de inspiratieloze derde

Ik schrijf zelden blogposts vooruit. Als ik aan meer dan één ding tegelijk werk, word ik onzorgvuldig en onkritisch en ga ik de boel maar een beetje afraffelen. Soms heb ik echter toch ineens heel veel ideeën én zin én tijd en schrijf ik de ene na de andere blog. Dit gaat immer volgens een vast patroon: de eerste post is wel oké, de tweede wat mwah en de rest van mijn probeersels blijven voor eeuwig halfaf in mijn ‘drafts’ staan (om één of andere reden zijn ze te slecht om later af te maken).
Het doet me altijd denken aan nieuwe artiesten die met veel bombarie gelanceerd worden. Bij hun eerste single denk je: yes! bij hun tweede: ook leuk en bij hun derde vraag je je af hoe het in godsnaam kan dat de inspiratie nu alweer op was. En dat terwijl die artiesten een heel team van mensen hebben die hier gezamelijk aan werken. En hun singles niet alledrie op dezelfde dag opnemen.
Op de basisschool zat ik trouwens heel even in een band, of nou ja, misschien noemden we het een meidengroep, daar wil ik vanaf zijn. Met een stuk of vijf meisjes besloten we dat we liedjes gingen maken en daar beroemd mee zouden worden. Beetje zoals M-Kids, maar dan minder kut. Ik begon direct vlijtig nummer te schrijven. Onze eerste single (die we overigens nooit zelfs ook maar gerepeteerd hebben, maar goed) had het volgende, tamelijke gênante refrein: De maan en de sterren / schijnen zacht / als wij slapen houden zij de wacht (het ging verder, maar de dramatische bridge die op dit ultrakorte refrein volgde is nog flauwer en clichématiger (ja, dat kan)). Destijds was ik er alsnog best trots op. De teksten die ik daarna schreef kan ik me niet eens meer herinneren, maar ik weet wel dat ze steeds suffer en ongeïnspireerder werden, tot ik uiteindelijk belandde bij een soort schreeuwrap over dat we op zee in een zinkende roeiboot zaten. Toen ben ik maar gestopt. Het was ook niet leuk meer.
Hoewel het al weer meer dan tien jaar terug is, moet ik hier nog altijd aan denken zodra ik probeer om een voorraad van kleine, semi-afgeronde gehelen op te bouwen (in de praktijk: blogposts). Maar goed, als ik toch ideeën én zin én tijd heb kan het niet veel kwaad. Als het niet meer leuk is, merk ik het wel. Dit ding dat ik drie maanden terug typte kan nog best door de beugel.