ja meisje, dan had je maar vaker moeten stemmen

Zo, die was boos. Hij liet de band om zijn middel niet losmaken, maar scheurde hem zelf kapot.

Musicals zijn stom en toch volgen wij thuis ieder seizoen van Op zoek naar. Wat ons trekt weet ik niet precies – de vertolkte liedjes zijn vaak niet om aan te horen. De enige musical die we allemaal erg goed vinden is Notre-Dame de Paris. Hoe blij waren we toen deze voorstelling vorig jaar eindelijk naar ons taalgebied kwam!

Wel was ik een beetje zenuwachtig voor diegene die de rol van Gringoire moest vertolken.  Omdat de Franse acteur een held is – die gebaren! Dat lachje! – dacht ik dat de Nederlandse Gringoire alleen maar kon tegenvallen. Niets bleek minder waar. Dennis ten Vergert deed het zo goed dat ik Bruno Pelletier bijna vergat. (Bijna dan, hè!)

Toen we hoorden dat Dennis meedeed aan Op zoek naar Zorro hoefden we niet langer te zoeken naar een favoriet. En wat was-ie goed! Hij kon zingen, hij kon dansen, hij kon tegen de juryleden praten (let maar op, de rest heeft daar moeite mee) en was ook een van de weinige deelnemers met kilo’s aan musicalervaring.

Musicals zijn miljoenenproducties, ik kon me niet voorstellen dat Op zoek naar geen doorgestoken kaart was. Je zou wel ziek in je hoofd zijn om de hoofdrol te geven aan een sympatieke leraar Nederlands of voor een knappe communicatiestudent. Met alle respect, het lijkt mij fysiek onmogelijk om iemand met nul ervaring direct acht keer per week een hoofdrol te laten spelen.

Misschien is het dan toch iets minder doorgestoken kaart dan ik dacht want Dennis is eruit. Wij zaten met open mond voor de teevee. Aan hun gezichten te zien waren de juryleden het met ons eens.