het leed dat lowlands heet

Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Lowlands. Achteraf maakte ik mezelf wijs dat dit een traumatiserende ervaring was. Deze uitspraak leverde verongelijkte blikken van mijn vrienden op – was het dan echt zo rot? Ja, zei ik dan, ja ik ben zelfs een dag eerder weggegaan, weet je nog?

Nu is dat laatste echt gebeurd, maar dat had meer te maken met het feit dat ik de dag daarna in alle vroegte naar de Intreeweek moest – en ik was al zo kapot. Dat was ik al toen Lowlands 2009 nog niet eens op de helft was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n bikkel.

Vorig jaar ben ik dan ook niet gegaan, maar dit jaar heb ik onder sociale druk toch maar weer een kaartje gekocht. Wellicht had ik me de rottigheid van Lowlands gewoon ingebeeld. Waarom? Dat is me op dit ogenblik een raadsel. Want het was zo leuk, het was zo goed.

Lowlands is niet alleen muziek waar je oordopjes voor in moet moet maar ook theater, film, lezingen. (Die ik allemaal niet bijgewoond heb omdat er te veel leuke concerten waren.) En heel veel spelletjes. Lowlands is duur eten en modderpoelen van pis maar ook bomenfissa’s en nachtelijke danspartijen in de campingwinkel. Het is ontzettend commercieel maar dat maakt niet uit. En iedereen is zo lief – je wordt continu aangesproken door vreemden en het is geen één keer vervelend. Toen ik naar huis liep, had ik het gevoel dat ik niet meer in de echte wereld was.

Maar een bikkel ben ik nog steeds niet. Na vier dagen als eerste naar bed gaan ben ik achterlijk verkouden. Ach ja… volgend jaar beter.