Je le sais, ik heb mijn en jullie blogs grondig verwaarloosd, maar had ik een slechte reden? Nee. Ik heb een verdomd goede reden en dat is Parijs. En dat bedoel ik helaas niet op een romantische ‘de stad wacht’-manier. Meer als: Parijs is nogal veeleisend en komt z’n afspraken niet na, waardoor schijnbaar simpele zaken ineens veel meer tijd kosten.
Maandag ging ik de sleutel van mijn kamer ophalen. Omdat ik deze had gehuurd bij een grote studentenwoningcorporatie, dacht ik dat het proces vrij vlekkeloos zou verlopen. Niet dus. Eerst moesten we (we = ik en mijn ouders. Ik ben nogal onzelfstandig. Of ik heb gewoon hele aardige ouders) ergens heen om mijn handtekening te zetten en praktisch alle financiële gegevens van mijn moeder in te leveren. (Ze vertrouwen me niet, dus ze moeten zeker weten dat mijn ouders in staat zijn de rekeningen te betalen als ik al mijn geld uitgeef in de Moulin Rouge)
Omdat we drie kwartier voordat het bureau opende al voor de deur stonden, werd ik vrij snel geholpen. De vrouw achter de balie was vriendelijk, maar niet al te snugger – zo dacht ze uit mijn paspoort op te maken dat ik ‘Rotterdam Lisa’ heette.
“En dit,” ze onderstreepte iets, “is het adres van je residence, en hier,” ze onderstreepte iets anders, “moet je de sleutel ophalen. Let op, het is op een ander adres.”
Het was dus exact hetzelfde adres. “Oh,” zei ze toen we haar daarop wezen, “oh.”
Aangekomen bij mijn residence was er niemand op kantoor. Op een briefje dat op de deur hing stond dat de administratie tot 30 september gesloten was. Toen ik het telefoonnummer dat erbij stond belde, kreeg ik een ander adres opgegeven waar ik nu, direct, meteen heen moest.
Het was gelukkig niet ver. Wel druk. Een goedlachse man met rode krulletjes vertelde me dat hij nu geen tijd voor me had, maar dat ik om drie uur terug moest komen. Fijn om dat te horen, om elf uur ‘s ochtends, als je staat te popelen om je nieuwe kamer (en vooral de koelkast) in te richten.
Na vier uur macarons eten bij de McDonalds, lunchen bij de Italiaan en toch maar alvast boodschappen doen, keerden mijn moeder en ik terug naar het tweede adres. De man met de krulletjes was nergens te bekennen. Toen ik na lang wachten eindelijk aan de beurt was, zei de man achter de computer verbouwereerd dat ik hier helemaal niet moest zijn. De vrouw achter het het bureau naast hem riep van wel en liet zien hoe hij me in het systeem kan vinden. “Oh nee,” zei ze toen ze even had gezocht, “je moet toch in het residence zijn.”
Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn moeder en ik allebei regelmatig hardlopen, want zonder deze skills was ik nu dakloos geweest. We waren net op tijd in het eerste residence, dat om onverklaarbare redenen nu ineens wél open was. Nadat ik wat dingen had ingevuld bij een nogal intimiderende vrouw die me liet beloven dat ik METEEN DE VOLGENDE DAG EEN BANKREKENING ZOU OPENEN EN ME ZOU LATEN REGISTEREN BIJ HET ELEKTRICITEITSBEDRIJF, mocht ik mijn kamer in. Deze kamer was, hoewel erg vies achtergelaten, groot en mooi en ik heb ook nog eens uitzicht.
Eind goed, al goed? Als je even buiten beschouwing laat dat ik als het aan de bank ligt nog twee weken wacht op een pasje, het elektriciteitsbedrijf donderdag een bordje “bijzondere sluiting 6 september”op de deur had en toen ik vrijdag terugkwam “bijzondere sluiting 7 september”, vakken in werkelijkheid minder ECTS hebben dan in de studiegids waardoor ik mijn hele rooster moet herzien en mijn studiecoördinator nooit kwam opdagen.
Maar ja. Het zijn wel de straten van Parijs waardoor in van de ene instantie naar de andere ren. Dat is ook wat waard.
Heftig dat ze macarons hebben bij de McDonalds!
Ze zijn echt HEEL ERG LEKKER. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de enige andere macarons die ik ook heb gegeten uit het diepvriesvak van de Lidl kwamen.
Die van de McDonalds daar zijn ook gewoon lekker! Als je die vergelijkt met een macaron, gebakken door een echte Franse homoseksuele patissier, durf ik te beweren dat je met je ogen dicht geen verschil proeft.
Die van mij zijn tot op heden nog steeds niet gelukt. Grom.
Oh my god… Nou succes meid. Dat je minder blogt is je bij dezen vergeven. 😛
Dank, dank, DANK. Ik hoop in de loop van de tijd weer op het normale niveau terug te keren 😛
Zoals mijn mentor van vorig jaar zei: “Als er niks vervelends gebeurt kan je geen leuke verhalen vertellen”
Nou… ik ken wel een paar leuke verhalen waarin niets vervelends gebeurde hoor 😛 Maar goed, die zijn voor blogs dan weer wat minder interessant (hmm, stelletje gieren zijn de lezers van mijn blog ook)
Tja, mijn mentor van vorig jaar maakte blijkbaar niet zoveel interessants (en positief tegelijk) mee… Vandaar die uitspraak denk ik 😛
Veel plezier in Parijsss!
Jeetje wat een toestand zeg! Ik zou op gaan van de stress haha! 🙂 Maar ach, het is parijs. 😉
Haha, ik weet dat het niet oké is om om andermans ellende te lachen, maar je schrijft het zo leuk op 😉 Sterkte met het eigenwijze Parijs & haar inwoners!
Aaaaaaaah, ik zou helemaal gek worden in jouw plaats. Dat zijn situaties die ik niet aankan en waar ik heel gefrustreerd van wordt. Wel leukgeschreven, zo lijkt het iets minder erg.
Oh, wat verschrikkelijk! Voor mij blijft Parijs een stad waar je een keer naartoe moet op vakantie en niet om te wonen, maar ik vind het wel ontzettend tof dat je het doet. Ik ben benieuwd wat je verder gaat beleven 😉
Dat was dus wel even een gedoe! Hopelijk dat het de komende tijd allemaal wat soepeler loopt. Maar hé, als het even tegenzit. JIJ zit in PARIJS! Hoe gaaf!
Lieve Lisa, het klinkt stom maar hier wordt een mens nou ouder en wijzer van. De eerstvolgende keer dat – ik noem maar wat – de kachel het niet doet in Amsterdam en je weet niet waarom en buiten is het – 10 – dan raak je niet in paniek maar regel jij dit als een koele (?) kikker! Dat rennen door de stad met je moeder doet mij denken aan vorig jaar in Londen, waarbij we het record rennen met tassen door donker Londen weer op scherp hebben gezet…al waren wij net te laat voor de trein.
Allez Lisa, bon courage et a bien-tot j espere!
Ja, daar heb ik ook aan gedacht. Maar daarna dacht ik weer: waarom moet ik dit nu dan al kunnen? Kan ik het dan niet gewoon de eerstvolgende keer dat in Amsterdam de kachel het niet doet leren?
Oef, wat een gedoe allemaal! Toen vorig jaar een vriendinnetje van me in Parijs ging studeren, verliep dat ook allemaal niet vlekkeloos, zou het dan toch aan die Franzen liggen…? Anyway, het gaat vast allemaal goed komen, ik bedoel: je bent in PARIJS! 😀
JA, het ligt definitely aan de fransen! 😛 Maar ja, ik blijf optimistisch! 😀
Jeetje, het heeft je wel een mooie blog bezorgd! Welke vakken ga je volgen? Want je studeert ook NTC toch? Succes nog!
Haha, dank je. Denk ik. 😉 Mijn rooster is nog niet helemaal compleet omdat ook dat ook nogal lastig gaat, maar wat ik nu wil gaan doen: literature comparée (iets met een queeste naar de ‘secret des origines’) lecture d’un texte, esthetique (esthetica, zin in!!!) literature et la filosofie des passions (iets over de zeven zonden in literatuur) textes philosophiques, literature & arts, histoire des theories litteraires (over de literatuurgeschiedschrijving door de eeuwen heen). Ik doe inderdaad NTC, en dit is dan mijn minor frans, haha.
(Excusez-moi als de oplettende lezer ziet dat ik grammaticafouten heb gemaakt in de namen van mijn vakken, het was een lange dag en ik heb geen zin om alles op te zoeken ok)
Alles gaat met de Franse slag zo te horen, wat een gedoe! Scheelt dat het wel in Parijs is. Dat maakt een hoop goed.
“Niets is wat het lijkt in de Droooooomshoooooow!” Tot zover deze random 90’s referentie, maar moest er door je titel meteen aan denken xD
Maar man oh man, wat ga jij de komende tijd veel blog inspiratie opdoen; daar kan je dan nog maanden op doorgaan!
Hopelijk is alles binnenkort in orde! ‘k Hoor regelmatig zulke verhalen trouwens als mensen op Erasmus gaan 🙂
Veel plezier in Parijs!
Jezus, dat beloofd voor de blogs die nog gaan volgen. Wel leuk. (in de Moulin Rouge kun je ook geld verdienen, niet?)
Ja, maar als ik ga werken in Frankrijk verandert er weer vanalles met mijn verzekering (ja huh?) dus dat doe ik maar gewoon niet 😛
Ik ga zelf ook huilen. Stomme Erasmus. Ik zou er bijna door naar huis willen. Maargoed, we geven niet op..
Niet huilen liefje! Het komt goed, over een paar weken lachen we hierom <3
maar jij komt er wel, dat weet ik zeker. ben je trouwens nog in parijs? of even weer in nl (ja sorry, zwangerschapsvergeetachtigheid he)
Als jij het zegt! En Des, dat noem ik geen zwangerschapsvergeetachtigheid maar zwangerschapshallicunaties, waarom zou ik in godsnaam weer even in NL zijn? 😉
Pingback: wat ik heb geleerd van 10 jaar bloggen | vijf koffie graag
Pingback: over rennen en bloggen - vijf koffie graag