Ik ben jarenlang verslaafd geweest aan de Sims. Als kind spendeerde ik halve zomervakanties met mijn broertje op zolder om ervoor te zorgen dat onze poppetjes in Sims 1 carrière maakten en niet voortijdig doodgingen van de honger. Toen ik op de middelbare school zat, was ik regelmatig tot ‘s avonds laat bezig om mijn acht koppen tellende gezinnen tevreden te houden in Sims 2. Eenmaal boven die achttien speelde ik het steeds minder. Inmiddels doe ik het nooit meer.
Regelmatig denk ik verwonderd terug aan de tijd dat ik hele dagen, ook met prachtig weer, praktisch wegkroop in een beeldscherm. En dat het nooit saai werd. Misschien wilde ik na dagenlange opsluiting wel weer eens een keer naar buiten, maar eerder ook niet.
Ik zou willen dat ik dat nog steeds kon. ‘s Ochtends vroeg opstaan om de hele dag in pyjama te verdwijnen in één of ander nutteloos spelletje. Vanochtend werd ik wakker met buikpijn omdat ik nog zoveel dingen moest doen. Die buikpijn werd verergerd toen ik zag hoe mooi weer het was, en ik bedacht dat ik eigenlijk naar buiten zou moeten om daar iets leuks en sociaals te doen. Want het is immers zomervakantie.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb het aardig druk. Dit is mijn eigen schuld. Ik haal me teveel op mijn hals, zowel leuke als minder leuke dingen, en nu het officieel gezien vakantie is, wil ik zo graag al die goede ideeën die ik al zo lang heb eens uitvoeren. Maar hierdoor raak ik in de knel. Want hoewel het leuke dingen zijn, zijn het wel dingen die ik goed moet doen. En ondertussen moet ik ook nog geld verdienen. En eindelijk eens de vloer schoonmaken.
Voor de duidelijkheid: ik ben gewoon een stresskip. Dit buikpijn is nergens voor nodig. Maar hij is er wel. Op dagen als deze word ik zo jaloers op mezelf van negen of vijftien, gewoon omdat ik het toen kon, me de hele dag verliezen in een spel. Niet alleen praktisch gezien – als ik het echt zou willen zou ik best een dagje nutteloos doen kunnen inplannen – maar geestelijk gezien. Als ik het nu zou proberen, zou ik het waarschijnlijk niet zo leuk vinden en bedenken dat er ook nog werk op me ligt te wachten.
Maar waarom zou ik mezelf hier eigenlijk zielig over voelen? Ik ben geen kind meer. Ik ben 23. Op mijn leeftijd hadden mijn ouders al een vaste baan. Jezus, hoe lang waren mijn grootouders wel al niet aan het werk op mijn leeftijd? Waar haal ik het lef vandaan om het gevoel te hebben dat er iets van me is afgepakt, alleen maar omdat ik eenmaal volwassen niet kan wat ik kon toen ik jong en hulpeloos was?
Mensen zijn raar en onnodig ingewikkeld. Was ik maar een sim.
Haha hoeveel weekenden ik wel niet in mn pyjama achter de pc met de sims heb verscholen. Heel herkenbaar! Ik wou dat ik dat nu ook nog kon doen, maar ik heb er gewoonweg de tijd niet meer voor inderdaad.
Ik heb ook eeuwigheden achter m’n pc doorgebracht…rollercoaster en zoo tycoon…volgens mij is het best normaal om terug te verlangen naar dit soort momenten 😉
Heel herkenbaar!
Ook dat terug verlangen naar die tijd herken ik van mezelf.
Hihi, precies hetzelfde had ik met Rollercoaster Tycoon. Heb ik nu geen behoefte meer aan. Gelukkig ben ik geen stresskip.
Is het je trouwens opgevallen hoe makkelijk mannen dat nog wel doen, de hele dag gamen, al zijn ze al ver boven de 20? Behoorlijk bijzonder.
Ja, dat is echt bizar! Wat dat betreft was ik wel liever een man geweest…
Ik was ook heel erg verslaafd aan The Sims, maar op een dag bedacht ik een theorie dat de sims zelf ook the sims speelden en dan hun eigen universum bouwden, en dat de sims in dat universum weer hun eigen sims speelden en een universum bouwden, en dat wij zelf eigenlijk ook sims waren die door een hoger niveau worden bestuurd en dat je ieder moment kunt worden opgesloten in een kamer van 50cm bij 50cm en dat je dan na een paar dagen staand in je eigen plas doodgaat. De theorie heeft me nooit helemaal losgelaten en sindsdien durf ik het niet meer echt te spelen.
Ik deed nooit zoveel gemene dingen met mijn sims, dus daarom ben ik daar niet zo bang voor, denk ik :’) (oké, dat was niet waar, ik deed het wel eens maar alleen bij de stomme)
Ik nadat ik die theorie had bedacht ook niet meer, maar dan wordt het al snel saai :’)
Ik speelde vroeger trouwens the Sims 1 samen met een vriendin, en dan maakten we altijd allemaal kleine jongetjes die er precies hetzelfde uitzagen en dan maakten we ze allemaal dood, en dan lieten we weer een familie met precies diezelfde jongetjes in dat huis intrekken en deden we hetzelfde, tot we uiteindelijk een huis vol met dezelfde jongetjes-geesten hadden.
Best naar.
Maar het kan erger: http://www.reddit.com/r/thesims/comments/1bi72t/what_is_the_most_purely_evil_thing_youve_ever/
Vooral deze:
“In The Sims 2 I had a creepy guy who happened to be a master painter. He would lure the paper boy into the house, then lock him in a room that had only a military cot, mini-fridge, and cheap stove. Within a day or so the paper boy would try to cook something, and set himself on fire…
…Then the creepy painter would paint a portrait of the paper boy engulfed in flames…Finally he would take the urn and place it in a secret attic room, with each portrait over its corresponding urn.
Aaaaand eventually he was driven mad by the ghosts and died while peeing himself…
Justice? 0_o”
Hahaha wtf. Ik heb meteen heel dat topic doorgelezen, mensen doen echt nare dingen met hun sims maar deze is by far het engst! Wel goed verzonnen trouwens :’)
Ik vind dat van die kleine jongetjes trouwens wel een goed idee. Bij Sims 1 kon dat tenminste nog. Nou ja, bij Sims 2 ook als je standaardhoofden nam.
Ik hield niet zo van sims doodmaken, dat deed ik alleen bij Sims 1, maar die hadden ook geen ziel. In tegenstelling tot de sims in de Sims 2 :’) Die hadden allemaal wensen en herinneringen en alles, die wilde ik niet verloren laten gaan!
Mijn sims wilden allemaal gewoon heel veel vaardigheden leren. En carrière maken. En een kind of zes krijgen met hun Grote Liefde. En af en toe voor de lol eens een buitenechtelijke baby, maar verder was het bij mij allemaal heel Stepford-achtig (alleen dan wel een feministisch verantwoorde versie natuurlijk).
Het verveelde nooit!
‘Mensen zijn raar en onnodig ingewikkeld.’ Hahaha helemaal mee eens!
O the Sims… Zo verslavend! Mijn ex werd boos dat ik me er zo in verloor. Hij kon niet snappen dat ik net carrière aan het maken was en dat dit enorm veel tijd kostte. Het was het einde van mijn Sims dvd. Ik werd driftig en kon zijn gezeur niet meer aanhoren. Bij wijze van statement brak ik het ding in tweeën. Zo van: ‘Is dit nu wat je wilt??’ Hij vond het erg kinderachtig en ik had spijt want The Sims spelen was toch wel erg leuk. Als ik nu koffie haal voor de afdeling, dan onthoud ik de verschillende ‘smaken’ door het te visualiseren zoals in The Sims. Ik zie dan mijn collega’s voor me met boven hun hoofd een bekertje draaien met daarin hetgeen ze willen. Snap je? Dat heb ik er dus aan overgehouden…
WOA! Dit is zó herkenbaar! En zal ik je eens wat vertellen? Het opstarten duurt nu twee uur en ik heb het laatst nog gedaan, maar na vijf minuten heb ik er al genoeg van. o.o