Als kind was ik niet bang in het donker. Nou ja, toen ik zes was sliep ik een tijdje met knoflook en een knuffelleeuw voor mijn raam omdat ik op tv iets had gezien over vampieren en okee, dat verhaal over dat ziekenhuis in de Griezelbus 3 vond ik doodeng, maar afgezien daarvan kende ik geen nachtelijke demonen.
Inmiddels ben ik twintig en een stuk minder dapper in het donker dan vroeger. Sta ik ‘s avonds voor de spiegel denk ik er een ander gezicht in te zien, in ieder nachtelijk silhouet zie ik de geest van een jong meisje. Ik hoor haar zelfs giechelen.
Omdat ik zo’n bangerik ben was ik er altijd van overtuigd dat ik later in een overvol studentenhuis zonder enige privacy terecht zou komen, lekker veilig. Het is zo gelopen dat ik semi-alleen ging wonen, in een huis waar je het water door de verwarming hoort stromen en dat kraakt als een gek. Als ik ‘s avonds in bed lig schrik ik iedere vijf minuten als een bang konijn overeind. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik een vermoorde slager met een bijl. Zelfs de eerste zestien seconden van de nieuwe clip van Within Temptation maken me doodsbang, hoewel ik heus wel doorheb dat het een ongeloofwaardige clip van een ongeloofwaardige band is.
De eerste vijf bange nachten heb ik er al op zitten, nog een heleboel te gaan. Ik kijk er naar uit – ik denk dat deze angsthazerij goed voor me zal zijn. Alles went, ook het donker. Nog even en ik ben stoerder dan Anna Drijver en Buffy the vampire slayer bij elkaar.
Het went!
Ik woon samen, maar R. moet vaak ‘s nachts werken. De eerste paar keren dat ik alleen sliep, dacht ik dat er inbrekers door het huis liepen. Op een gegeven moment realiseer je je dat er niets aan de hand is (:
Ah, maar ik ben ook zo hoor! Als mijn ouders op vakantie zijn zie ik ook altijd spoken en hoor ik inbrekers. Ooit, ooit zal het wel over gaan.
Ik pleit voor een nieuwe categorie op je weblog: “De schattigste woordspelingen van Lisa.” 😉
Pingback: waarom ik gedoemd ben (om op 13m² te wonen) | vijf koffie graag