over rennen en bloggen

Ik wil meer buiten zijn. Dat is nu tijdens de coronacrisis nogal een open deur, maar ik bedoel eigenlijk: ik wil meer tijd doorbrengen in de natuur. Dat wil ik al jaren.

Het liefst zou ik ieder weekend een 4 uur durende wandeling door een of ander Duits bos of over de Posbank maken (dacht vroeger trouwens altijd dat dit gesponsord werd door de Postbank), maar omdat dat een vrij onrealistisch verlangen is, zowel nu als in ‘normale’ tijden, trok ik afgelopen februari mijn hardloopschoenen maar weer eens aan voor een rondje door het park.

Dat is trouwens niet de enige reden waarom ik toen ging hardlopen. Niet eens de belangrijkste, om eerlijk te zijn. Dat is namelijk: ik wilde kijken of ik weer zou kunnen rennen zonder kniepijn. (Mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK was opgehouden met schrijven over mijn kniepijn)

(En voor de mensen die mijn blog al niet jaren volgen: ik was tussen mijn 18e en 24e een op-en-af fanatieke hardloper, tot ik ineens veel last kreeg van mijn knieën. Na bijna 3 jaar oefeningen van fysiotherapeuten die geen idee hadden (‘Ja knieën zijn rare dingen hè’), 34 pogingen om op nieuw te gaan rennen en 345 dramatische ik-kan-niet-hardlopen-mijn-leven-is-voorbij-blogs op Vijfkoffiegraag.nl, constateerde de sportarts dat ik te veel ruimte in mijn knieschijven had, maar dat mijn skelet vroeger toch ‘stabiel’ stond en nu niet meer, en dat ik er niet op moest rekenen dat ik ooit weer kon hardlopen. Vervolgens heb ik wéér veel fysio gehad zodat ik spieren kon opbouwen die de klappen op mijn knieën op konden vangen, van een fysio die persoonlijk beledigd was dat de sportarts had gezegd dat ik waarschijnlijk niet meer kon hardlopen, en ondertussen begon ik twee jaar jaar terug toch maar met groepsfitness om de tijd te doden)

Even over die groepslessen: ik had ik nooit verwacht dat ik die ZO leuk zou vinden. Ik ga er blijkbaar erg goed op als iemand mij vertelt wat ik moet doen, zodat ik zelf niet hoef te bedenken of de pijn het waard is (zo had ik een trainer die wekelijks woest “LISA! DIT IS GEEN SQUAT!” of “LISA! WAAROM DENK JIJ DAT DIT EEN PUSH-UP IS!” naar me riep, en hoewel ik dan dacht ‘hallo doe aardig ik ben een teer jong meisje’, heeft deze feedback me toch leren squatten en push-uppen.) Eigenlijk vond ik de groepslessen zo leuk, dat ik niet eens meer verlangde naar hardlopen.

Althans … niet écht. Het was altijd wel latent aanwezig. Als het lekker weer was en ik niet per se wist wat ik moest doen. Als ik andere mensen zag rennen. En om eerlijk te zijn is de droom om ooit gewoon één keertje een marathon te rennen nooit weggeweest.

Daarom wilde ik het toch weer proberen. Ik deed mijn fysio-oefeningen inmiddels al lang niet meer, maar ik ben wel een stuk sterker geworden van dat squatten, dus met die spieropbouw moet het goed zitten. De afgelopen jaren heb ik zelden last gehad van mijn knieën: af en toe een beetje op random momenten, en van de vakantie na een wandeling van 6 uur door de Plitvicemeren waarbij we verschrikkelijk veel moesten klimmen. Maar dat was ook wel een heftigere activiteit dan een rondje joggen.

Dus trok ik op een zaterdag in februari naar het park, met een bonkend hoofd van koppijn en zware benen van de training van 2 dagen ervoor, gewoon puur omdat ik er zo’n zin in had. Ik had geen route of schema, ik ging op gevoel. Ik ging niet eens hard genoeg om ook maar een klein beetje buiten adem te raken. Ik zweette alleen omdat ik me veel te warm had aangekleed.

Er waren twee gedachten die continu door mijn hoofd spookten: 1) Heb Ik Al Pijn? en 2) Het is net als vroeger. Het hardlopen bracht me terug naar vroegere tijden. Mijn hardloophoogtepunt was immers zo rond mijn 21ste – evenals mijn bloghoogtepunt. Toen was ik op mijn fanatiekst – allebei 3 keer per week, bij allebei de statistieken tracken, u kent het wel.

Het werd al helemaal erg toen ik naar Parijs verhuisde (mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK klaar was met schrijven over Parijs). Toen postte ik om de dag en zette ik mijn wekker gerust een uurtje vroeger om voor college nog even langs Bastille te kunnen hardlopen. En in het weekend rende ik bijna 10 kilometer langs de Seine. (Mijn Parijsperiode was mijn enige periode tijdens mijn studie dat ik geen tijdrovende bijbaan had, vandaar).

Ik mis die tijd wel een beetje hoor, die periode van duizend blogs schrijven en net zoveel blogs lezen. En natuurlijk het hardlopen, het buiten rennen en rennen, ene been voor de andere, heel meditatief, en dan thuis schrijven over rennen en blogs lezen over rennen.

Groepsfitness is leuk, het is geweldig, maar het is echt iets anders dan hardlopen. Bovendien: je doet het binnen.

Inmiddels kan ik al meer dan 2 maanden niet meer naar groepsfitness. Ik probeer de boel een beetje bij te houden met twee keer krachttraining per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Wel lekker, ben he-le-maal kapot!”. Ook ren ik twee keer per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Mm, ik weet niet niet, mijn knieën voelen een beetje raar.” En dat terwijl ik heel langzaam ren, en tussendoor veel stop. (For the record: ik ‘mag’ wel rennen met mijn knieën, als ik kniepijn heb dan levert dat geen blijvende schade op. Het is niet echt een blessure ook, het is alleen vervelend.)

Maar goed, ik ben nog niet op het punt geweest dat het écht pijn ging doen. Ik houd me steeds in. Je moet zoiets langzaam opbouwen. Ik hoop dan ook maar dat mijn lichaam eraan aan het wennen is, dat het denkt ‘oké, dit kan best, dit is niet zo erg’.

En anders ben ik tenminste even lekker buiten geweest.