dat ene liedje, dat ene moment

Weten jullie nog, 2005? Het jaar waarin James Blunt, Akon en Schnappi ons tot waanzin dreven met hun irritante hitjes, Madonna een comeback maakte met Hung Up en cd’s nog superduur waren? Het was één jaar voordat Spotify het levenslicht zag, we waren hartstikke trots op onze supergrote iPods en downloaden was voor normale brave burgers destijds iets Vet Engs.

Ikzelf luisterde het hele jaar zo’n beetje alleen maar naar Hopes and Fears van Keane, omdat ik als 14-jarige verder maar twee andere cd’s had en daar toevallig net overheen was gegroeid. Mijn god, wat luisterde ik vaak naar die cd, hij stond non-stop op repeat. Nu zou ik er krankzinnig van worden, maar toen vond ik het wel lekker rustgevend. Ik had trouwens ook niet echt veel keus: cd’s waren nogal duur en in 2005 was ik maar één keer jarig. Bovendien kende ik op dat moment niet zoveel andere bands waar ik echt een cd van nodig had.

Wilde ik toch andere muziek luisteren, dan moest ik MTV, TMF of The Box aanzetten. Ik lag hele dagen op de bank te zappen tussen deze drie zenders, eindeloos lang wachtend tot mijn favoriete clips eindelijk zouden worden afgespeeld (vooral deze omg en deze – of gewoon Keane, zelfs al luisterde ik dat al continu, dat maakte niks uit). Iedere keer als er een van mijn lievelingsliedjes werd gedraaid, voelde het alsof ik een cadeautje kreeg (het was alleen zo balen als er nét een leuk nummer begon als m’n ouders thuiskwamen uit hun werk en het waagden om tegen me te praten en zo).

Nee, het was armoe troef, die muziekcultuur op mijn veertiende. Ik kon niet doorklikken, niks herhalen en al helemaal niets wegklikken. Hoe anders is dat nu: op YouTube kan ik alle muziek vinden die ik zoek, en als het er niet op staat, kan ik het downloaden (legaal of illegaal). Spotify schijnt ook een goudmijn te zijn (maar dat heb ik niet, ik heb het niet nodig). Mijn cd-collectie barst uit z’n voegen, zelfs al koop ik zelden cd’s. We komen om in de muziek en dat is heerlijk.

En toch, toen ik vorige week anderhalf uur met mijn ouders in de auto had gezeten en bij bijna-thuiskomst ineens The power of good-bye werd gedraaid op de radio, baalde ik een beetje dat we de auto moesten verlaten. Niet dat ik dit nummer niet meteen op mijn telefoon kon gaan luisteren , en niet omdat ik Madonna als heilige vereer en vind dat je haar muziek niet zomaar uit mag zetten (zo veel hou ik namelijk nou ook weer niet van Madonna).

Nee, gewoon, omdat ik al anderhalf uur geen redelijk leuk liedje op de radio had gehoord, en het niet kon uitstaan dat ik na zo lang wachten nu niet tot het eind kon genieten van dat bijzondere moment waarop er ineens wel een leuk liedje cadeau werd gedaan. Ja, natuurlijk kon ik dat nummer meteen zelf opzetten, maar dat zou toch niet zo leuk zijn als het nummer op de radio horen.

Het is misschien stom en nutteloos om van zoiets te balen, maar het stemt me ergens ook weer gelukkig: in deze tijden van muzikale overvloed zijn wij tenminste nog steeds niet blasé of ondankbaar.

Maar als Culture Club gedraaid wordt ben ik natuurlijk altijd extra blij, want ik heb dan wel een Culture Club-plaat, maar geen platenspeler

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!