De afgelopen twee dagen zou ik niet beschrijven als bijzonder interessant. Ik had een deadline voor twee essays en die waren zo belangrijk dat ik even nergens anders aan mocht denken. Dat was ook wel eens lekker overzichtelijk. En niet stom, want het was voor het keuzevak ‘Seven Masterpieces’ – een vak dat neerkomt op ‘laat zeven docenten college geven over hun lievelingsboek laat de studenten daar dan vier essays over schrijven’. Ja, dat is net zo leuk als het klinkt.
De afgelopen twee dagen stortte ik me dus (geen paniek, was wel eerder begonnen maar nu werd het pas menens) op vrouwbeelden in Seven Gothic Tales van Isak Dinesen (aanrader) en het creëren van empathie in Sefarad van Antonio Muñoz Molina (aanrader). Tussendoor heb ik de was gedaan. En eh, op internet gezeten – maar niet zo veel, ik had een Missie. En eh, misschien heb ik nog twee afleveringen van Gossip Girl seizoen 1 gekeken. Ergens blijf ik voor altijd vijftien. De eerste keer sinds gisterochtend dat ik een levende ziel heb gezien, was toen ik zojuist de afwas naar de keuken bracht en me de tyfus schrok omdat ik niet had verwacht dat één van mijn buurmannen aan het koken zou zijn. Ja, inderdaad heel erg raar, mensen die zomaar koken in hun eigen keuken.
Maar er was toch wel iets semi-interessants aan deze twee dagen: het waren de laatste dagen die ik besteedde aan een vak voor mijn bachelor. De allerlaatste. Volgend semester ga ik stage lopen en dan krijg ik het papiertje. En dat betekent dat ik in principe nooit meer hoef te studeren. Nooit meer! Ik kan na mijn stage gewoon gaan werken zonder dat ik in problemen kom met een onafgemaakte opleiding. Ik kan op een ezel de wijde wereld intrekken, in een dorp in Drenthe gaan wonen of surfles geven in Australië. Oké, dit kan pas over een half jaar want ik wil per se eerst stage lopen, maar toch. Nooit meer studeren!
Nou ja, theoretisch gezien dan, want de banenmarkt opgaan terwijl je dit kunt uitstellen met een master is op dit moment misschien een beetje dom, ik heb niets met ezels of Drenthe en mijn surftalent moet ik nog ontdekken. Trouwens, dat zou ik niet eens willen. Doe mij nog maar een jaartje UvA (oké, tenzij iemand me per september een hele goede baan aanbiedt, dan wil ik het wel overwegen). Maar het kan allemaal! Ik voel me helemaal warm worden van binnen. Nee echt.
Niet dat ik genoeg tijd heb om me lekker mindful te concentreren op dat warm worden, want ik heb allemaal andere dingen te doen – zoals GELD VERDIENEN want met mijn studiefinanciering is het hoe dan ook bijna afgelopen. En kerstcadeautjes regelen. En mijn hersens pijnigen over welke master ik dan ga volgen. En allemaal andere Zeer Belangrijke dingen die ik nu weer kan doen omdat mijn overzichtelijke deadlines weg zijn. Tijd voor taart is er niet. Want ja, nooit meer een echt bachelorvak hoeven volgen is wel semi-interessant, maar ook weer niet echt heel erg. Bovendien heb ik al hele lekkere kerstkoekjes.
