Als kind zat ik vergroeid in leeshouding. Ik las uren achter elkaar en strekte mijn arm enkel om een nieuw boek te pakken. Het liefst een griezelverhaal: de eerste vier delen van De Griezelbus stonden tussen mijn negende en mijn twaalfde vaker in mijn boekenkast dan in de kast van de bibliotheek. Het Vampierhandboek ken ik uit mijn hoofd. De violist van de heksensabbat van Ton van Reen, Lekker slapen van Jacques Weijters, De Griezelklas van Tais Teng… deze boeken staan in mijn geheugen gegrift.
Toen ik naar de brugklas ging en mijn half uurtje internettijd per dag werd verhoogd naar onbeperkte verbinding (nou ja, als mijn broertje de computer niet bezet hield dan) daalde mijn aantal gelezen boeken per week sterk. Ook was ik, al duurde het zeker tot mijn veertiende totdat ik dit toegaf, een beetje te oud voor mijn vroegere lievelingsboeken geworden. Er was wel leesvoer geschikt voor leeftijd, maar niets kon tippen aan het werk van Het Griezelgenootschap.
Jarenlang las ik weinig, althans, vergeleken met vroeger. Het zat niet meer in mijn systeem; al wilde ik nog zo graag, de concentratie om te lezen ontbrak – boeken opende ik alleen voordat ik naar bed ging, eventjes. En de kapper maar praten over hoe ik vroeger zelfs tijdens het knippen zat te lezen, en familie maar weer herinneringen ophalen over hoe ik op verjaardagen zat vastgekleefd aan een boek.
Dit jaar ben ik begonnen aan de studie Nederlands. Droeg mijn verlangen om weer net zoveel als vroeger te kunnen lezen hieraan bij? Ik denk het wel, stiekem. Het is in ieder geval gelukt – door al dat gepraat over boeken ben ik leeshongeriger dan ooit. Op dit moment word ik ernstig verscheurd door twijfel over in welk boek ik verder zal gaan, omdat ik om één of andere duistere reden in vier boeken tegelijkertijd verzeild ben geraakt. Het liefst zou ik ze allemaal tegelijk lezen. En er liggen nog zo veel op de plank…
(Ik neig naar Wolkers, maar dat is vooral omdat Mijn naam is Lestat zo dik is dat ik de komende vijfhonderd jaar geen tijd meer zal hebben om andere boeken te lezen.)
Ah lezen. Ik kom tijd tekort om de kaft open te slaan. Daarom verlang ik altijd zo naar de vakanties, omdat de boeken naast mijn bed zich beginnen op te stapelen en ik in een vakantie ze allemaal doorwerk. Nederlands studeren is natuurlijk de ideale studie om lekker te lezen. Is dat niet ook verplicht?
De hoeveelheid boeken die we verplicht moeten lezen valt tot nu toe wel mee – okee, voor literatuurgeschiedenis best veel, soms een paar weken achter elkaar iedere week een dik 19e-eeuws boek, maar vaak kwam ik daar te laat achter en had ik daar geen tijd meer voor… dus dat schoot niet echt op. Voor andere vakken valt het wel mee, er waren wel een paar boeken die ook verplicht waren, maar heel veel was het niet. Misschien komt daar nog verandering in!
Gelukkig is het bijna kerstvakantie!
Ik heb daar zo pijnlijk veel bewondering voor. Mensen die lezen als ze op pauze staan. Zelf lees ik alleen jouw blogs, zo’n 80 -jaja hyperbool- Wikipediapagina’s en de zinnen die ik zelf schrijf.
Er is niet veel meer dat ik lees, hetzij onder dwang, hetzij per ongeluk. Dwang wekt bij mij enkel tegendraadsheid op. De macht van het onderwijs heeft voor mij het boek Ierse nachten van Simon Vestdijk verkracht. (Lullig.)
Uiteindelijk zit ik dan toch met een soort compensatiedrang, want ik wil mezelf toch niet helemaal verblinden voor de creaties van creatieve mensen (juist omdat die mensen in essentie niet verschillen van jou en mij). Vandaar dat ik tegenwoordig klassieke muziek luister als ik op pauze sta. Dat is meer wat voor mij. Maar nu blijkt dat juist de klassieke muziek me weer bij het lezen van boeken brengt. Alles blijkt met elkaar te maken te hebben. Vestdijk gaf ook de voorkeur aan Mahler.
Ik ken te veel mensen die vinden dat muziek en literatuur niet onder kunst vallen. Als ik iemand zoiets hoor zeggen, weet ik meteen dat hij niet begrijpt wat kunst maakt tot wat het is.
Nou dit is bést wel veel tekst geworden. Blijkbaar was je blog zo interessant!
Zonde dat het je niet lukt om te lezen. Ik snap wel wat je bedoelt met dat dwang, dat heb ik ook wel als ik een boek heel snel uit moet lezen voor school – al is het eigenlijk heel mooi, je gaat het toch een vervelend boek vinden.
Misschien helpt het als je jezelf dwingt? Dat je er tijd voor vrijmaakt, en gewoon een half uur gaat lezen, en al lukt het niet echt gewoon doorlezen of opnieuw lezen, en de volgende dag weer. Misschien lukt het niet meteen, maar ik denk dat het na een tijdje beter zal gaan, dat hoor ik van mensen van mijn studie die jaren niet hadden gelezen ook.
Uiteindelijk komt alles bij elkaar, ja. Wel goed dat klassieke muziek je weer bij boeken brengt. En ik vind het vreemd dat sommige mensen dat geen kunst vinden, wat denken zij dan dat kunst is? Alleen schilderijen en beeldhouwwerken of zo?
Inderdaad veel tekst – bijna meer dan mijn oorspronkelijke tekst! Je zou er zelf een blog van kunnen maken. Eigenlijk staat er ook meer in.
Door alle drukte moet ik maar reageren op een tijdstip dat door de maatschappij als ‘raar’ wordt ervaren.
Ik ben wel goed in mezelf dwingen de laatste tijd, dus misschien gaat dat ook op voor het lezen van boeken. Zou natuurlijk helemaal fantastisch zijn. In de kerstvakantie zal ik zien of het werkt. Ik moet dan even al mijn lasten kwijtschelden en lezen met de intentie van de stoïcijnen (die stellen dat je je niet moet verzetten tegen de gang van zaken, omdat het geen zin heeft) – hoewel ik me natuurlijk nog wel moet inleven in de persoon (en een goede hoofdpersoon verzet zich natuurlijk juist altijd tegen de gang van zaken).
En inderdaad. Alleen schilderijen en beeldhouwwerken en zo. Soms zie je ook staan: “Kunst & muziek!” of “Kunst & literatuur!”
Dat doet me toch sterk denken aan “drugs en alcohol”.
“Blogs en tekst”.
‘Mijn naam is Lestat’ Is dat nu wel of geen onderdeel van The Vampire Chronicles. In het Engels heet het tweede deel namelijk ‘The Vampire Lestat’ waarin Lestat het gehele boek de voice-over is. (Net als in alle volgende delen).
Wat lezen betreft. Ik heb ook een gigantische TBR (To Be Read) stapel. Maar, ik heb altijd de neiging om drie boeken tegelijk te lezen.
Het is de vertaling van The vampire Lestat, alle boeken uit die serie hebben raar vertaalde namen. Zo heet Interview with the vampire nu Dagboek van een onsterfelijke. Nee, ik snap het ook niet. 🙂
‘Mijn naam is Lestat’ is absoluut de moeite waard. Enkel, ik ben van mening dat je je Anne Rice in het Engels moet lezen. Sorry, ik heb een aversie tegen vertalingen…
Mmmmmmmja stiekem ben ik het wel met je eens. Ik heb de eerste vier delen vier jaar geleden in het Nederlands gekocht en gelezen, ik heb The vampire Armand wel in het Engels (al moet ik eerlijk zeggen dat ik daar nog niet aan begonnen ben). Gemakzucht hè…
Pingback: vakantie om vier uur | vijf koffie graag
Jenna,I just want to say I love your name and I love your blogs! I am not a mommy yet but, I thoroughly enjoy your candid posts and I always look forward to reading about your experiences. PS. Baby Gray is so adorable!! Coiasgtulatnonr!