gastblog: het goede doel

Vorige keer schreef ik iets onaardigs over goededoelenwervers, maar echt – sommigen vragen erom. Lees de gastblog van Ellen maar.

Het was een saaie rotdag; het weer viel tegen en dus sleepte ik me voort door mijn huis want ik was ziek. Was de weersvoorspelling nou wel uitgekomen, dan had ik me tenminste nog door mijn tuin kunnen voortslepen. Weersvoorspellingen komen doorgaans altijd uit, alleen weet je nooit wanneer precies (ja de zon gaat schijnen, maar WANNEER, tja, dat weet je nooit en het gaat regenen, tja, maar WANNEER, nou die dag dus dat ik me thuis voortsleepte). Mijn enige dramatische lichtpuntje  moest de bezorging worden van een pakje. In dit pakje zou ik dan die ene modieuze outfit aantreffen,  die zou maken dat ik er in één klap fantastisch uit zou zien. Zelfs in geval van ziekte. En al helemaal bij slecht weer.  Na lang slepen is het goed rusten dus ik lag op de bank en hé wat hoorde ik daar?

Dring dring. Dat was mijn deurbel en ik sprong op want hèhè, daar kwam het dan eindelijk. Maar in plaats van de TNT-bezorger stond er een jonge man voor mijn deur. Je zou zeggen, op mijn leeftijd (bijna 50): count your blessings, maar nee, en het liefst had ik direct de deur weer dicht gegooid. Dat  deed ik dan ook weer niet, het had trouwens niet geholpen want volgens mij kon deze jongen sneller praten dan ik deuren dicht gooien. Hallo mevrouw, mag ik me even aan u voorstellen, mijn naam is Lionel en ……nee, zei ik, geen belangstelling. Nee? Hooglijk verbaasd. Nee, en ik ben ziek en ik wil dit niet. Nou mevrouw, maar deze mensen, die zijn nog veel zieker dan u!  Oh ja, oh ja, dacht ik (hier even goed opletten: ik DACHT het alleen maar hè, ik ZEI het dus niet) is dat zo? Ik was dan weliswaar op dat moment alleen geveld door een koutje, maar hadden zij soms ook al 17 jaar Parkinson, en twee verstandskiezen er uit? Nou?

Maar ik kon het niet meer zeggen, want hij liep al weg, een beetje mopperend. Na bijna 50 jaar EN twee verstandskiezen minder is het me dan toch gelukt: mijn blikken zijn nog net niet dodelijk, maar dat is slechts een kwestie van tijd en goed oefenen. Haha, ik werd er bijna blij van. Kreeg visioenen van bordjes op de deur: hier waak ik. Of: aanbellen op eigen risico. Moet ik wel even die TNT-meneer waarschuwen, anders krijg ik nooit meer mijn pakje.

Er volgde nog enige research want ik dacht: ik wil helemaal niet zo boos kijken. Is er misschien een “bel-niet-aan”-register. Of zo’n sticker op je deur,  zo van JA/NEE  of NEE/NEE : in geval JA/NEE wèl de lokale krantjes maar geen reclame in je brievenbus en in geval NEE/NEE – die kan je zelf bedenken. En verdraaid het bestaat nog ook! Ook hier met een variant JA/NEE. JA voor goede doelen en NEE voor de rest. Lionel met al zijn zieke mensen in zijn  kielzog zou dan nog steeds aanbellen.  En anders bestempelde hij ongetwijfeld zichzelf tot het goede doel.

Door Ellen