Eigenlijk kan dat niet hè, twee blogs over muziekfilmpjes na elkaar, maar ik heb legitieme redenen:
a) ik heb eventjes heel heel heel weinig tijd
b) deze clip post ik echt voor jullie, niet omdat ik weer moet dwepen met één of andere zanger op wie ik nu weer verliefd ben (okee, wel een beetje, maar dat is niet de hoofdreden)
Dit filmpje bevat z. veel sterren van nu in megajonge uitvoering. Dat is altijd leuk. Misschien ben ik gewoon late for the party (27 jaar ongeveer) en kennen jullie deze beelden allemaal al lang uit je hoofd, maar goed, het is tenslotte bijna kerst en kerst drááit om herhaling.
Enkele observaties (niet of alfabetische of anderszins logische volgorde):
– Aaaawhwh, Sting en Bono lijken jonger dan ik nu ben! Google leert mij dat dit niet waar is: Bono is hier 24 is en Sting 33, maar het zijn net schooljongetjes. Als ik ze naast elkaar (01:22) zie vind ik Sting trouwens nog toffer en Bono nog stommer.
– Ik denk steeds dat ik Bryan Ferry zie maar dat is iemand anders (01:15)
– Waarom heeft David Bowie geen solo van een kwartier? En waarom ziet hij eruit als een zielige oude vrouw? (03:37)
– Wie ís die personificatie van de jaren tachtig op 00:49? Die blonde dude waarvan je in iedere vrouwenserie uit die tijd drie replicaties zou terugvinden? Oh wacht, het is toch George Michael! Wist je trouwens dat Boy George (00:32) hem uit de kast heeft geprobeerd te rukken? Ik ben erg in de Culture Club-fase, dan weet je dat soort dingen.
– Wat is die Simon le Bon (01:00, zelfde kapsel als George Michael) toch een alfaman zeg. Ik denk dat ik Duran Duran maar eens een kans moet geven.
– Waren er in de jaren tachtig geen vrouwelijke artiesten of zo? Wat is dit?
– Het is en blijft een draak van een nummer
– en Afrika is 27 jaar later nog steeds even arm.
