Vrijdag was dé dag, de dag van de Lowlands-kaartverkoop. Voordat ik hoorde dat het binnen twee uur was uitverkocht was het compleet langs mee heen gegaan. Ik had er ook niet zo veel zin in. Was op zich wel van plan een kaartje te kopen, gewoon, voor het geval ik er nog zin in zou krijgen, je weet hoe snel dat uitverkocht is hè, maar ik vond het niet bepaald belangrijk genoeg om het in mijn agenda te schrijven en er een college voor te skippen, of om na college direct naar huis te rennen in de bange hoop dat er nog kaartjes zouden zijn.
Nee, ik zat lekker aan de thee met spekkoek in een dom café, struinde een boekenmarkt af en verdwaalde in de overvolle H&M op de Dam. In de trein naar huis las ik op Twitter wanhopige berichten van mijn vrienden, die van elf tot een wanhopig achter de computer hadden gezeten om een kaartje te bemachtigen. De Lowlandssite liep vast, codes deden het niet en ze waren allemaal minstens één keer de wachtrij uitgegooid.
Pas toen ik op een nieuwssite las dat het festival was uitverkocht en mijn vrienden tweetten hoe gelukkig ze wel niet waren dat ze na drie onzekere uren toch nog naar Lowlands zouden gaan, begon ik het jammer te vinden dat ik geen kaartje had. Beelden van zonovergoten grasvelden, zwetende muzikanten en heel veel tenten doemden voor me op en wilden niet meer verdwijnen, hoe hard ik ook probeerde te denken aan leukere vakantieplannen (zon, zee, stand en een schoon hotel? Het Draculakasteel eindelijk eens bezoeken?). Wat je niet kan krijgen is altijd veel leuker.
Toen eindelijk thuis was zette ik de computer aan, gewoon, om te kijken of er echt niets meer was – misschien waren de computers vanmiddag gewoon op hol geslagen. En ja hoor, nog volop kaarten beschikbaar. Kennelijk verlengt niet iedereen ieder jaar braaf zijn CJP-pas. Ik typte de code in, bestelde mijn kaartje met tien euro korting en schakelde de computer uit. En dat zonder enige stress, zonder vastlopen, zonder wachtrij. Het was zo makkelijk dat het gewoon stom was.
En nu weet ik niet meer of ik er nog wel zin in heb.
hahaha! succesverhaal met stip, echt waar. en geloof me, tegen de tijd dat de zon weer schijnt buiten en het gras weer groen is in plaats van wit, heb je er echt wel zin in!
Ik zou niet naar het Draculakasteel gaan en gewoon lekker naar Lowlands.
In Roemenië is niks en hier heb je muziek 😀
Ik ga niet naar Lowlands, het is toch weer een flink bedrag wat ik niet heb. Eerst kerst maar eens overleven met de uitgaven 😛