En ik wilde gaan ademhalen in Londen. Wat een grap. Vooral als je bedenkt dat ik al behoorlijk ziek was voordat ik ook maar een voet op de Britse bodem had gezet. Mijn XL-weekend Londen werd voornamelijk gekenmerkt door de vraag of ik me nou medium of zwaar klote voelde. Dat Nora, de vriendin die ik bezocht, een arts to be is, maakte voor mijn situatie niets uit, aangezien griepverschijnselen stom zijn en je alleen maar kunt wachten tot je er doorheen bent.
Even leek ik nog gered te worden door Lemsip, een Engels poederdrankje met paracetamol dat het gehele huishouden waar ik logeerde keer op keer zou verlossen van dramatische pijnen, maar dit ging voor mij niet helemaal op. De eerste keer dat ik het dronk vond ik het lekker, en het schonk nog verlichting ook. Die keren daarna was het alleen maar vies. Ik ben het tot gisteren stug door blijven drinken.
Het is maar goed dat ik de Big Ben al vijf keer gezien heb, en sowieso nog niet echt uitgebreide plannen had gemaakt, anders was het wel heel zielig geweest. Natuurlijk heb ik niet alleen maar in andermans bed een beetje ziek liggen zijn: we hebben ook nog gewandeld, gegeten en wat musea bezocht. Ik als een zombie, maar dat mocht de gezelligheid niet drukken. En als een zombie ging ik weer naar het vliegveld, waar ik bijna een metro nam naar een verkeerde terminal en en passent een arme kassajongen ervan beschuldigde mij te weinig geld terug te geven (onterecht, bleek later, toen heb ik hem wel mijn excuses aangeboden).
Daarna volgden er nog vier zieke dagen, volgens mij ben ik sinds de basisschool niet zo lang ergens absent geweest. Na meer dan een week ziek te zijn geweest ben ik gisteren maar weer naar mijn stage gegaan. Helemaal helder uit mijn ogen kijken doe ik nog steeds niet. Ik denk dat mijn lichaam me ergens voor aan het straffen is.
Donderdag ga ik alweer het land uit, dit keer met mijn vriend – die mij de afgelopen week gesteund heeft met boodschappen, koken en zijn knappe verschijning. Graag even een liefdevol applausje voor hem. Wij gaan weer naar Parijs, iets waar ik al heel lang heel veel zin in heb (duh). Ik durf me er nu niet meer zoveel op te verheugen, maar ik doe het maar toch. Want van ziek zijn blijf je ook maar zo… ziek.
Bijnabijnabijna
Ok ok hier komt ie dan, het gevraagde liefdevolle applausje:
Klapklapklap
applaus applaus applaus
(valt me nu ineens op, wat een raar woord eigenlijk, applausje, vooral die dubbele p, applausje-pluisje-appje-plausibel-pauw-blauw-blauwtje-vrouwtje (vreselijk woord) -koutje is dan weer zonder w EN zonder dubbele p – hihi let niet op mij, je m’amuse)
Hihi@bovenstaande reactie
Beterschap… Misschien had je gewoon ontwenningsverschijnselen van het naar een andere stad dan Parijs gaan. Moet goed komen dan volgende week 🙂
Ah, dat is echt balen voor je! Niet alleen van je reisje maar ook dat het zo lang duurt. Nog even snel beterschap dan maar, en daarna héél veel plezier in Parijs hè! Mag je daarna ons je foto’s laten zien, zonder dat de fotograaf je vader is 😉
Oh vreselijk. Ik ook net beter, soort van. Na anderhalve week griep verschijnselen en beroerd. Ook ik kan me niet herinneren ooit langer dan twee dagen zo’n last van een virus gehad te hebben, stom! Super zonde van je tripje. Dikke applaus voor vriend en hopen dat Parijs beter wordt. Liefs
Awh, wat balen joh! Hopelijk kun je wel van Parijs genieten. Beterschap!
Oh dat is echt heel erg balen 🙁 Hopelijk voel je je snel weer helemaal okee (en vooral in Parijs!)
Ah balen zeg! Ik kreeg het ‘gelukkig’ twee dagen nadat ik in Parijs was geweest. Veel plezier!
Echt ontzettend balen meis. 🙁 Nu snel opknappen en dan in Parijs lekker gaan genieten!
Ziek zijn is kut, ja! Zeker op vakantie! Hopelijk ben je in Parijs weer helemaal opgeknapt!
Applaus voor je vriend. En wat een sof. Ik duim dat je je in Parijs weer beter voelt!
Ohh wat zonde dat je zo ziek was in Londen! Bluh… Ik duim dat je op en top fit naar Parijs kunt. Veel plezier alvast!!!