hoe yoga bijna mijn hardloopcarrière verwoestte

Voor iedereen die ik de afgelopen tijd nog persoonlijk gesproken heb: jullie kunnen stoppen met lezen, want ik ga het wéér over mijn verrotte knie hebben.

Voor iedereen die ik de afgelopen tijd niet persoonlijk gesproken heb: ja hoi, ik heb de laatste tijd dus nogal veel over mijn knie gepraat. Sterker nog, ik ben de laatste tijd geobsedeerd door mijn knie. Ik heb me op mijn blog nog ingehouden, maar echt, even serieus, ik geloof niet dat ik irl uit vrije wil ook maar één ander onderwerp heb aangekaart. Waar het hart van vol zit, etc etc.

Goed, anyway, het zit zo. Het begon allemaal vlak nadat mijn Grote Droom deze zomer in vervulling was gegaan. Die Grote Droom was niet het rennen van een marathon of iets dergelijks, maar het beklimmen van de Notre-Dame. Hebben jullie dat wel eens gedaan? Het is fantastisch, echt waar, vooral als je een Notre-Dame de Paris-freak bent (ik voelde me net Frollo), maar die trappen zijn dramatisch. Heel erg hoog, heel erg smal, heel erg rond. Naar boven was niet zo’n probleem (heb een killerconditie door al dat hardlopen, jwz) maar toen ik naar beneden liep kreeg ik ineens last van mijn knie en niet zo’n beetje ook. Het was dezelfde pijn als die ik anderhalf jaar eerder in mijn andere knie heb gehad en ervoor zorgde dat ik wekenlang moest strompelen en maandenlang niet kon hardlopen.

Ook nu kon ik nauwelijks een stap verzetten zonder enorme pijn. Last krijgen van je knie als je in Parijs bent is trouwens echt een beroerd idee, maar goed, kon ik het helpen. Thuis duurde het even voordat ik weer normaal een trap af kon lopen en weer kon fietsen, maar nadat ik naar de fysiotherapeut was geweest (die me vertelde dat het probleem bij m’n scheve heupen lag), ging het al snel beter.

Tenminste… zolang ik niet probeerde om hard te lopen.

Wat ik niet echt vaak deed. Ik was namelijk een maand voor Parijs begonnen met yoga en ik vond het zo leuk en fantastisch dat ik niet meer rende, alle sporttijd werd opgeslokt door het imiteren van een hangende hond. Toen ik ontdekte dat hardlopen nog niet ging, vond ik het ook niet zo erg: ik bleef mijn fysio-oefeningen doen en ondertussen yogaën en wachten op betere tijden. Zo was het anderhalf jaar geleden immers ook goedgekomen. Af en toe probeerde ik weer een stukje te rennen. Dan had ik weer pijn, dan baalde ik even, dan ging ik maar weer yogaën (totdat ik daar ook geen zin meer in had, toen ging ik met gewichten sjouwen).

Met m’n joy sparkende yogabroek

Hebben jullie ook wel eens dat je zo druk bent dat je alle belangrijke dingen uit het oog verliest? Dat je ineens beseft dat je al een maand je post niet hebt geopend, drie jaar niet naar de tandarts bent geweest en dat je eigenlijk niet meer zo goed weet hoe je beste vrienden eruit zien? Nou, zo voelde ik me vorige week ineens, toen ik bedacht dat ik al ruim een half jaar (!) last had van mijn knie maar gewoon doorging met mijn studie en stage en me vervelen in de sportschool en al het andere dat bij mijn leven hoort.

Een half jaar, een half jaar! De pijn was niet zo heel erg, maar ondanks het feit dat ik al mijn fysio-oefeningen nog steeds braaf deed, kon ik dus nog steeds niet hardlopen, zelfs niet een paar kilometer. Dat gaat niet meer goed komen, dacht ik. Ik ben te laat. Ik ben voor altijd kapot.

Ik maakte een nieuwe afspraak bij de fysiotherapeut, maar iedere minuut in mijn leven vóór de afspraak was een minuut te veel.

En toen kwam dus het moment dat ik non-stop over mijn kapotte knie praatte en iedereen ermee lastig viel en huilie huilie en wat moet er nou van mij worden? Ik besprak mijn probleem met iedereen die het (niet) wilde horen, werd superemotioneel als iemand suggereerde dat hardlopen misschien niet de ideale sport voor me was en zat continu te vissen naar het zinnetje “Het komt wel goed” (tevergeefs).

Na een eeuwigheid (lees: een week) wachten concludeerde de fysio dinsdag opnieuw dat het probleem bij mijn heupen ligt. Mijn bekken staat nogal scheef (ik ben in stuit geboren en lag als baby tijdenlang in een spreidbroek, maar het is nooit helemaal goedgekomen), ik sta altijd raar en daarom doet mijn knie nu zeer. Volgens haar moest ik gewoon nog wat extra oefeningen doen om de boel te versterken. Ze leek niet erg bang dat ik mijn hardloopschoenen voor altijd aan de wilgen moet hangen.

Voordat ik wegging (mijn jas had ik al aan) had ik toch nog één heel belangrijke vraag: hoe kwam het dat ik nu pas zoveel last had van mijn scheve lichaam? Op de klachten van inmiddels twee jaar geleden na, heb ik nooit een blessure gehad, en ik ren al sinds ik achttien ben. Oké, af en toe had ik wel eens een weekje even ergens pijn, maar het ging altijd vanzelf weer over. Was dit een teken van ouderdom?

Nee hoor, zei de fysiotherapeut. Mijn heupen stonden gewoon jarenlang alsnog wel stabiel, maar er moet iets zijn gebeurd waardoor ze ineens instabiel zijn geworden.
Ik hoefde niet lang na te denken.
Ik wist meteen waar ik een maand voor Parijs mee was begonnen. Iets wat ik eigenlijk het liefst gewoon iedere dag deed, omdat ik het zo leuk vond. Iets wat heel goed is in je lijf lekker soepel maken.
Fakking yoga.

Goed, ik heb nu in ieder geval genoeg nieuwe oefeningen die ik kan doen in de sportschool en ik ben dit keer nog gemotiveerd ook (al zullen de nieuwe oefeningen weinig helpen tegen mijn slappe armpjes). Hopelijk gaat het snel beter en hoef ik dan niemand meer lastig te vallen met verhalen over mijn verrotte knie. Dan ga ik jullie voortaan alleen nog maar vervelen met geblaat over hoe fantastisch hardlopen wel niet is. Ook irritant, maar ja, het leven gaat nu eenmaal niet over rozen, als ik te vervelend word moeten jullie zelf maar gaan yogaën. Word je zen van, zeggen ze.