Een paar maanden geleden ging ik naar een reünie van mijn straat. Hier spraken we eigenlijk maar over twee dingen: a) wat we vroeger deden (vechten met de barbies, onder andere) en b) wat we nu deden (op kantoor zitten, voornamelijk). Een buurmeisje maakte toen een opmerking die ik niet pijnlijk zou moeten vinden, maar toch wel vind: “Ik dacht vroeger altijd dat jij later schrijver zou worden.”
Dat was geen vreemde opmerking: als kind was ik altijd verhalen aan het schrijven. Over dienstmeisjes in een kasteel die avonturen beleefden. Over kinderen die het opnamen tegen een bende sumoworstelaars in een grot (?). Over een kapitein met een roze onderbroek (echt, ik was zo’n genderneutraal kind). Geen wonder dus dat mijn vriendin dacht dat ik al voor mijn 18e de nieuwe J.K. Rowling zou worden. Spoiler: dat gebeurde niet.
Natuurlijk, ik bleef wel schrijven. Ik ging in de redactie van een studententijdschrift, ik betaal mijn huur met mijn werk als copywriter, en ik heb al zeven jaar een blog die wordt gelezen door minstens acht trouwe volgers. Maar die boeken, die kwamen maar niet. Ik was wel met verhalen bezig, maar maakte niets af.
OF TOCH WEL?
Geloof het of niet, maar ik heb dus een manuscript geschreven. Je weet wel, eentje met een kop en een start en een midden en thema’s en personages en alles. Ik vind het doodeng om dit te vertellen, want zoals ik al eens heb gezegd: als je een boek wilt schrijven, praat je daar niet over. Dat is gênant. Een boek hoor je stiekem te schrijven, om daarna vriend en vijand te verbazen als je hoofd ineens in een bushokje hangt, met daaronder de tekst “Debuut van het jaar!”. En eh, tot dusver heb ik dat niet bereikt. Ik heb nog niet eens een uitgever, en misschien ga ik die niet eens krijgen ook (want misschien is het wel megaslecht en bovendien wil half Nederland schrijver worden). Het enige dat ik heb, is een Word-bestandje met 79.538 woorden.
Mijn schaamte is de enige reden waarom ik het tot dusver semi-geheim heb gehouden (semi ja – omdat ik wel heel onsubtiel gehint heb, maar niet in details ben getreden). Een geheime schrijver zijn is trouwens best wel een dingetje hoor, jongens. Tegen mijn collega’s moest ik steeds zeggen dat ik ‘niets’ had gedaan in het weekend, terwijl ik dus eigenlijk gewoon de hele tijd bezig was (afgelopen maand heb ik het trouwens toch maar opgebiecht, omdat ik het ook weer zo gênant vond dat ze dachten dat ik buiten werktijd alleen maar een beetje lag te vegeteren of zo).
Mijn stilzwijgen op sommige plekken heb ik trouwens ruimschoots gecompenseerd door tegen een aantal vrienden nergens anders over te praten. Zo ben ik dan ook wel weer.
Nu vragen jullie je misschien af: Lisa, waarom begin je er nu toch over? Heb je soms goed nieuws? Ga je nu een boek uitgeven? Het antwoord is: neen, ik vertel dit terwijl ik nog N-I-E-T-S bereikt heb. Nou ja, behalve dat ik bijna 80.000 samenhangende woorden heb geschreven. En dat ik daar na 20 keer reviseren wel een soort van tevreden over ben (ik ben nog steeds bezig, maar het einde nadert). Dat vind ik op zich een prestatie waar je over op mag scheppen op je blog. Ik bedoel, ik heb dat ding toch niet voor niks.
Bovendien heb ik me voorgenomen om me niet zoveel meer aan te trekken van mijn schaamte. Sterker nog: ik heb besloten dat ik mezelf maar wat vaker totaal voor schut moet zetten. Want in dat verhaal van mij staan pas écht gênante dingen (het gaat niet over mijn leven hoor, maar het komt wel uit MIJN HOOFD, en dat is minstens net zo erg). De enige manier waarop ik over die schaamte heen kan komen, is mezelf maar ruim voortijds in zoveel mogelijk gênante situaties te wurmen. Zoals deze blog schrijven terwijl ik absoluut geen garantie heb dat er ooit iets met dit boek gaat gebeuren.
Misschien helpt het me moed verzamelen om ‘m toch echt eens een keertje op te sturen.
Zodat er hopelijk bij de volgende reünie niemand “Ik dacht vroeger altijd dat jij schrijver zou worden” gaat zeggen.
Rimpels en grijze haren krijg ik ervan
PS Mochten jullie je afvragen waar het over gaat: het gaat over vriendschap. En ook wel over genderrollen. En het is extreem coming of age-achtig. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar zoals Elizabeth Gilbert zou zeggen, soms dringt een verhaal zich gewoon op en dan kun je niets anders doen dan ‘m braaf gehoorzamen.
PPS Wat ik me trouwens afvraag: snappen jullie dat ik me zo schaam? Dit is echt geen pose, ik schaam mezelf echt helemaal helemaal kapot, geloof me maar. Maar als ik het nalees denk ik ook weer: damn Lisa stel je niet zo aan. Dus eh. Hoe kijken jullie daartegenaan?
Ik zou het lezen, want ik vind je schrijfstijl top. Ik kan me wel voorstellen dat je het tot nu toe niet gedeeld hebt. Niet dat ik vind dat jij je moet schamen, maar in jouw plaats zou ik waarschijnlijk hetzelfde voelen, gek genoeg. Veel succes met de vervolgstappen. (uitgever, geef dit gewoon uit)
Aaah, thanks! Ik zal mijn best doen 😉
Ik ben trots. Als het uitgegeven wordt door een uitgever of door jezelf, ik zal het kopen.
Jeuj! Al denk ik niet dat ik het zelf zou uitgeven, daar ben ik echt te onzeker voor :’) (I need a stamp of approval)
Whaajoo. Ik snap het wel, die schaamte. Want het is iets groots en het brengt verwachtingen met zich mee en tegelijk voelt het als een vorm van ‘opscheppen’ zonder dat je je op enige wijze hebt bewezen. Tenminste, zo zou ik het voelen. Denk ik.
Gewoon opsturen nu. Bij die volgende reünie zeggen ze dan wellicht “Ik dacht vroeger altijd AL dat jij schrijver zou worden”
Haha. Fijn dat het toch te begrijpen is 😉
Kijk, daar gaat iemand achter een droom aan!;) succes!!
Thanks! 😀
Ik kan me goed voorstellen dat het iets is wat je niet makkelijk deelt, maar ik vind het alleen maar super tof! Hoop echt dat er een uitgever is die het wil uit gaan geven! 🙂
Dankjewel! 😀
Negen!
En ook: ik snap het wel. Je wil niet iets aankondigen dat daarna flopt. Maar waarom eigenlijk niet? Ik bedoel, dat is zo’n beetje hoe ik leef. Om (mede daardoor) extra blij te zijn als iets wel lukt.
Maar eigenlijk wil ik zeggen: Wat supergaaf! 😀 😀 Ik vind het stoer. Of het nou uitgegeven wordt of niet.
Haha, ik moest nog best wel lang nadenken over wat je bedoelde met die negen, stom genoeg :’) Maar thanks voor de aanmoediging!!
Zo goed van je <3 En voel me vereerd dat ik het al wist.
Haha, ja en dat het in mijn hoofd deels in jouw oude flat afspeelt! :’)
Nu je er een blog over hebt geschreven… tijd voor de volgende stap; hup, op zoek naar een uitgever! En de blogs die daarover gaan volgen kom ik ook graag weer lezen!
Leuk om te horen 😀 Haha, ik zit nu écht in de laatste revisieronde (denk ik) voordat ik het op durf te sturen …
Op sites als BraveNewBooks.nl kun je zelf een boek uitgeven, inclusief ISBN (kost allemaal wel wat). Een uitgever zoeken is zeker moeilijk. Ik zat laatst in een college van een uitgever die vertelde hoeveel manuscripten ze binnenkrijgt, hoeveel er door stagiaires beoordeeld (en dus ook afgewezen) wordt voordat zij iets onder ogen krijgt waar ze dan zelf nog eens een oordeel over moet vellen…!
I know! Het is erg heftig, ja. Maar ik zou niet zo snel iets zelf durven publiceren, daar ben ik niet zelfverzekerd genoeg voor, haha.
Yesss! Kijk, dit is nou echt hardcore: niet lullen, maar schrijven. Of sterker nog, al geschreven hebben. \0/ Verder zijn de “ik ga een roman schrijven”-Niet Schrijvende Schrijvers helemaal geen persoonlijk frustratiepuntje, hoe kom je erbij? 😉
Wat betreft de slush pile: het klopt dat daar zelden iemand uitkomt, maar dat komt ook omdat er een disproportionele hoeveelheid drek ingestuurd wordt, die (en dan hebben we het nog helemaal niet over dingen als “onderwerp” en “potentiële verkoopbaarheid”) gewoon onleesbaar en daarom niet publicabel zijn. Laat je daar niet te zeer door ontmoedigen. Jij kunt schrijven, dus dat heb je al voor op een heleboel andere mensen.
Uiteraard werkt iemand kennen die iemand kent (die iemand kent) nog steeds het best, dus ik stuur lucky vibes dat je linkedin/facebookresearch plots een ex-klas/huis/anders-genoot oplevert die ergens redacteur is, of er eentje persoonlijk kent. *kruist vingers* 🙂
Aaah, thanks voor je bericht, ik voel me er al een stuk beter over haha. Thanks voor de lucky vibes, ik ga ermee aan de slag 😀
Zo cool dat je het gewoon hebt gedaan! Het lijkt mij dus echt moeilijk om me zó toe te leggen op zo’n enorm groot project. Maar zo gaaf, je mag er echt al trots op zijn hoor! Al heb je officieel nog “niks” bereikt, dit is echt al heel veel.
Hihi. dank je 🙂
Gaaf! En gewoon insturen. Doe je huiswerk door goed te kijken welke uitgevers al boeken hebben gepubliceerd in een vergelijkbare stijl. Ik ben zelf erg gecharmeerd van Das Mag, dus zie hen niet over het hoofd. Dan een puntje van waarschuwing: ook na het tekenen van een contract bij een uitgever kan er van alles mis gaan. Ik heb ooit een contract gehad bij een grote uitgeverij, en ben uiteindelijk afgehaakt omdat de integriteit van mijn verhaal werd weg-geredigeerd. Wie weet was het een bestseller geworden, maar ik koos voor mijn principes. Daarvan heb ik spijt, en ben ik er trots op….
Thanks voor bericht (aanmoediging en waarschuwing ;)). Lijkt me inderdaad lastig als een uitgeverij zoveel wil veranderen. Heb je er weleens aan gedacht om het te proberen bij een andere uitgeverij?
Ik zou het graag willen lezen!
Jeuj 😀
Jeetje Lisa, ik heb je net nog gezien en ik wist dit helemaal niet! Tegelijkertijd realiseer ik me nu dat Madelon wel zoiets zei maar het was niet ingedaald bij mij, wat ik nu niet te geloven vind. Maar goed, dat ter zijde!
Ik ben altijd al overtuigd geweest van jouw schrijfkunsten, dus ik wil wedden dat het gewoon een goed boek is. Ik weet niet goed hoe je dit nu het beste kunt aanpakken maar als ik iets voor je kan doen – misschien kan ik je manager worden of agent of hoe je dat noemt en gaan “leuren” met je boek, dan hoef je het niet zelf te doen! Inmiddels borrelen er wel enige ideeën in me op, maar tegelijkertijd denk ik dat je het zelf misschien wel veel beter kan dan ik…..
Hoe dan ook, ik ben ZOOOOO trots op je, echt, je bent mijn supernicht!
Dank je wel voor de complimenten! Dat vind ik echt heel leuk om te horen.
😀 En ik ben wel heel benieuwd naar je ideeën nu!
Pingback: 2017 in een paar punten | vijf koffie graag
Pingback: vroom, vroom | vijf koffie graag
Pingback: 10 dingen die mijn leven de afgelopen tijd een stuk beter maakten - vijf koffie graag
Pingback: leuk nieuws - vijf koffie graag
Pingback: boekupdate - vijf koffie graag