Toen ik een jaar of 8 was, kwam er een speciale serie met Barbies uit: de Generation Girls. Dat was een coole vriendinnengroep waarvan ieder lid een bijzonder talent had. Onze main girl Barbie was bijvoorbeeld actrice, Nichelle was model en Chelsie was muzikant.
De Generation Girls waren een geweldige aanvulling op mijn collectie van, wat zou het zijn, 20 andere Barbies*, en zodoende had ik er al snel een stuk of 4 plus een boek over de avonturen die deze vriendinnen beleefden. Dat was geen informatiefolder, maar een echt leesboek met een plot en verhaallijn en alles. Te weten: de jonge actice Barbie gaat op haar 15e bij haar oom en tante in New York wonen, zodat ze naar een speciale school voor getalenteerde jongeren kan, en daar maakt ze kennis met de andere Generation Girls. Wat er verder gebeurt ben ik totaal vergeten (afgezien van dat haar tante verslaafd is aan lolly’s omdat ze is gestopt met roken, dat kan ik me nog haarscherp voor de geest halen).
Wat ik nog wel herinner: het gevoel dat dat boekje me gaf. In New York wonen, zonder je ouders, en je eigen leven leiden en zelf de baas zijn – het leek me zo spannend en zo leuk. Dat is het echte leven, dacht ik toen. Dat je in een stad woont en gewoon onafhankelijk bent. (Op je 15e, ja.)
Toen we dit jaar in New York waren, zaten Tim en ik op een gegeven moment in een park in Williamsburg, en toen ik zo om me heen keek, kreeg ik het gevoel dat we in het Generation Girl-boek zaten. Ik voelde me helemaal Barbie – cool, en vrij, en oud. (Heel oud. Ik bedoel, als Barbie op d’r 28ste nog steeds niet was doorgebroken als actrice, dan was die school voor speciale talenten wel een beetje geldverspilling geweest)
Het was een goed gevoel. Een gevoel dat ik wilde vasthouden.
En dat is heel maf, want wat is dat nou eigenlijk voor gevoel? Het is geen nostalgie, want ik wil hierdoor niet terug naar vroeger, ik wil terug naar het nu zoals ik vroeger dacht dat het zou zijn.
Vaak heb ik het gevoel dat ik nog steeds gewoon 9 ben. Begrijp me niet verkeerd – ik functioneer prima als volwassene. Ik heb een baan, betaal altijd mijn huur, eet minimaal 200 gram groente per dag en ga 2x per jaar naar de tandarts. Maar toch lijkt het altijd alsof het échte volwassen leven nog moet komen. Alsof ik op dit moment nog altijd toestemming nodig heb voordat ik iets doe. Maar ik kan dan weer niet uitleggen waarvoor ik toestemming wil, of van wie.
Soms voelt het alsof mijn hele volwassen leven bestaat uit een zoektocht naar de dingen die ik dacht dat er zouden gebeuren toen ik kind was. En dat terwijl ik ze al heb gevonden: ik heb een huis in een leuke buurt in Amsterdam, ik woon samen met mijn vriend, ik wandel casual door parken vlakbij mijn huis (parken die New Yorkse toeristen bezoeken als ze op vakantie gaan), ik schrijf een boek en ik fiets regelmatig over de Blauwbrug naar het Rembrandtplein om me te laten beledigen door drag queens**.
En dat zijn allemaal dingen die ik heel erg leuk vind en ook heel erg waardeer. Maar waarom moet ik dan de hele tijd tegen mezelf zeggen: hallo Lisa!?? Dit is echt je leven??!?
Misschien hoort dit ook wel hoor. Want als je de hele tijd helemaal hyped en exited voor je eigen leven bent, dan heb je vast niet genoeg tijd en focus om te doen wat je moet doen om überhaupt een leven te kunnen leiden (werken, op tijd naar bed, regelmatig je wachtwoorden vervangen etc).
Waarschijnlijk is het zo maar beter. Dat je gewoon je leven leeft, en af en toe eens in een park zit en denkt: hee, dit doet me echt denken aan hoe ik op mijn 8ste dacht dat mijn leven eruit zou zien.
*Voor wie nu denkt: 20 Barbies, wat veel: mijn zusje speelde altijd met MyScene-poppen (een soort kruising tussen Barbies en Bratz), en die had er pas écht veel. Het leek wel een soort leger. Doodeng.
**Iedere keer als het me lukt om een blogpost te schrijven waar niet de woorden ‘drag’ en ‘queen’ in voorkomen, mag ik van mezelf een koekje. Jullie begrijpen dat het tegenwoordig triest gesteld is met mijn suikerinname.
Je hebt mooi verwoord hoe het denk ik voor heel veel volwassenen voelt. Echt WTF HOE ben ik bijna 30? Ik heb geen idee wat ik doe!
Haha dank je! Goed dat ik niet de enige ben.
Oh zo herkenbaar! Niet dat ik als kind zijnde heel erg nadacht hoe ik als volwassene zou zijn, ik had geen idee en dat zwarte gat vond ik juist doodeng :’) Maar iedere dag gedraag ik me op een moment alsof iemand me net op mijn hoofd heeft getikt en denk: Oja, dit is het NU. En het is LEUK! En het gaat GOED :’) Want verder vind ik mezelf ook nog steeds een groot kind.
Haha wat grappig dat jij dat juist zo anders zag! Maar ja, ‘groot kind’ is ook hoe ik mezelf zou omschrijven :’)
Heel erg herkenbaar dit!
En dat terwijl ik nooit met barbies speelde. 😉
Haha, echt niet? Wel met lego of zo? 🙂
Jaaaa, lego!!! 🙂
Ook ik herken zoveel in wat je schrijft – een soort wachten op iets dat niet komt en voor je het weet ben je net zo oud als je tante en kijk je terug op.. .. ja op wat eigenlijk? Wat mij persoonlijk heel erg hierbij heeft geholpen is het cadeautje wat ik kreeg in de vorm van je neef en je nicht, mijn twee kinderen. Hiermee heb ik op zijn minst voldaan aan een oergevoel, het zorgen voor het voortbestaan van de mensheid. DAT heb ik in elk geval goed voor elkaar, dat is tenminste goed gelukt. Misschien een ideetje?!
Hahaha, bedankt voor je suggestie 😉
Ja ik heb hetzelfde!! Vaak met het idee ‘mijn jongere ik zou opkijken tegen de persoon die ik nu ben / de dingen die ik nu doe in mijn leven’. Want in je eigen leven vergelijk je je al snel met mensen in dezelfde leeftijdsfase en dan kom je niet altijd als beste uit de bus (zeker niet in je eigen vergelijking), maar als ik dan vanuit mijn jongere zelf naar mezelf nu kijk dan denk ik dus echt ‘wow, cool!’. En dat is wel even waardevol/waar want dat betekent wel gewoon dat je dat nu allemaal kan en probeert en op een rijtje hebt terwijl dat eerder nog een ver van je bed show leek. En vanuit dat perspectief lijkt je eigen leven dan dus opeens heeeel bizar geslaagd.
Ha leuk gezegd! Zo letterlijk had ik het nog niet eens vergeleken. Dit gevoel ga ik channelen 😉
Zo leuk om te lezen. Ik had zelf alleen nooit zo heel veel met barbies. Ik werd blijer van Playmobil, haha.
Haha oh echt? Ik heb nooit zoveel met playmobil gespeeld, maar wel met duplo! en lego! En poppetjes uit Een Luizenleven. Eigenlijk speelde ik overal mee, nu ik erover denk. Behalve playmobil 😉
Haha herkenbaar! Hoewel ik zelf niet zo veel barbies had; dat vonden mijn ouders niet pedagogisch verantwoord. Als compromis kreeg ik een ‘Cindy’ die met haar platvoeten en logge lijf toch niet hetzelfde was…
Ik speelde daarom graag bij mijn vriendinnetje thuis: zij had wel iets van 15 barbies, 2 Ken’s, een paard én een barbie-auto haha.
Uiteindelijk heb ik van mijn zakgeld wel een barbie gekocht natuurlijk. 😉
Aaaah Cindy’s! Die kreeg ik altijd op mijn verjaardag van klasgenoten, hahaha. Daar had ik er uiteindelijk ook superveel van. Dat waren de vijanden van mijn Barbies :’)