Laatst stuitte ik op een tumblr die ‘Pokemon Confessions’ heet, iets wat in de eerste instantie mijn interesse wekte – niets is leuker dan praten over Pokémon en over hoe serieus je het vroeger nam (volgens mij kreeg ik destijds soms letterlijk tranen in mijn ogen omdat ik ZOVEEL VAN POKÉMON HIELD). Helaas bleek die site niet echt aan mijn verwachtingen te voldoen, ik raakte er alleen maar in de war van. Daarom zet ik zelf maar wat bekentenissen onschuldige herinneringen online. (Hopend dat jullie volgen, anders sta ik in m’n eentje voor lul)
-Mijn favoriete Pokémon was Growlithe en als ik ging tennissen, deed ik net alsof hij met mee meespeelde. Ik weet niet zo goed waarom, want het was een soort hond en ik heb echt een hekel aan honden. Ik deed ook altijd net alsof ik Ponyta zat als ik op mijn fiets naar school reed, wat nog raarder was, want ik heb al helemaal een hekel aan paarden.
– Mijn broertje en ik hebben een keer de tent in zijn kamer opgezet en gespeeld dat wij Pokémontrainers op reis waren. Dat was echt leukste wat we ooit gedaan hebben, totdat hij ineens verdween met de mededeling dat hij ‘even naar de wc ging’, en ik hem toen een kwartier later beneden voor de tv vond.
– Gelukkig kon hij ook meelevend zijn: toen mijn spel bij Pokémon Gold ineens zomaar gewist was (ja, ik moest huilen – ik was al zo ver!), begon hij uit solidariteit ook een new game bij Pokémon Silver. Awww.
– Nog steeds voel ik euforie als ik denk aan die keer dat ik van mijn drie jaar oudere buurjongen won met Pokémonkaarten. Ik was sowieso best goed met die kaarten (als ik het zelf mag zeggen) maar dat was waarschijnlijk vooral omdat ik er meer geld aan uitgaf dan diegenen tegen wie ik speelde.
– Ik deed altijd alsof Dana mijn beste vriendin was, omdat ze me altijd belde. En ik droomde een keer dat ik verkering had met James. Awkward. Heeel awkward.
– Ik heb een keer bij het spel van m’n broertje een Tangela gevangen met een masterbal.
– Toen een paar kennissen van ons een paar van die ‘legendarische’ Pokémon hadden gevangen en die kloonden en aan ons gaven en ik Red Ash ineens kon verslaan, vond ik het niet meer leuk.
Ik begrijp er helemaal niks van, maar ik speelde vroeger wel altijd Power Rangers met m’n zusjes. Is dat ook erg?
Dat speelde ik ook altijd. En X-men. En VR-troopers 😛
Hmm. Ik was op die leeftijd al tegendraads. Iedereen speelt Pokémon, en Esra weet ongeveer hoe Pikachu eruit ziet (geel), maar daar houdt het dan ook echt mee op.
Ik had vroeger Pokémon rood en goud. Goud heb ik nooit uit weten te spelen. Bij rood had je een masterball waarmee je Mewto moest vangen, maar ik kwam in die grot van Mewto (zo heette die toch?) een Chansey tegen en ving toen met de masterball mijn Chansey. Waardoor ik het spel niet meer uit kón spelen. Ben daarna opnieuw begonnen maar ben nooit meer zo ver gekomen, hahaha.
Haha een Chansey! Wat erg 😛
Ik was voornamelijk teleurgesteld dat pokémon niet echt bestonden en er geen speelgoed was die het echt goed kon nabootsen, behalve dan roleplays in teams (1 kind = trainer, de ander een pokémon tegen twee andere kids).
Ik ken eigenlijk alleen de originele Pokémon-games tot Crystal.
Haha, ik was niet echt een Pokémonfan (erg hè). In die tijd was ik meer bezig met Dragonball Z.
Ehm, ja, dus. Ik beken: ik heb nog nooit Pokémon gezien. Dus eigenlijk, heel eigenlijk, heb ik geen idee waar je het over hebt 😉
Ik was nooit zo’n fan van Pokémon. Ik keek het amper en deed helemaal niets met de kaarten.
Mijn neefje had een keer mijn pokemonspel geleend en belde me een paar dagen later. Hij had de pokemon leaque verslagen en vroeg met een heel lief stemmetje of hij het spel asjeblieft mocht opslaan. Ik verbaas me er nog steeds over hoe snel hij dat heeft gedaan, zelf deed ik er altijd weken over en was ik helemaal blij als het me een keer gelukt was.
Hahahaha, Tangela met een Masterbal! Ik denk dat je je daar wel het meest voor mag schamen XD.
– Ik was vroeger verliefd op Ash ( for sho)
– Ik speelde met mijn buurjongetje die 5 jaar jonger was dan ik pokemon trainer op een zanderige vlakte dicht bij mijn huis.
– Ik jatte een keer een Butterfreekaart van de zus van een vriendinnetje van me omdat ik die zoooo mooi vond. Ik heb me een paar weken schuldig gevoeld en heb hem toen stiekem in hun huis ergens neergelegd omdat ik het niet meer trok.
Neeee, Tangela is zo leuk! En je kon hem verder anders niet vangen! Ik speelde verder ook altijd Pokémon met kinderen uit mijn straat, maar die waren gewoon van mijn leeftijd, haha. Die Butterfreekaart was ook gewoon heel erg mooi, goed maar dat je hem teruggebracht hebt 😉
Ik werd zo agressief van die spellen. Word nog boos als ik eraan denk.
POKEMON.
Gotta catch `em all.
Haha, ik vind dit wel mooie bekentenissen. Ik heb ooit een ‘slechte’ kaart (ik geloof Ponyta) tegen een Flairion (spelling?) geruild. Ik was echt superblij… maar thuis voelde ik me zo schuldig, omdat het meisje met wie ik ruilde, pas 4 was, en duidelijk niet begreep dat ze niet aan de kaarten van haar broer mocht zitten. Die dan ook dezelfde avond bij ons op de stoep stond… Drama!
Haha, wat erg :’) Volgens mij gebeurden dat soort dingen bij ons ook wel eens!
Haha, ik keek vroeger altijd naar Pokémon, Power Rangers en X-men, dat was het ook zo ongeveer. Ik wilde alleen maar de ‘leuke’ en ‘schattige’ pokémon op kaarten en in het spel hebben, wat mijn broertje weer dom vond (en eigenlijk ook wel weer makkelijk). Op een gegeven moment had ik allemaal pikachu’s verzameld.
Ik heb nogsteeds Pokémon kaarten liggen.. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te gooien…
Ja ik kan dus drie boeken schrijven over pokemon anekdotes 🙁
Een buurjongen van mij heeft een keer geprobeerd een stapel (GLITTER!!!!) pokemonkaarten te stelen, maar m’n moeder was erachter gekomen. (Dit heeft ze me pas jaren later verteld, waardoor ik dacht dat dat altijd een heel goede vriend was)
En op de buitenschoolse opvang lieten ” de jongens” altijd zien hoe je kon cheaten en allemaal rare candies kon krijgen. (En nu ik dit typ snap ik niet hoe ze aan deze informatie zijn gekomen in het tijdperk voor internet)
Haha wel ‘goed’ van je moeder dat ze het niet verteld heeft 🙂 Al voel je je als je erachter komt wel genaaid, haha. Ik kende die cheats helemaal niet? De enige cheat die ik kende was klonen, maar dat kun je per toeval uitvinden. inderdaad raar dat iedereen dat altijd wist, net als bij de sims!
Oh man, ik heb nog steeds mijn Gameboy Colour met Pokémon Yellow Red en Gold ^_^ En de remakes ervan speel ik soms op de DS van m’n zusje. Ge-wel-dig, heb ook nog een echte Pokédex die de eerste 151 Pokémon heeft opgeslagen (met een ouderwets pixelig zwart-witscherm, maar dat was toen zo cool!). Kon me vroeger uren vermaken met m’n zusje en de buurjongens, speelden we alsof onze fietsen werden getrokken door een kudde Bulbasaurs die hun roede om onze sturen hadden gebonden.
Wajeuw memories 😀
Respect dat je ze gewoon alle 151 had! En een kudde bulbasaurs, dat kan ook nog, fantastisch :’)
Helaas was het zo’n losse Pokédex die je bij de Intertoys kon kopen en die 151 Pokémon had, had niks te maken met het Gameboyspel verder 😉
Haha, ik kende dat ook helemaal niet, ik dacht dat je hem mss op je gameboy kon aansluiten 😛
Pingback: over pokémon go, millennials en de quarterlifecrisis | vijf koffie graag