik moest namelijk een werkstuk inleveren en dat was, zo besefte ik me een dag voor de deadline, ongeveer zeven keer zoveel werk als ik had gehoopt. Omdat ik niet zo goed ben in doorhalen had ik op internet tips opgezocht om wakker te blijven. Die avond heb ik dus veel bewogen, gegeten, met mijn hoofd uit het raam gehangen en dit allemaal met de verwarming op een bijzonder lage stand en een mok koffie aan mijn zijde. Toen ik om 1 uur ‘s nachts buiten stond te rillen en de koffie letterlijk mijn neus uitkwam besloot ik maar te gaan slapen, in de hoop dat ik een paar uur voor de deadline effectiever zou werken.
Het werkstuk stond uiteindelijk vol typ- en zinsconstructiefouten, maar gelukkig zat ik op de goede weg en gelukkig was het pas de eerste versie van het eindproduct. Inmiddels zijn we bijna een maand verder en is mijn tweede, hopelijk foutloze stapel papier ingeleverd. Ik heb nog geen beoordeling, maar die kamer heb ik wel. Na twee dagen verhuizen gaan mijn vader en ik morgen de puntjes op de i zetten en dan ga ik er eindelijk slapen, huiswerk maken en youtubefilmpjes kijken.
Mijn ganggenoten lijken tot nu toe erg leuk. Sommigen hebben posters op de buitenkant van hun deur – zo hangen er bij mijn directe buur allemaal foto’s van Emma Watson. Plaatjesgek als ik ben kan ik hierbij natuurlijk niet achterblijven: waarschijnlijk hangt er binnenkort een a-viertje met Boy George op mijn deur. Ik geloof dat dat geluk brengt.
