Zes dagen, drie steden en vijf colleges later vraagt iedereen me: “En? Ben je al gewend aan Nederland? Het is wel een cultuurshock, zeker?”
Mijn antwoord: ja, ik ben wel een beetje gewend maar nee, toch niet helemaal, en ja, het is een enorme cultuurshock hoor. In vele, vele opzichten:
– Ik denk de hele tijd de Eiffeltoren of Tour Montparnasse te zien. Serieus. Het eerste vooral in elektriciteitsmasten, het tweede in ieder gebouw dat boven een andere uittorent.
– Ook denk ik steeds maar dat iedereen een zwerver is. Vooral als mensen ergens stilstaan. Het is ZO raar dat ik als ik hier langs het Leger des Heils loop, ik minder zwervers zie dan als ik in Parijs naar de supermarkt ging.
– Ik kan goededoelenwervers niet meer stil krijgen met een simpel “Je ne suis pas Français”.
– Ik kan iedereen verstaan. Nu kon ik ook wel Franse gesprekken afluisteren, maar het vergde toch wel wat moeite. Dat was vooral fijn als ik wilde studeren. Er gaat nu wel wat van mijn productiviteit verloren door TMI-gesprekken van eerstejaars in de Oudemanhuispoort.
– Het is gezellig in mijn flat! Dat het gezellig kán zijn in een flat!
– De supermarkt verkoopt voorgesneden zakjes groente. (Heftig, heel heftig.)
– Het begrijpen van de collegestof kost heel wat minder moeite. Nog belangrijker: ik begrijp nu wat er van me verwacht wordt. Nooit verwacht dat zoiets zó relaxt zou zijn.
– Niemand wil Frans met me praten (oké, dit is een leugen, ik heb het nog niet gevraagd).
Met andere woorden: terug in Nederland zijn is zwaar, heel zwaar. Maar ik red me wel. Geloof ik.
Je veux parler Francais avec toi! (Oké dit is waarschijnlijk al fout, verwacht er niet te veel van.)
N’est pas grave, parce que j’ai encore oublié tous! Donc je ne vais pas voir tes fautes 😉
Merci beaucoup!
Nou, dat was wel alles wat ik hierop kan produceren. Vrees ik.
Zware afkikverschijnselen…
Haha welkom terug! Maar… mis je Parijs? Zou je direct terug gaan als iemand het aanbood?
Dank je! 🙂 En valt wel mee eigenlijk, ik vond het heeel moeilijk om weg te gaan en ik had graag nog willen blijven, maar toen ik hier aankwam ben ik direct zo druk bezig geweest met alles (ook leuke dingen hoor) dat ik er niet eens meer bij stilsta! Denk dat het later wel zal komen.
Jep, toch wel de afkickperiode… de beste remedie is heel veel suiker, en taart, en thee 😉 en heel veel gezelligheid!
Hmmmmmmmm, dat klinkt als een bepaald vooruitzicht… 😉
Veel succes dan de komende tijd! Als er opeens iets onverwachts gebeurt, gewoon blijven ademen!
En waar in Nederland zit je nu?
Amsterdam! 🙂
Ik vind dat soort vragen eerlijk gezegd altijd stom! Je komt toch uit Nederland.. Natuurlijk mis je sommige dingen, maar je hoeft toch niet te wennen aan je eigen land 😛
Nou, niet wennen, niet wennen… ik voel de verschillen wel hoor! En hoewel niet echt fundamenteel (zo anders is Frankrijk nou ook weer niet) is het wel leuk om het erover te hebben. De vragen zijn ook meer als grapje bedoeld, en ik wijd er graag over uit, zoals je kunt lezen 😉
Nou, als jij het wel fijn vindt om het daarover te hebben is het natuurlijk wel goed dat ze het vragen! 🙂 Ik merk alleen dat iedereen het ook aan mijn vriend vraagt (die is net 4/5maanden weggeweest) en dat vind ik gewoon een irritante vraag! Misschien heeft het meer te maken met het feit dat hij weg was 😉
Leuk hoe je ineens kleine dingen kunt gaan waarderen c: En zo waardeer je Parijs natuurlijk ook nog extra ^^
Ik wil wel Frans met je praten zondag. Maar verder dan oui oui Paris kom ik waarschijnlijk niet.
Noem je dat Frans praten? 😛
We zullen zien!
Het komt allemaal wel weer goed. En anders moet je gewoon je tent opslaan in een filmhuis. Daar draait men veel Franstalige films 😛
Ik wens je veel sterkte met aanpassen. Begrijp dat je even moet bijkomen van voorgesneden zakjes groenten.
Dank je 🙂 Het gaat inmiddels al ietsje beter!
Wat zal dat telkens een ontzettende teleurstelling zijn, wanneer je erachterkomt dat de Eiffeltoren een electriciteitsmast blijkt te zijn!
Maar nu ben je weer dichter bij mij en dat lijkt me een hele troost.
Pingback: waarom ik maar niet frans werd | vijf koffie graag
Pingback: thuiskomen en terugverlangen | vijf koffie graag