ik lees wel eens wat, deel drie en vier

Eigenlijk moet ik dit gewoon ‘deel drie’ noemen want het is pas het derde deel uit mijn serie leesverslagen, maar ik heb besloten een combipost te maken. Dit omdat het mijn plan was om iedere maand een bericht te plaatsen over welke boeken ik allemaal had gelezen. Maar:

– In maart had ik geen tijd om meer dan ook maar één boek te lezen
– En in april had ik ook geen tijd om hier een stukje over te schrijven

Sneu. Heel sneu. Maar goed, hierbij de boeken die ik las, een jeugdboek dat ik al uit mijn hoofd kende en een superslechte thriller:

1. Sprong in de Leegte – Lydia Rood

Ik ben zo godvergeten gek op dit boek. De eerste keer dat ik het las was ik vijftien en had ik niet door hoe goed het was. De tweede keer dat ik het las snapte ik niet waarom het niet meteen mijn lievelingsboek was geworden.

Ik heb hem vervolgens een paar jaar lang regelmatig gelezen, en toen een paar jaar lang helemaal niet. Ik durfde niet meer zo goed, was bang dat ik ‘m ontgroeid zou zijn. Maar ineens schreeuwde dit boek naar me vanuit de kast in mijn oude slaapkamer. En ik gehoorzaamde.

Officieel is dit dus een jeugdboek. Ik zeg het maar even, voor de duidelijkheid. Niet dat het mij wat kan schelen. De zinnen zijn zó mooi. Ik wilde er een paar overtypen, maar ik ben zo dom geweest om het boek weer in mijn oude kamer te laten liggen. Het beste aan dit boek vind ik echter niet de zinnen, ook niet  de fragmentarische wijze waarop zo subtiel zo veel verteld word, maar het feit dat ik me er altijd zo in herken zonder dat ik ook maar één ding met de hoofdpersoon gemeen heb. [/melodramatisch geneuzel]

Een korte samenvatting: bijzonder slim meisje schrijft over haar leven tot dusver. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, maar wat dit is wil ze maar niet vertellen. Als je het opnieuw leest denk je: dit had ik al van mijlenver moeten zien aankomen. Maar de eerste keer is het alleen maar schokkend. Die keren daarna is dat het niet minder, trouwens.

Nu ik het weer las, had ik trouwens voor de eerste keer wat punten van kritiek. Waarom gelooft niemand de hoofdpersoon als ze iets slims doet? Waarom doet iedereen zo overdreven gemeen? Dat is wel jammer want dat geloof ík dan weer niet. Vroeger zag ik niet dat dit best wel raar is. Ik word oud.

2. Koorts – Saskia Noort

Deze zomer ga ik met vriendinnen op vakantie naar Ibiza. Leuk hè? Mijn moeder vond van niet. Ze noemde het “een goddeloos oord waar mannen stiekem dingen in je drankjes gooien”. Alsof ze haar punt nog niet duidelijk genoeg had gemaakt, legde ze ook het boek Koorts van Saskia Noort op mijn bureau, met een briefje waar “Ter voorbereiding op je vakantie” op stond.

Mijn god, wat was dit boek slecht. Oké, oké, ik heb het in één dag uitgelezen, maar dat kwam omdat ik mezelf had verboden om ook maar iets nuttigs te doen. Ik mocht alleen maar ontspannende activiteiten ondernemen, en ik kon niets anders bedenken dan lezen. En het las wel lekker weg, je hebt saaiere boeken. Maar jezus, wat een totaal onboeiend plot. Ik heb wel eens de verfilming van Terug naar de kust gezien, dat was nog wel spannend want daar was tenminste een onverwachte dader met een hartverscheurend motief. Nu was het gewoon een beetje haha lol oppervlakkige mensen vermoorden (wie is hier nu oppervlakkig???). Sorry als ik je nu gespoilerd heb, maar eerlijk is eerlijk, je mist niks. Dit boek heeft me dus niet banger gemaakt om op vakantie te gaan. Maar mam, je hoeft je over mij echt geen zorgen te maken, ik ben al paranoïde genoeg van mezelf.