Inmiddels hebben we Parijs weer moeten verlaten. Het was formidable en tot mijn grote vreugde/ontzetting (de Weer Online-app had me namelijk grijs rotweer verzekerd, dus voel me wat bedrogen) was het ook nog eens twee van de vier dagen zonnig en stralend blauw.
Daar weer lopen was gaaf en vreemd. Een beetje of ik nooit ben weggeweest, dat soort clichés. Nu wilden we (we = ik en die arme ziel waar ik het in een van mijn vorige posts over had. Ik had hem ook ‘muh sgatjuh’ kunnen noemen. Maar ik wist niet hoe ik dat hier moest aankondigen dus deed ik het maar helemaal niet. Bij dezen.) op zich ook wel gewoon niet weggaan, maar dat was niet echt een optie. Dus ja.
Naast een ontroerend weerzien met de Parijse straten, was het ook een ontroerend weerzien met enkele Parijse horecagelegenheden. Ooit schreef ik in een blogpost over mijn favoriete restaurant dat ik niet zo superveel leuke plekjes ken omdat ik drempelvrees heb. Jullie dachten dat ik bedoelde dat ik de hele dag uit m’n raam aan het staren was, maar niets is minder waar. Ik was ALTIJD buiten. Liep maar te dwalen door de Parijse straten, met honger, dorst, een volle blaas en rillend van de kou (oké, voedsel en drank kon ik gewoon op straat kopen en ik maakte gretig gebruik van de gratis openbare wc’s – het enige echte probleem was dus de kou). Maar dat terzijde. Ik wil nu even iets schrijven over mijn tweede favoriete restaurant: Les P’tites Indecises (ik weet dat jullie natuurlijk veel liever zouden lezen over mon amour in plaats van over vage Parijse cafés, maar helaas).
De eerste keer dat ik bij Les P’tites kwam, was voor een brunch op zondagochtend. Voordat ik op de menukaart had gekeken vond ik het al leuk, want het was er rond en licht en kleurrijk. Je kon voor een driegangenlunch gaan, maar mijn uitwisselingsvrienden garandeerden me dat iets minder ook al meer dan genoeg was; dan kreeg je sinaasappelsap, een ‘warme drank naar keuze’, brood met nutella en jam (dat telkens werd bijgevuld), een voorgerecht (ik had eieren met sla) en een toetje (voor mij toen wentelteefjes). Zoooo lekker. En veel – en dat voor twaalf euro. Vorige zondag gingen we weer brunchen. Ik wilde gaan voor de volle mep, maar dat kon niet, want in alle hoofdgerechten zat vlees of vis. Had nog gevraagd of dat eruit kon worden gelaten, maar vanwege het brunch-element kon dat nu niet (normaal dus wel). Nou ja, ik zat toch vol. De pasta met kip was erg lekker, heb ik vernomen van een niet nader te noemen persoon.
Het restaurant ligt in/naast Belleville (HIER). Sowieso is deze wijk echt een aanrader – twee mooie parken met goed uitzicht, en vetcoole streetart-muur en je kunt de Eiffeltoren zien. Dat kunnen jullie heel goed combineren met een bezoekje aan Les P’tites. Eigenlijk moet je brunchen (zaterdag en zondag vanaf 12 uur, wel een beetje vroeg komen of anders reserveren), maar ik ben er ook eens gaan lunchen met Babs en dat was ook heel goed. Jullie hebben dus geen excuses, gewoon lekker gaan. Chop chop.
