nog even over die knie van mij

Kennen jullie dat verhaal over dat meisje dat al bijna een jaar last had van haar knie? Dat meisje dat braaf haar fysiotherapieoefeningen deed, maar toch geen verbetering boekte? Dat meisje dat werd doorverwezen naar de huisarts, die haar toen na vijf minuten weer naar huis stuurde met de mededeling dat hij even moest overleggen met een andere huisarts? En hebben jullie al gehoord dat dat meisje vervolgens telefonisch te horen kreeg van de doktersassistente dat ze maar gewoon naar de fysiotherapeut moest gaan?

Nou ja, dat meisje was niet blij, kan ik je vertellen, en ook niet bepaald ongefrustreerd.

Gelukkig heeft dat meisje een broertje dat vanwege zijn voetbalcarrière nogal wat last heeft gehad van blessures, maar dankzij de manueel therapeut in de praktijk van zijn oom op wonderbaarlijke wijze toch weer op tijd op het wedstrijdveld stond toen het echt nodig was. Er was dus Hoop.

Dus dat meisje besloot toen om daar ook maar heen te gaan, zelfs al is die praktijk in Rotterdam en woont ze in Amsterdam.

(En oké, nu kap ik met praten in derde persoon, jullie weten toch al lang dat het over mij gaat.)

De manueel therapeut drukte op een paar spieren boven mijn knie. Dat deed pijn. Komt omdat die spieren verzwakt zijn, zei hij. Mijn vorige fysiotherapeut had ook wel eens op die spieren gedrukt, maar daar was niets uitgekomen. Fascinerend. Hij zei ook dat ik veel te zware oefeningen had gekregen bij de vorige fysiotherapeut. Die oefeningen leken inderdaad meer op echte #fitgirl-oefeningen dan op die van een zielig meisje dat geen kwartier kan hardlopen zonder te moeten strompelen. Maar ja, weet ik veel, ik ben jong en heb over het algemeen een goede conditie, dus ik dacht dat ik best wel kon squatten met gewichten in mijn handen. Niet dus. Ik heb nieuwe squats, squats die zo licht en recht zijn dat ik ze nauwelijks squats zou durven noemen, en andere oefeningen waarvoor je op de sportschool uitgelachen zou worden, maar goed, ik vertrouw die manueel therapeut, want ik heb weinig keuze.

Bovendien denkt hij dat ik binnen zes tot acht weken wel hersteld ben. En na een jaar niet kunnen rennen wil ik best wel twee maanden iedere week naar Rotterdam. Dat kan er dan ook nog wel bij. Makkelijk, zelfs.

Ik heb me deze week eindelijk uitgeschreven voor de sportschool. Het werd tijd, ja.

“Niet dus”, wilde ik schreeuwen naar deze atletiekslogan op het Buikslotermeerplein, in tranen vanwege het teleurstellende doktersbezoek. Toch wist ik me te herpakken om even deze foto te maken onder het mom ‘Toch leuk voor Instagram’.