- Dat als je met een groep mensen iets probeert te plannen via e-mail of whatsapp, en iedereen kan behalve één iemand die “Dan kan ik niet” miept, zonder dan een tegenvoorstel te doen. Dan moet iemand anders weer “Wanneer kun je dan wel?” zeggen. Waarom wacht je die stap af? Zeg het gewoon meteen.
- Dat het nooit duidelijk is of mensen nou met rust gelaten willen worden of juist niet. Kunnen ze niet gewoon een sticker op hun voorhoofd plakken? Of anders een statusupdate op ieder mogelijk kanaal plaatsen?
- Dat dilemma of je mensen die je vaag kent nou moet zoenen of een hand moet geven. Ik weet het, uitgekauwde kwestie, maar dat is het niet voor niets. Ik dacht vroeger altijd dat ik er later wel overheen zou groeien en vanzelf zou aanvoelen wat gepast is, maar dat is dus niet zo. Dit probleem gaat NOOIT meer over.
- Dat ik nog steeds geen complimenten kan geven.
- Nog een uitgekauwde maar daarom niet minder urgente kwestie: op zich is het al heel irritant om na drie keer “Wat zeg je” te moeten vragen als je iets niet verstaat, “Hahaha” te moeten zeggen omdat je niet toe durft te geven dat je het nóg steeds niet hebt gehoord, in de hoop dat je geen vraag is gesteld. Maar weet je wat NOG erger is? Als jij diegene bent die al drie keer hetzelfde heeft gezegd en dat je dan merkt dat die ander alleen maar doet alsof-ie je heeft verstaan. Dat is namelijk supermakkelijk te merken (of misschien doen mensen het nóg vaker dan dat ik zie, dat kan ook).
- Awkward miscommunicatie. Alleen al als ik eraan denk word ik al naar.
- Dat wanneer je in een groep bent, en je staart de hele tijd verschillende mensen aan (dat doe je toch in groepen? Tijdens college kijk ik in ieder geval altijd naar iedereen. Niemand ontsnapt aan mijn haviksogen) en dat één persoon je dan betrapt, en dat je dan snel weg moet kijken. Maar als het eenmaal eens gebeurd is, kijken jullie daarna als vanzelf nóg een keer aan, als je ergens niet naar wilt kijken word je er altijd als een magneet naartoe getrokken, en dat je zo de hele tijd oogcontact hebt met iemand met wie je niet per se oogcontact wil hebben, waardoor het net lijkt alsof je iets van diegene wilt. Daar kan ik echt nachten van wakker liggen.
dingen die stom zijn aan menselijke interactie
Filed under mensen
