Category Archives: voornemens

by | January 1, 2013 · 20:36

sinds oudjaar 2001 ben ik maar weinig veranderd

De eerste keer dat ik goede voornemens maakte, was ik 10 jaar en ik schreef ze met gekleurde gelpennen in mijn barbiedagboek. Voornemen nummer uno luidde: ’25 goede voornemens verzinnen’. Daarna volgden voornemens als ‘beter voor konijn zorgen’, ‘beter haar kammen’ en ‘minder huilen’. Inmiddels ben ik meer dan twee keer zo oud, maar mijn zelfverbeteringsillusies heb ik nog lang niet verloren. Omdat mijn gekleurde gelpennen leeg zijn, hierbij mijn goede voornemens voor 2013:

1. Vaker haarmaskers gebruiken, zodat kappers niet meer zo zeuren over dat ik dat moet gaan doen.
2. Een boek per week lezen. (Om me een beetje meer neerlandicus te voelen)
3. Heel veel juicen. Voor de normale mens: kilo’s en kilo’s groente en fruit in een apparaat gooien, zodat je het piepkleine beetje sap dat eruit komt, kunt drinken. Dit voornemen is Heel Belangrijk, al was het maar omdat mijn nieuwe sapcentrifuge mijn halve kamer in beslag neemt.
4. Minder vaak over One Direction praten.
5. Een hele fijne laatste maand in Parijs hebben.
6. Eens een keer 10 kilometer hardlopen. Dat kan ik best, maar ik heb er nooit zin in, omdat dat zoveel tijd kost. Maar goed, ik wil kunnen zeggen dat ik ‘wel eens 10 kilometer loop’, en aangezien ik niet kan liegen moet ik dat dan maar eens gaan doen.
7. Leren liegen.
8. Blogposts vooruit typen die ik in geval van nood en tijdstress online kan gooien (wat een grap, nu komen we dus aan bij bizarre voornemens)
9. Afleren om aan het tweede chocolaatje te denken voordat ik de eerste op heb.
10. Mijn broccoli niet meer laten beschimmelen, en als het toch beschimmelt, gaat er één euro in een speciale broccolispaarvarken, en van dat geld ga ik aan het eind van de maand extra broccoli kopen (bovenop de broccoli die ik sowieso iedere week al koop), waardoor ik nog meer broccoli heb die kan beschimmelen, wat rampzalig zou zijn; dus ik moet het gewoon opeten.
11. Minder huilen.

34 Comments

Filed under voornemens

Tagged as , , ,

by | October 7, 2012 · 22:03

een maand en een week in parijs

Ik moet jullie eerlijk bekennen: de laatste weken zat ik wat in een dip. Ik woonde nu al een tijdje in Parijs, maar ik had niet echt het gevoel dat mijn Frans met sprongen vooruit ging. Tijdens colleges kon ik met alle beste wil van de wereld maar de helft verstaan en wat ik ervan begreep stond me niet bijzonder aan. Hoewel ik al een flinke groep uitwisselingsstudenten kende en de Franse klasgenoten allemaal aardig en behulpzaam waren, was het geen goede vervanging voor mijn vrienden en familie. Mijn voorgemeubileerde kamer begon me de keel uit te hangen. Ik was nog steeds niet klaar met bureaucratisch geregel. Ik was continu ziek, zwak en misselijk en vooral: moe. Het ‘yes-ik-ben-in-Parijs’-gevoel van de eerste weken begon weg te ebben nu mijn arrondissement me net zo vertrouwd voorkwam als Amsterdam-Noord.

Dit bovenstaande klinkt allemaal deprimerender dan dat het is; écht rot voelde ik me hier namelijk niet door. Ik wilde niet per direct naar huis, ik lag niet in mijn bed te huilen en me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Nee, ik voelde me gewoon mwah. Mwah. Mwah. Maar mwah is nooit goed, en zeker niet als je iets aan het doen bent wat megaspannend en onvergetelijk gaaf zou moeten zijn. Nu heb ik gehoord dat het wel bij meerdere mensen even duurde voordat ze gesetteld waren in hun uitwisselingsstad, maar leuk is het niet.

En eigenlijk ben ik na die weken ook wel klaar met dat mwah-gevoel. Daarom besloot ik een paar dagen geleden dat het anders gaat worden. Vanaf nu wordt mijn verblijf hier gewoon supermegavetawesome. Ik ga harder werken (want ja, mijn motivatie om beter Frans te spreken was al zo gedaald dat mijn skills zich ook niet echt kónden verbeteren). Mijn vitamine-inname, bewegingsfrequentie en slaapuren worden verhoogd, net zoals de hoeveelheid tijd die ik op nieuwe plaatsen door ga brengen.
Dit weekend was een goede start. Mijn vader kwam langs en samen bezochten we, naast de alom bekende toeristische attracties, het prachtige Parc des Buttes-Chaumont in het verrassend leuke 19e arrondissement. Dit soort dingen ga ik vaker doen, in plaats van me te verstoppen in mijn Twitterfeed en Bloglovin’, zoals ik de laatste weken heb gedaan. Het wordt weer leuk interessant vetcool.

Dat heb ik besloten.

26 Comments

Filed under studie in buitenland, voornemens

Tagged as ,

by | March 16, 2012 · 19:41

strompelen zal ik

Als er iets is dat ik vervelend vind aan het blogwereldje, zijn het die constante posts over hardlopen. Jullie voelen je alsmaar fitter, breken aan de lopende band persoonlijke records en schrijven je in voor je eerste (en tweede en derde) hardloopwedstrijd. Ondertussen zit ik met een kromme rug op de bank en ik baal.

Het is niet dat ik zelf niet van sporten hou. Sterker nog: ik wil het dolgraag. Nog sterker: vier maanden geleden was ik een van jullie. Het langzaamste meisje van de klas begon na de middelbare school met rondjes rennen en shinde twee à drie keer per week met haar hardloopbroek in regio Amsterdam. Iedere keer ging het beter en voor het eerst in mijn leven had ik een behoorlijke conditie. Ik kon trappen oplopen, naar de trein sprinten, drie kwartier naar mijn werk fietsen en dit allemaal zonder buiten adem te raken.
Het hoogtepunt van mijn hardloopcarrière was de Roetersrun, een hardloopevent van 5 kilometer. (Ja, je moet ergens beginnen). Ik en de vriendin waarmee ik liep werden één en vier na laatste. Die avond waren we high van al die lichaamsbeweging, de dag daarna konden we niet meer lopen van de spierpijn.

In november werd dit hardloopgeluk werd ruw beëindigd. Niet door een voetamputatie of door een zware blessure, maar door een blaar, ja, een blaar die maar niet verdween. Ik had natuurlijk al lang naar de dokter moeten gaan en zo, maar dat was te veel gedoe, dus ik pauzeerde maar. Stomme zet. Inmiddels sportte ik al ruim vier maanden niet en zit-ie er nog steeds.

Om te janken. Zeker toen ik op internet zag dat de Roetersrun op 22 maart weer wordt gehouden. Daarom ben ik vanochtend weer begonnen met hardlopen. Mét mijn zielige blaar. Het ging best goed en ik had blaartechnisch gezien nergens last van. Thuis rekende ik uit dat ik 4 kilometer heb afgelegd. En dat valt al helemaal niet tegen voor een rondje om erin te komen. Dit kan twee dingen betekenen:

1. Over een maand pest ik júllie met mijn gezonde voorkomen en het breken van hardlooprecords.
2. Morgen kan ik niet lopen. Omdat ik mezelf grandioos heb overschat.

Maar in ieder geval betekent het: I’m back, bitchezzzz! Al word ik laatste bij de Roetersrun, idgaf, hardlopen zal ik.

26 Comments

Filed under hardloopavonturen, voornemens

Tagged as ,

by | December 29, 2011 · 14:45

dingen die in 2011 mogen blijven

2011 was – althans, voor mij persoonlijk – een bijzonder succesvol jaar. Ik ben acht (!) keer naar het buitenland geweest, vele muziekwensen zijn uitgekomen en ik heb superleuke nieuwe vrienden gemaakt.  Er blijft echter altijd ruimte voor verbetering. Vijf dingen die ik in 2012 dus echt níet meer ga doen:

1. Huilen wanneer iemand van een klantenservice gemeen tegen me doet. Vooral niet als ik in mijn werkpauze bel en ik me op dat moment nog in kantoor bevind. Wat dit verhaal nog gênanter maakt: ik werk zelf ook op een klantenservice.

2. In mezelf praten. Tegenwoordig doe ik niets anders. En niet alleen als ik rustig thuis zit hoor, nee, continu, wachtend op de bus, op mijn werk, in college. Meestal zeg ik niet meer dan ‘awkwarrrrd’, omdat ik altijd begin te praten zodra ik aan ongemakkelijke momenten terugdenk. Hierdoor heb ik me overigens wel gerealiseerd dat ik de hele dag door aan ongemakkelijke momenten denk.

3. Me zo af laten leiden voor alle wansmaak in M&M’s World store dat zakkenrollers een kans krijgen om mijn tas open te ritsen.

4. De Fyra instappen nadat de conducteur gefloten heeft. In gewone treinen openen de deuren automatisch zodra er iemand klemzit, maar in deze voertuigen gaat het iets moeilijker. Gevolg: een kapotte tas en een conducteur die een scène schopt en me eruit wil zetten omdat ik ‘mezelf in gevaar heb gebracht’.

5. Over treinen gesproken: ik neem nooit, nooit  meer de nachttrein. Althans, een zitcoupé in de nachttrein.Van tevoren leek het wel cool, in mijn eentje op zo’n crappy manier naar Praag, en ik had de illusie dat ik overal doorheen zou slapen  – maar eh, nee. Ik dacht dat ik gek werd van ellende. De reis duurde dertien uur en er was geen enkele mogelijkheid om jezelf daar in een enigszins comfortabele slaappositie te wurmen. Tenzij je tegen iemand aanleunt, zoals een zwaarlijvige Duitse jongen bij mij deed.

Verder zou ik alles hetzelfde doen. Een gelukkig nieuwjaar gewenst!

20 Comments

Filed under voornemens

Tagged as , ,

by | November 9, 2011 · 13:22

een leescollege over mandarijnen

Trots op het behalen van mijn middelbare-schooldiploma ben ik niet, evenmin op het feit dat ik mijn propedeuse in één keer binnen heb of niet boos word als het meisje van de OV-chipkaartlijn me bevend opbiecht dat ze mijn pasje naar het verkeerde adres heeft gestuurd. Dat soort dingen doe je gewoon.

Nee, in mijn ogen is de meest superieure daad die ik ooit heb verricht het leren eten van mandarijnen. Tot minder dan een jaar geleden ging ik al half over mijn nek als iemand in college zo’n oranje onding opende. Die walgelijke, allesdoordringende stank heeft me regelmatig van opletten verhinderd.

Maar (en dit is het punt waarbij jullie moeten gaan opletten) op een dag had ik er genoeg van. Ik zag dat mijn angst voor mandarijnen was veranderd in een obsessie. Deze vijand moest worden verslagen. Door ze op te eten. Door ze op te eten en ze nog lekker te vinden ook.

De eerste mandarijnen at ik boven de gootsteen, voor het geval dat ik moest kotsen (dat had ik namelijk een paar maanden eerder geleerd, maar dat verhaal bewaren we voor de volgende keer). Ik deed een half uur over één stuk. Ieder partje werd eerst in miniscule stukjes verdeeld alvorens zonder te kauwen te worden doorgeslikt. Ik kokhalsde non-stop. Maar ik at. Steeds vaker. En vooral: steeds sneller.

Yes, mandarijnen! dacht ik de laatste keer dat ik bij de Lidl was en kocht meteen een heel netje. Pas toen ik me bijna verslikte omdat ik  vier partjes in één keer in mijn mond had gepropt, herinnerde ik me weer hoe onze relatie tien maanden geleden was. En ik was trots. Vet trots.

Tentamenvraag: welke conclusie kun je uit deze blogpost trekken?
a) je mag alleen trots zijn op zaken die niet vanzelfsprekend zijn
b) wat is die Lisa een aansteller
c) maar mandarijnen moest je dan toch ook leren eten omdat je anders niet kan functioneren in deze samenleving JE REDERNERING IS KROM
d) je kan alles, als je het maar wil

14 Comments

Filed under voornemens

Tagged as , ,