Laatst gebeurde er iets vreemds. Ik was in het huis van mijn ouders, mijn tanden aan het poetsen, want ik logeerde daar. Terwijl ik aan het poetsen was, ijsbeerde ik een beetje door de gang, mijn ouders kamer in, mijn broertjes kamer in, je moet toch wat tijdens het reinigen van je gebit. Opeens zette ik mijn voet op een krakende plank van de parketvloer. En ik zweer je, het klonk exact hetzelfde als de eerste toon van Brand new day van Sting.
Nou, en toen was het net alsof ik jaren terug in de tijd ging. Ik blijf in hetzelfde huis, maar alles is anders. In mijn herinneringen aan mijn jeugd is het altijd bijna Pasen of bijna Sinterklaas (dit keer het laatste), mijn vader is altijd macaroni aan het koken, mijn moeder is altijd even naar boven (“De was doen zeker” zei ze toen ik haar dit vertelde), mijn zusje is er nog niet, mijn broertje en ik spelen altijd met de barbies in de woonkamer en op de achtergrond klinkt altijd Sting. Het was een zeer proustiaanse ervaring, al met al.
En weet je wat het ook was? Een beetje raar. Ik luister namelijk heel vaak naar Sting, maar zonder dat ik keihard word teruggeslingerd naar vroeger. Eerst gebeurde dit wel, maar inmiddels heb ik het zo vaak op eigen initiatief geluisterd dat het niet meer bij het verleden hoort, maar bij nu. Of nou ja, Ten Summoner’s Tales hoort eigenlijk meer bij toen ik nog wel thuis woonde maar op zolder zat, weet ik veel wat ik deed, een Anne Rice-boek lezen of zo, en het album Brand New Day hoort eigenlijk meer bij dat ik op Rotterdam Centraal op de metro sta te wachten. Maar goed, toen was ik al oud, ik had al werk, het nieuwe Rotterdam Centraal bestond al, dus dat hoort ook bij nu.
En dat wil ik helemaal niet. Ik wil kunnen blijven kunnen terugreizen naar wat er ooit was, toen het vervelendste wat er ooit gebeurde nog was dat mijn broertje mij en de barbies wel eens in de steek liet omdat de buurjongen voor de deur stond. Naar altijd bijna Pasen en altijd bijna Sinterklaas. Ik weet niet zo goed wat ik met deze nostalgie kan, maar ik weet wel dat ik het niet kwijt wil.
Alleen kan ik dat dus enkel bereiken door nooit meer een album van Sting op te zetten. En dat wil ik dan weer niet.
Of ik moet iedere keer precies op de juiste manier op je juiste plank gaan staan tijdens het tandenpoetsen, maar dat is ook weer zo’n gedoe.
Zo klonk de parketvloer dus
P.S. Sorry dat ik de laatste tijd zo weinig schrijf. Het ligt niet aan jullie, het ligt aan mij. Ik heb nogal veel aan mijn hoofd en daardoor heb ik vaak geen zin om een beetje een samenhangende blogpost te produceren. Ik lees nog wel veel blogs trouwens, maar ik reageer zelden – want daarbij moet ik ook weer nadenken en ja dat moet ik al zoveel!
P.P.S. En ik ga écht nog een blog over Heleen van Royen schrijven. Ooit.
P.P.P.S. Toen Brand New Day uitkwam, was mijn zusje al geboren. Sorry, Simone.
Hahah, ik dacht eerst dat deze blog over de Sting, de winkel, zou gaan. Ik vind dat namelijk een hele random winkel en kon me wel voorstellen dat iemand daar een blog over zou kunnen schrijven. Niet verwacht had ik echter dat het zou gaan over Sting de band die voortkomt uit een geluid van een parketvloer plank haha, maar daarom juist heel leuk! Ik herken het trouwens wel, zo’n vlaag van nostalgie. Ik heb dat vaak met geuren dat ik opeens me helemaal in een ander moment beleef door een of andere vage geur, terwijl ik bezig ben met haasten naar de trein ofzo.
Ik dacht ook eerst aan de winkel, maar dit is leuker!
Ik dacht aan een steek. :’)
Haha ik dacht dus wek aan de goede Sting en NU PAS realiseer ik me dat er ook nog een winkel ia die zo heet. Terwijl ik er best vaak wat heb gekocht, maar goed.
Ik had hetzelfde met Eternal Flame van The Bangles (tja mijn moeder was een Skyradio-luisteraar, dan krijg je dat. Overigens blijkt dat nu ook Marijns jeugdsentimentliedje te zijn geweest dus dat scheelt dat weer) (zondagochtend, verse jus d’orange en Danerole croissantjes en mn vader was thuis, terwijl dat misschien EEN keer is gebeurd) maar nu ook niet meer. Zonde.
Hoewel ik dit weekend nog leuke shirtjes bij de Sting heb gekocht, dacht ik wel meteen aan de band. Echt bijzonder hoe bepaalde muziek je weer even terug brengt naar een bepaald moment.
Oeh, en dit stukje haalt bij mij ook weer herinneringen op aan mijn puberteit. Toen heb ik op mijn zolderkamertje Ten Summoner’s Tales (vooral If I ever Lose My Faith in You en Fields of Gold) grijsgedraaid. Onterecht dat ik meneer Sting sindsdien heb verwaarloosd… 3x raden wat ik nu op Spotify draai.
Daar hebben mijn hersenen dan toch een beter systeem op bedacht, want hoe vaak ik iets ook luister, het brengt me altijd terug naar de eerste keren dat ik het hoorde. Vooral Rowwen Hèze. Hoe ik op de basisschool de klompendans deed met de rest van de klas. Hoe we Station America luisterden in de auto van mijn moeder. Hoe we de theatertour elk jaar mee op vakantie namen naar België. Hoe Engel mijn hart bekoorde toen ik liefdesverdriet had aan het eind van de zesde klas. Hoe America klonk toen ik voor het eerst naar het slotconcert ging. Geal, onderweg naar de saxofoonles. En ‘n Hemel op Aarde die mijn angststoornis benadrukte toen ik mijn vriend net kende… Een heel levensverhaal gaat er schuil achter hun bibliografie!
Als jouw parketvloer zo klinkt, wil ik ook wel zo’n vloer! Die van mij klinkt gewoon… nja, niet eigenlijk.
Verontschuldig je niet hoor meis! Ik heb ook veel periodes dat ik alleen maar lurk, ondanks dat ik een post heel leuk vond, maar om alleen ‘leuk’ of ‘interessant’ te reageren doe je ook niet.. En soms is nadenken gewoon moeilijk.
Ik hou ook van zulke tijdreizen, het zijn van die dingen die je even laten lachen (vaak, tenminste :p
Verder is Sting natuurlijk gewoon awesome.