“Dit is echt zo’n leuk liedje van vroeger!” zei de jongen die naast me zat bij tekenen. Ik keek op de display van zijn ipod. Drops of Jupiter van Train – het zei me niets.
“Je kent het echt wel,” zei hij, “als je het hoort weet je het!”
Thuis zocht ik het nummer op op youtube, en toen ik het luisterde wist ik alles weer.
Het was een hit toen ik nog heel jong was. Mijn moeder reed me regelmatig in de kinderwagen naar de bakker, mijn broertje was er nog niet. Soms gingen we naar het winkelcentrum. Mijn tante was er dan ook en we aten taart bij de HEMA. Thuis zette mijn moeder de radio aan en ik speelde met duplo, of met mijn lievelingspop. Mijn leven bestond uit mijn ouders, en als ze beiden op hun werk waren, mijn oma.
Het klinkt allemaal nogal banaal en dat is het ook, maar ik zie het zo helder voor me dat het toch heel bijzonder aanvoelt. Het is zo dubbel – ik koester de mooie tijd, maar ik word ook een beetje triest van het idee dat dat de schijnbare eenvoudigheid van toen nooit meer terugkomt.
Als ik Drops of Jupiter luister flitst het allemaal door me heen en ben ik even weer drie.
Het enige jammere is dat dit nummer is uitgebracht in 2001. Toen was ik al tien jaar. Mijn leven bestond toen al lang niet meer uit de kinderwagen maar uit school en Rollercoaster Tycoon. De poppen en duplo had ik al lang omgeruild voor barbies en lego.
En dan vraag ik me af: wat verbeeld ik me nog meer?
OUD?????? Jezus, toen had ik mijn eerste programmeursbaan al, had ik wekelijks minimaal twee one night stands, was ik regemlatig geintoxineerd door welk middel of drankje dan ook en maakte ik de Randstad onveilig met m’n toenmalige, in de underground tamelijk populaire, alternatieve rock / goth bandje…. Damn…. ik vind zelfs Wonderwall niet oud… Het is definitief, ik word oud. In die programmeursbaan maakte ik vaak ruzie met m’n collega omdat hij dat ‘kutnummer’ altijd harde wilde zetten als het langs kwam op de radio.