Het idee dat de mens eigenlijk een slim dier is is zowel geruststellend als frustrerend. Geruststellend omdat het de moderne samenleving relativeert. Frustrerend omdát het de moderne samenleving relativeert. Vaak vraag ik me af hoe het leven zou zijn zonder alle regels, verplichtingen en vooral conventies die de maatschappij met zich meebrengt.
Kennelijk ben ik niet de enige die het een aantrekkelijk idee vind, want de helft van mijn Facebookvrienden heeft Into the wild in het favoriete films-lijstje staan. Voor wie de laatste vier jaar in een grot in Alaska heeft gewoond (ha ha): Into the wild is een film over een jongen die de maatschappij vaarwel zegt om in de vrije natuur te leven. En voor iedereen die de film nog niet gezien heeft: open nu een nieuw tabblad, ga naar je favoriete downloadsite (of bol.com, zo je wilt) en zorg dat je ‘m ziet. Het is het waard.
Het is zo’n mooie film, sfeervol ook, maar wat ik nog het beste vind is dat de hoofdpersoon – in tegenstelling tot wat ik had verwacht – nergens wordt verheerlijkt. Okee, het is een onverschrokken vent die onbaatzuchtig zijn spaarcenten aan Oxam Novib doneert, maar dit betekent niet dat hij alle wijsheid van de wereld in pacht heeft. Verre van.
Al in de eerste scène zien we hoe onze held een oude camper vindt om voorlopig in te bivakkeren. Nog steeds best wel hardcore, maar toch: het afgedankte fabrieksproduct maakt hem minder autonoom. Hij leest het ene na het andere boek en speelt met zijn zakmes. Wanneer hij geld nodig heeft om te reizen, werkt hij in de Burger King. De Burger King. Off al places.
Kennelijk kan zelfs de meest overtuigde maatschappijhater toch niet helemaal helemaal zonder. Het relativeert zijn nobele terugtrekking. En het frustreert.
je bent vergeten iets te zeggen over de muziek en de kwaliteit van de beelden
Jaaa maar dan werd het weer zo lang en dan wil toch niemand het le-zen
Mooie gedachtes naar aanleiding van de film. Als je het boek eens wilt lezen; het ligt hier maar op een plank te verstoffen (mooi boek met nog veel achtergrondinformatie 🙂 )
Bedoel je het boek waar de film op gebaseerd is? Ik ben er erg benieuwd naar! Niet van plan het ooit te herlezen?
Ja, dat boek bedoel ik! Er is (inderdaad) ook een ‘filmversie’ van het boek, maar dat is nep natuurlijk. Het boek duikt nog meer in wat voor persoon hij was (en dat van zijn ouders). Herlezen ben ik niet van plan nee. (Ik houd bovendien niet (meer) van ‘spullen’ :O !)
Nee ik snap wat je bedoelt, dat heb ik ook wel (sinds ik een boek heb gekocht over opruimen, haha). Maar van je spullen afkomen is verdomd veel moeilijker dan het lijkt.
Als je ‘m niet meer wilt wil ik hem wel van je overkopen, wat wil je ervoor hebben? Anders kun je ook mailen naar vijfkoffiegraag @ gmail.com 🙂
Hee niks tegen mensen die liever saxofoon spelen dan film kijken! 😀
Ik vind het ‘slim dier’-idee vooral frustrerend omdat de natuur net zo wreed is als onze samenleving… Dat biedt niet echt perspectieven voor een betere wereld.
Wat een goed stuk heb je geschreven. Ik had het niet anders kunnen verwoorden!
Ik vind het ook een geweldige film en de muziek, tja de muziek, den Eddie, prachtig gewoon. Heb ik op mijn iPhone staan en luister er geregeld naar.
Ah wauw, ik had heel deze blog gemist. Toevallig heb ik Into the wild van een vriend geleend en ga ik hem dit weekend kijken. De muziek kende ik al, gewoon omdat het topmuziek was.
Jeej voor deze blog!
Pingback: but oh no, not me | vijf koffie graag
Pingback: één groot kunstwerk | vijf koffie graag
Pingback: over verheerlijken van verhalen (meer specifiek: over into the wild) | vijf koffie graag