Ja hoi. Lang niet gesproken. Sorry dat ik zo met de deur in huis val, ik hoop niet dat je bent geschrokken. En nee, deze titel is geen clickbait. Ik ben echt zwanger. Al 24 weken!
Je vraagt je misschien af waarom deze zwangerschapsaankondigingsblog zo lang op zich heeft laten wachten. Moest ik niet wekelijks bloggen over of mijn kind inmiddels zo groot was als een appel of een ananas, en over welke gekke cravings ik nu weer had? (inclusief foto’s van mijn groeiende buik met een krijtbordje erbij waarop ik de hoeveelheid weken noteerde)
Nou, dat had ik best gewild (behalve dat krijtbordje) maar a) daar had ik helemaal geen energie voor en b) ik had wat moeite met het vinden van de juiste toon voor een blog over zo’n beetje het Grootste Levensveranderendste Spannendste Event Van Ons Leven. Ik had eerst een veel lolligere zwangerschapsaankondiging geschreven, maar toen leek het net alsof ik helemaal niet blij was dat ik zwanger was, en als ons kind dat dan later gaan lezen (internet is 4-ever) dan is dat ook zo zielig. EN TIM EN IK ZIJN ECHT HEEL BLIJ.
Dus ja. Serieus en ernstig edoch blij it is, deze zwangerschapsblog a.k.a. een recap van de laatste 24 weken! Hij is verschrikkelijk onnodig lang, dus ik zou zeggen, voordat je verder gaat, maak eerst een spicy margarita voor bij het lezen (doe het voor mij).
(En als je geen zin hebt om dit te lezen, omdat je baby’s stom vindt of juist omdat het een lastig onderwerp voor je is omdat het niet lukt of de externe omstandigheden er (nog) niet naar zijn; gewoon niet verder lezen. En in het laatste geval, ook veel sterkte gewenst <3)
Het allereerste begin
Wist je dat je je zwangerschap meestal begint te tellen vanaf 4 weken? Volgens de officiële telling ben je namelijk zwanger vanaf je laatste menstruatie, omdat dat een betrouwbaar nulpunt is. Maar ja, op dat moment ben je nog niet zwanger, dus het is wel heel erg de goden verzoeken om dan al te gaan tellen. Zodra je hebt ontdekt dat je zwanger bent, ga je pas terugtellen. Kwam ik pas achter toen ik zelf al lang en breed zwanger was (ondanks mijn behoorlijk rijpe leeftijd van 33 heb ik helemaal geen close vriendinnen met kinderen) (en ja ik heb echt wel vriendinnen hoor!!!).
Vond het helemaal geweldig dat ik 4 weken ‘gratis’ kreeg, want het eerste trimester duurt tot week 13 en het eerste trimester is LIJDEN. Wel chill dus dat ik maar 9 weken kotsmisselijk hoefde te zijn in plaats van 13!
Goed, ik loop op de zaken vooruit, want in week 4 en 5 was ik nog helemaal niet misselijk. Ik voelde me eigenlijk best prima. Nog niet heel erg blij, overigens, want Tim en ik waren vooral bang dat het mis zou gaan en durfden ons nog niet zo te hechten. (Dat heeft trouwens héél lang geduurd, trouwens… zeker tot de 13 weken-echo, maar in zekere zin wel tot de 20 weken-echo)
Fun fact: ik dacht altijd dat ik een meisje zou krijgen (geen voorkeur, maar gewoon een voorgevoel), maar toen ik zwanger was dacht ik meteen: dit is een jongen.
Ik eet nooit meer een rijstwafel
“En ben je al misselijk,” vroegen mijn vriendinnen elke dag, en dan zei ik trots: “Nee, helemaal niet!” Om een of andere reden verwachtte ik dat ik een soort supermens zou zijn die net zo hard zou blijven knallen in de gym als altijd en geen enkele boekdeadline zou missen. Zwangerschapskwaaltjes, die waren voor anderen!
Want in het allereerste begin was ik nog net zo fit als altijd. Lekker naar de sportschool, geen probleem. Gewoon eten als een normaal mens, geen probleem. Lekker tot laat blijven lezen, geen probleem.”Maar,” voegde ik eraan toe, “ik hoorde dat het bij de meeste vrouwen pas na 6 weken begint, dus misschien komt het nog.”
En wat ging mijn zwangerschap toch lekker volgens het boekje. Week 6, dag 1: toch wel echt een verminderde eetlust. Week 6, dag 2: ik kreeg mijn proteïneshake niet op??? Week 6, dag 3: ik vond koffie vies. Week 6, dag 4: ik lustte zelfs geen kruidenthee meer, alleen nog maar earl grey. En het ging van kwaad tot erger: nog een paar dagen later was ik con-ti-nu misselijk. Ik lééfde op rijstwafels en geroosterd brood met jam. Avondeten kreeg ik nauwelijks door mijn keel. Zelfs havermout was te heftig.
Oh ja, en ik voelde me iedere avond alsof ik zware griep had. Na mijn werk ging ik meteen naar bed (terwijl ik normaal nooit overdag slaap, zelfs niet als ik ziek ben), om een half uur later wakker te worden met het gevoel dat ik door een trein was overreden. Het was een ramp. Het liefst wilde ik me ziek melden, maar ja, op internet las ik dat dit soort geintjes tot week 13 konden duren, en ik kon me toch niet 7 weken lang ziek melden?? (dus meldde ik me bij wijze van compromis maar 0 dagen ziek).
Maar goed, zoals je misschien wel weet, was ik niet alleen ‘gewoon’ aan het werk, ik was ook nog eens een boek aan het schrijven. Een boek waarvan de tweede versie ongeveer twee maanden later ingeleverd moest worden. Ja, dat ging ik dus niet halen. Ik kon nauwelijks gewoon werken, laat staan aan mijn boek werken… gelukkig reageerde iedereen heel begripvol, maar voor mijzelf was het een enorme teleurstelling. Ik dacht dat ik dat wel had gekund. (Jaja, ik hoor je denken: die Lisa, die had ook wel een hoge pet op van zichzelf. Dat had ze inderdaad.)
Ook sporten wat out of the question – een wandeling door het park van een half uur was al te zwaar. Ik zorgde er wel voor dat ik elke dag even naar buiten ging, bleef ook gewoon fietsen en zo, maar ik moest er niet aan denken om gewichten op te tillen. Eén keer was ik zo dom om op mijn vrije dag het oud papier buiten te zetten. Nou, dat heb ik geweten. De rest van de dag lag ik wezenloos op de bank.
Godzijdank duurde dat verschrikkelijke slappe niet écht 7 weken. Ik had denk ik 3 weken die zo naar waren dat ik de gedachte kreeg die vrouwen meestal pas bij hun bevalling krijgen: één keer, maar nooit weer! Daarna werd het toch langzaam iets beter. Ik sliep veel, lustte weinig, maar het leven was niet meer alleen maar kommer en kwel. Soms keek ik wel eens een leuke film of zo.
En toen hadden we ook nog eens de 10-weken echo, waaruit bleek dat er echt een levend wezen in mijn buik groeide. Het leek meer op een ratje dan op een baby, maar toch was het heel erg leuk om te zien. Vooral omdat het zo lekker druk aan het bewegen was. Dus langzaamaan vertelden we het toch aan wat mensen (soms iets eerder dan gewild, maar ja, ik ging met mijn familie naar de Efteling en op zich was het wel extreem verdacht dat ik niet in de achtbanen ging, aangezien ik normaal voor die dingen lééf. Gelukkig was het Sprookjesbos ook leuk)).
Fun fact #2: Tim geloofde niet dat het een jongen was. Die wist zeker dat het een meisje was.
Eén van ons is paranormaal begaafd… maar wie zou het zijn?!?!? Meer na de ster.
Toen alles even beter werd ✨🤸🤹
Rond week 13 begon het tweede trimester, en langzaam maar zeker voelde ik me weer… goed?!? Tim en ik gingen op vakantie. Daar bleek dat mijn conditie aardig was ingezakt, maar tijdens de vakantie werd ik langzaam weer fitter. Lekker 4x per dag die *%&%-hoge trap naar het strand af en op in 35 graden hitte. Ging steeds beter. Het enige waaraan ik nog merkte dat ik zwanger was, was dat ik ongeveer een uur vroeger naar bed moest dan normaal, en al een behoorlijk bolle buik had.
Nog even over dat slapen. Dat gaat fantastisch. Sinds het begin van mijn zwangerschap slaap ik een stuk beter. Normaal gesproken lig ik ongeveer 2-3 nachten per week urenlang wakker for no reason. Ik val ‘s avonds als een blok in slaap, maar ergens tussen 3 en 5 denkt mijn lichaam ‘nu is het genoeg hoor’ en kan ik niet meer slapen. Nou, tegenwoordig ben ik zo moe dat ik de hele nacht doorslaap (behalve dan om 4x per nacht naar de wc te gaan). Dat is echt geweldig en daar ben ik zo zo zo #dankbaar en #blessed voor, want je leest ook vaak dat je juist slaapproblemen krijgen door de ~hormonen~. Ik ga er niet vanuit dat het mijn hele zwangerschap zo blijft, maar voor nu vind ik het helemaal mooi.
Na de vakantie ging ik weer naar de sportschool met een aangepast programma voor zwangere mensjes. Was even moeilijk inkomen (na de eerste sessie lag ik week 2 dagen halfdood op de bank) maar na een paar keer zat ik er weer helemaal in.
Verder ging het wel goed met mij. Ik had helemaal geen last van gekke kwaaltjes zoals huidproblemen of brandend maagzuur of weet ik wat. Het enige wat irritant was, was rugpijn. Ik heb jarenlang last gehad van rugpijn en eigenlijk was ik er net een half jaar vanaf, maar na de vakantie kwam het toch weer terug.
O k é L i s a, g e n o e g o v e r j e z e l f, v e r t e l e e n s w a t o v e r d e b a b y
Ja sorry, het voelt een beetje stom om het maar de hele tijd over mezelf te hebben ipv over de baby, maar ja, de baby is nog vrij mysterieus, zo weggestopt in mij buik, is het niet? Ik weet nog vrij weinig over deze baby, behalve dat het zich een ongeluk schopt (De verloskundige zei “in deze fase is het voldoende als je het 1x per dag voelt”, nou, ik voel het eerder 20x per dag. Love it, beste gevoel ooit). Oh, en het kind is heel schattig. Weet ik gewoon. Moederinstinct, hè.
Maar het belangrijkste: het lijkt tot nu toe helemaal gezond te zijn! De NIPT-test was helemaal goed, de 13 weken-echo ook, op de 20 weken-echo bleek het kind gemiddelder dan gemiddeld qua groei en orgaangrootte en alles, dus dat was perfect.
Ik dacht dus eerst dat het een jongetje was. Maar daar begon ik later toch wel aan te twijfelen. Niet eens omdat Tim zo overtuigend zei dat het een meisje was, maar ook omdat ik het toch niet kon laten om even de nub-theorie toe te passen op de 13 weken-echo (moet je maar googelen) en ik toen overduidelijk een meisje zag.
“Gefeliciteerd, jullie krijgen een dochter!” zei de echocopist bij de 20 weken-echo.
“Wisten we al,” zei Tim nog net niet.
“Ben ik dus toch niet paranormaal begaafd,” zei ik ook maar niet.
Maar goed. Een meisje, dus! Wat een heerlijk nieuws! Het had ons niets uitgemaakt, maar het voelt toch tastbaarder om te zeggen “We krijgen een dochter” dan “We krijgen een kind”.
Een dochter/kind dat gewoon straks bij ons in huis woont! En naar ons lacht! (neem ik aan) En voor wie we liedjes kunnen zingen! En later mee naar de speeltuin kunnen gaan! En mee kunnen knutselen! En die we ook buiten mijn buik mee naar het Sprookjesbos kunnen nemen! (En over héél veel jaar de Baron1898 in… als ze op mij lijkt en niet op Tim, tenminste)
❤️ Hoe is het nou, een levend wezen in je buik ❤️
Rond de 17 weken vroeg een vriendin aan me hoe ik dat nou vond, zwanger zijn.
“Een beetje niksig,” antwoordde ik. Zo ervaarde ik het echt. Toen voelde ik nog helemaal niks schoppen. We hadden de 20-weken-echo nog niet gehad, dus ik was toch nog erg bang voor onoverkomelijke afwijkingen. Ik merkte er gewoon niet zo veel van, behalve dus dan dat ik al mijn broeken inmiddels niet meer paste en mijn avonden steeds korter werden.
Maar sinds de 20 weken-echo is alles toch wel anders. Het voelt veel meer alsof er een levend wezen in mijn buik zit (wat ook zo is). Niet zomaar een levend wezen (geen ratje) (hoewel dat ook wel schattig zou zijn) maar onze baby! Omg! Ik draag onze baby gewoon de hele dag bij me! Hoe bizar is dat!
Lichamelijke achteruitgang
Wat minder leuk is, is dat de lichamelijke achteruitgang rond diezelfde tijd toch wel echt is ingezet. Ik had gehoopt dat het me bespaard zou blijven tot het derde trimester. Maar neen.
Ik kan niet zo veel aan. Ben snel vermoeid. En die rugpijn, daar ga ik inmiddels kapot aan. Ik zal er niet te lang over klagen want dat is s-a-a-i, maar het beheerst mijn leven behoorlijk. Inmiddels ben ik al weer wekenlang niet naar de sportschool geweest omdat ik dan sowieso extra pijn krijg. Hell, na een half uur wandelen voel ik het al. Ik stretch zo veel dat ik nog eens een keer uit elkaar ga knappen.
Het is niet alleen de pijn zelf die zo irritant is, maar vooral dat je er de hele tijd over na moet denken. Oké, krachttraining is te pijnlijk, maar wat kan ik wel doen? Oh, doet deze beweging nou goed pijn of slecht pijn? Misschien helpt dit? Moet ik misschien wat langer googelen? Wáárom krijg ik zelfs pijn van zwangerschapsyoga? WAAROM HEB IK DIT NU WEER?!?*
Zo dacht ik slim te zijn door te beginnen met zwemmen. Dat leek inderdaad goed voor mijn rug. Maar daar kreeg ik weer kniepijn van. Had ik op zich wel kunnen weten. Maar ik dacht dat het wel mee zou vallen als ik gewoon héél langzaam en rustig zou zwemmen.
Niet dus.
Echt om te janken, vooral omdat ‘sporten’ eigenlijk mijn enige hobby is.
Vandaag ga ik eindelijk naar de fysio voor mijn ‘zwangerschapsgerelateerde rugklachten’, zoals dat zo mooi heet. Je vraagt je misschien af waarom ik daar zo lang mee heb gewacht. De reden: in heb de afgelopen 10 jaar al ontzettend veel fysiotherapie gehad voor mijn knieën en niemand snapte het en iedereen gaf weer een andere oplossing en niets hielp, dus ik dacht, misschien kan ik mijn eigen fysio zijn. Maar blijkbaar ben ik zelf ook geen goede fysiotherapeut. Dus ik ga toch weer een poging wagen.
*Een nutteloze gedachte, dat weet ik, vooral omdat a) heel veel zwangere mensjes dit probleem hebben en b) ik ontzettend bewust ben van hoe bevoorrecht ik ben met mijn verder supergoed werkende lichaam. Dat gezeik met die rug (en knieën… en schouder…) is nou echt niet het ergste waar je last van kan hebben.
Maar hoe gaat het nu met je boek??
Zoals ik duizend woorden geleden schreef, had ik een paar maanden terug dus eigenlijk een deadline voor mijn derde boek. Dat heeft even stil gelegen, maar ondertussen ben ik weer aan het schrijven. Het gaat niet zo snel, omdat ik dus toch wel snel vermoeid ben. Ik had gehoopt dat ik de 2e versie in ieder geval voor de geboorte van de baby af zou hebben (in december), maar ook dat is te ambitieus. Ik ga gewoon niet snel genoeg.
Wat enorm steekt. In mei voelde december nog zooo ver weg, dus het voelde als een makkie, maar nu inmiddels is december al praktisch… overmorgen?! En ik ben nog lang niet ver genoeg. Ik prent mezelf maar in dat langzaam óók vooruitgang is. En ik wil het absoluut niet afraffelen. Dus dan moet het maar zo. Jammer, maar helaas. Gelukkig konden ze het bij Blossom naar achteren schuiven, dus de enige druk die ik heb, is van mezelf.
Conclusie: ik ben toch echt zwanger
Goed, het zal niet als een verrassing komen, maar aan het einde van dit ellenlange verhaal moet ik toch concluderen dat ik echt zwanger ben, en ondanks dat al die kwalen best tegenvallen (had mezelf wel erg overschat), ben ik erg blij. Ik bedoel, die babyschopjes, die maken alles goed. (Zeg ik nu… over 10 weken, als die baby nog veel groter is en veel harder schopt, piep ik vast anders)
Ik denk niet dat er heel veel updates zullen volgen, want Tim en ik moeten ons nu echt even concentreren op babyspullen kopen en mentaal voorbereiden en dergelijke, want ik heb het gevoel dat ik door andere dingen (boek… rugperikelen… slapen… en waar besteed ik mijn tijd eigenlijk nog meer aan?!) ernstig achterlopen met dit soort dingen.
Maar nu is het echt tijd!
Zin in!
Zin in alles.
