Er zijn veel dingen die ik niet leuk vind aan naar de kapper gaan.
Het wachten, bijvoorbeeld, en het uitleggen wat er met je haar moet gebeuren, en het met je kop in de spoelbak hangen (ben altijd bang dat m’n nek breekt). Dat de kapper “En wat vind je ervan?” vraagt en dat je dan niet durft te zeggen dat het superlelijk is, omdat je dat zielig voor haar vindt.
Over zielig gesproken: ik weet nooit waar ik met ze over moet hebben. Vroegah werd ik altijd door dezelfde kapster geknipt, die kwam bij ons thuis en we praatten altijd over school en Disneyland. Lekker makkelijk. Tegenwoordig ga ik zo weinig naar de kapsalon dat ik daar volledig anoniem ben, en dat is prima, maar dan heb je ook weinig aanknopingspunten.
Sommigen maken die gewoon zelf. Eens werd ik geknipt door iemand die maar niet kon stoppen met me vertellen hoe droog mijn haar was en hoe verschrikkelijk dat was en wat een ramp en zon en chloor en zout en draaaaaaaaaaama. Ze kon er maar niet over ophouden (hoewel ze ook een paar vragen stelde over waar ik het liefst uitging en toen ik zei dat ik het liefst naar feestjes bij mensen thuis ging begreep ze dat antwoord niet).
Dat mens heb ik twee keer gehad en toen ben ik nooit meer naar die kapsalon gegaan. Waar ik nu kom, ben ik nog nooit door dezelfde geknipt. Wel zijn ze allemaal erg stilletjes als ze met mijn hoofd bezig zijn. En dat terwijl die mensen naast ons wél allemaal geanimeerde gesprekken voeren over kinderen en buurvrouwen en weet ik veel wat. Een gekakel, jongens. En de mijne maar bezig zijn met knippen. Op dat soort momenten voel ik me echt schuldig.
Vindt ze me niet aardig? denk ik dan.
Wil ze mijn uitgaanstips niet horen?
Baalt ze dat ze geen spraakzamere klant heeft?
Dit opschrijven is best wel confronterend. Geef ik een fortuin uit zodat ik een kapster moet entertainen. Hou op zeg.
Gelukkig had ik gisteren een makkelijke. Die begon op een gegeven moment over dat ze zo raar had gedroomd. Opgelucht begon ik allerlei vragen te stellen (“En, heb je dat wel vaker?” “En wat gebeurde er toen?” “Hoe voelde je je daarbij?”).
Als het leven niet moeilijk is, moet je het maar moeilijk maken.
leuke blog lies!
Daarom ga ik dus nooit naar de kapper.
Ik heb trouwens wel altijd een dilemma tijdens rijles. Want mijn instructeur stelt mij allerlei vragen en dan geef ik natuurlijk antwoord, maar ik vraag hem bijna nooit iets want als er een stilte valt denk ik meestal: waarschijnlijk is het beter om mijn kop dicht te houden en me op de weg te concentreren. Ik kom vast heel ongeïnteresseerd over.
(De examinator van mijn tussentijdse toets vond dat ik korte antwoorden gaf, dat was om dezelfde reden. En omdat het een eikel was, maar dat heb ik er maar niet bij gezegd.)
Haha ja, dat kan ik me voorstellen. Maar dat is ook in ‘normale’ situaties, als iemand heel veel praat en dan ineens niet, denk je: er zal wel een goede reden zijn. Oooooof diegene wacht tot jij eens het initiatief neemt. Lastig, lastig 😉
Hah, inderdaad, let’s create more first world problems! Hoe dan ook, ik herken het wel. Ik wil heus af en toe wel wat zeggen, maar meestal ben ik vooral bang dat ze dan afgeleid raakt en zich vergist. Nu ga ik heel weinig nog naar de kapper, een huisgenootje kan mij ook heel netjes knippen gelukkig 🙂
Leuk geschreven! 😀
Mijn vriendinnetje is kapster en die komt me altijd gezellig thuis knippen, bakkie koffie en kletsen maar! dus hier heb ik gelukkig geen last van.. 😉
Ik heb een heel erg heftige kapster. Die ratelt aan één stuk door en geeft tips voor voorstellingen waar ik heen moet of wat er in de aanbieding is bij de C1000. Fantastisch mens.
Ik praat nooit met kapp(st)ers. Ken die mensen vaak niet, geen behoefte aan om mijn en hun leven te delen en aan te horen.
Ik ben kapster. Soms heb je met mensen gewoon een klik, soms niet. Als ik merk dat mensen geen behoefte hebben om te praten, dan doe ik het ook niet.
Liefs!!
En merk je ook wel eens dat mensen heel awkward op hun stoel zitten omdat ze niet weten of ze moeten praten of niet? 😀
Herkenbaar! Ik voel me soms zelfs verplicht om met de kapster te praten. Want iedereen doet dat daar zo. Terwijl ik ook liever heb dat ze gewoon mijn haar knipt.
Haha heel erg herkenbaar! Ik vind het ook altijd zo ongemakkelijk bij de kapper!
Bleeeeehhh oh ja ik haat dat. Ik ga nu altijd bij de moeder van een vriendin, dat scheelt weer omdat je d’r al kent.
En in Leiden ging ik óf model zitten bij de Kinki-kapper (gratis) of ik knipte het zelf (niet altijd even succesvol maar wel gratis) en op het laatst ging ik naar de Zizzorz. En dat is dan zo’n semihippe kapperszaak waar ik geknipt werd door een meisje dat ook vroeg wat ik studeerde (op dat moment wou ik dat ik Medusa was en ik haar met mijn slangenhaar kon bijten en met een blik in steen kon veranderen) en dat ze ook niet begreep hoe iemand Nederlands kon studeren: ‘Maar dat kún je toch al??’
In LEIDEN nota bene. IEDEREEN doet daar wel een of andere vage alfastudie.
Nahh
Haha, je wilt niet weten hoe vaak ik deze reactie heb gehad :’) Lang niet zo vaak als de lerarenopmerking, maar nog steeds heeeeeeeel vaak. Als ik slangenhaar had gehad, had ik d’r ook in steen laten veranderen.
Nog een hier, echt herkenbaar! Binnenkort moet ik ook weer D:
Herkenbaar, vooral dat stukje waarbij je niet durft te vertellen dat je het niet mooi vindt. Vind het zó knap als mensen dat wel durven te zeggen of als ze teruggaan naar de kapper omdat ze niet tevreden zijn. Wou dat ik dat zou durven, dan zou ik nu niet met een soort van onbedoelde dip dye rondlopen..
Ik zit er vaak met een instelling van “shut up and cut my hair dammit”. Ik ben niet zo sociaal bij zulke verplichte gesprekken geloof ik. Als dan tóch alle spontaniteit weg is, knip dan maar gewoon m’n haar want daar kom ik tenslotte voor.
Hahahaha ik begrijp je helemaal. Ik heb exact hetzelfde. Nu knip ik het altijd zelf. Mijn haar is gelukkig zo lang en krullerig dat het helemaal niet opvalt dat ik geen flauw idee heb wat ik aan het doen ben. Als het ongelijk gaat ziet niemand het. :’)
Ik heb een vaste kapper die bij mijn ouders thuis komt, maar die knipt altijd bijna mijn oren eraf, dat is ook niet leuk hoor 🙁
Zolang het bij bijna blijft…
Zou je dit niet bij je existentialistische vragen kunnen zetten: waarom voel jij je verantwoordelijk voor de voortgang van een gesprek met een persoon, in dit geval een kapster. De deal is: zij knipt, jij betaalt. Je komt niet voor een oppervlakkig of diepgaand gesprek, daar heb je anderen voor ??!!
Na deze wijze (?!) woorden moet ik wel bekennen dat ik zelf ook af en toe nog last heb van “stilte-opvullende-praatjes”… Maar ik word er wel beter in om die stiltes maar te laten voor wat ze zijn.
En ik ga je mailen haha – over iets anders.
Haha oké, die kan ik het lijstje ja. Ik weet wel rationeel dat het niet belangrijk is, maar ja, een mens wil nou eenmaal graag aardig gevonden worden door iedereen die toevallig langsloopt. Ook door de kapper 😉
Tip: zoek een kapper die het alleen doet! Altijd dezelfde kapper. En dan maar hopen dat het klikt.
En dat-ie niet duur is 😀
Hahaha, zo leuk geschreven en herkenbaar! Ik vind het zo awkward dat ik ooit eens vragen begon te stellen over het merk shampoo dat ze in de salon gebruikten en toen wist de kapster me twee flessen aan te smeren van 20 euro PER STUK 🙁
Ah neee! Interesse tonen is gevaarlijk, dat blijft maar weer. Ik hoop dat het een beetje goede shampoo was.
Ik ben mijn eigen kapper, lekker handig. Maar of ik dan tegen mezelf sta te praten als ik bezig ben, dat ook weer niet. 🙂
Vind je jezelf dan niet ontzettend saai? 😉
Nee, dat valt best mee. Buiten dat ik niet tegen mezelf praat, zeg ik wel zo nu en dan iets tegen anderen. En voor, laten we zeggen, 80% kan daarmee gelachen worden.