In juli had ik geen zak gedaan, en daarvoor gaf ik de schuld aan de warmte. Dat was natuurlijk een flauw onzin-excuus. Maar: in augustus was het een stuk frisser en beleefde ik meteen een stuk meer. Dus ik had toch gelijk. Deze redenatie klopt nog steeds van geen kanten, maar aangezien er ook mensen zijn die La Casa de Papel een goede serie vinden, weet ik: je kunt tegenwoordig echt overal mee wegkomen.

Back back back at it again in Cornwall

Begin augustus ging ik met mijn ouders en mijn zusje een paar dagen naar vrienden in Cornwall. We gaan altijd om het jaar, en ik zou dit jaar eigenlijk niet meegaan, maar ja, soms loopt het leven anders dan gepland.

En het was heerlijk. We hebben dit jaar een stuk minder gedaan dan normaal, maar we hebben wel lekker gewandeld, en veel gegeten, en ik had tussendoor best wel wat tijd om mijn autotheorie te leren (zie ook volgend punt). Het was gewoon fijn om samen te zijn, met die vrienden maar natuurlijk ook met mijn ouders en zusje, die zijn op zich ook wel oké.

(Kleine vegan teleurstelling: het vegan aanbod bij de – overigens gigantische – supermarkt Morrisons was echt HEEL slecht? Ik weet dat het Cornwall is en geen Londen, maar echt, de Super U in de Provence verkoopt echt duizend verschillende notenmelken, en hier zag ik bijna niks plantaardigs. En de vleesvervangers die er wél waren, waren niet erg lekker. Tragisch.)

– – – Hoe hard mag een segway? – – –

Eenmaal terug in Nederland kon ik zo doorrijden naar mijn theorie-examen. Behalve dan dat ik niet mocht rijden, maar gelukkig heb ik een geliefde die al 11 jaar zijn rijbewijs heeft en mij wel ff wilde brengen #timisdebeste. Was wel doodnerveus, aangezien ik voor zo’n beetje al mijn proefexamens zakte. Doodnerveus en vooral heel boos. Ik bedoel, wáárom zou je in godsnaam vragen stellen als:

• Wat is de maximumhoeveelheid goedgevulde brugklasser-Eastpacks die je in je aanhangwagen uit 1976 mag vervoeren?
• Als je 27 maanden je rijbewijs hebt, en om 2 uur ‘s middags een jenevertje hebt gedronken, tussen 17.00 en 20.00 6 bacardi breezers, maar om 20.15 alles hebt uitgekotst, en je gaat rijden om 21.28, en om 22.47 wordt aangehouden door de politie, hoeveel kwartjes boete krijg je dan?
• Hoe hard mag een Segway?

Nou, ik was de avond van te voren de wanhoop nabij, want die vragen waren echt onmogelijk. Maar op het echte examen stelde ze vervolgens gewoon normale vragen. Vragen waarop ik het antwoord wist. Sterker nog, ik had maar 5 fout bij gevaarherkenning (mochten er 12 zijn) en maar eentje bij het algemene deel! Eentje! Dat is geen 0, maar wel bijna. Dus z. blij, trots en voldaan.

My name is yours, what's Alaska?

Ik denk dat de week waarin ik mijn theorie-examen haalde mijn geluksweek was, want drie dagen later zat ik Alaska Thunderfuck live. Dat was best wel een big deal voor mij, want Alaska is mijn grote inspiratiebron, zowel op creatief als persoonlijk vlak. Klinkt corny, is het ook. En na twee jaar intensief fangirlen kon ik haar dus EINDELIJK in het echt zien.

(Bedenk ineens dat ik in mijn eindejaarsblog van 2017 drie wensen voor 2018 had opgeschreven, namelijk ‘Een beroemd schrijver worden, normaal kunnen hardlopen en naar een optreden van Alaska 5000‘. Toch mooi dat er één ding van is uitgekomen)

De show was echt geweldig. Hij was gewoon zo vol en grappig en leuk en ik moest 3x bijna huilen. En ik heb Alaska ontmoet, iets wat me zoveel stress opleverde dat ik bijna out ging (kun je hier alles over lezen), en ik ga nog één keertje de foto ervan posten want daar voel ik me echt niet te goed voor of zo:

Hee verrek dit lijkt wel een foto van Alaska Thunderfuck met een of andere crazy Alaska fangirl die op het punt staat om te bezwijken van de spanning … oh wacht dat is het ook #alaskathunderfuck #highlighteropjevoorhoofd #grapjeisgewoonangstzweet #lifegoals

Een bericht gedeeld door Lisa ☕ (@vijfkoffiegraag) op 24 Aug 2018 om 1:19 (PDT)

Moet wel zeggen dat het na zo’n Emotioneel Intensieve Gebeurtenis extreem lastig was om weer terug te komen in de realiteit. Ik had toevallig dat weekend niet zo veel te doen, dus ik zat de hele tijd maar die filmpjes uit mijn vorige blog te kijken en liedjes te luisteren. Op een gegeven moment werd ik in een soort draaikolk gezogen waarin ik alleen nog maar ‘I’m grateful for my hips, I’m grateful for my hair, I’m grateful for my lips, I bought them over there’ hoorde, keer en keer opnieuw, en toen dacht ik: nu is het misschien tijd om me even op iets anders te focussen.

Boy, dat was moeilijk.

Godzijdank werd het uiteindelijk toch weer maandag en moest ik weer werken, want anders was ik denk ik echt verzwolgen in een poel van hippads en decolletéhighlighter.

P.S. Mocht je toevallig ook Alaska-fangirl zijn, ik vond dit interview over haar nieuwe album echt superleuk om te lezen.

Verder …

… begon ik weer met bodypumpen. Ik had het heel lang niet gedaan omdat ik zo intensief met fysiotherapie bezig was en daar steeds spierpijn van had, maar op een dag had ik genoeg van deze impasse en ging ik gewoon. Vond het wel doodeng want was bang dat ik heel veel slapper zou zijn geworden. (Dat was ook zo.)

… ging ik met een vriendin naar de Parade. En druk dat het was jongens, het leek verdomme Disneyland wel. Ik wilde heel graag naar The Carpenters in therapie, een voorstelling waarin Karen Carpenter zogenaamd uit de dood is herrezen (ze is in 1983 overleden aan de gevolgen van anorexia) en met haar broer, die met een drugsverslaving worstelt, terecht komt in een Jerry Springer-achtige talkshow. Alleen de kaartjes voor het tijdstip waarop wij wilden waren al uitverkocht, en de volgende show was pas om 22.00. Omdat ik de volgende dag naar Alaska zou gaan had ik om die tijd eigenlijk al in bed willen liggen, maar goed, we konden ook niet naar huis gaan zonder die show gezien te hebben. Ondertussen maakten we nog bijna drie uurtjes door alleen maar te vreten (nacho’s, sticky tempeh, professor Grunschnabel-ijs … zo kut vegan zijn) en kwamen we alsnog bijna te laat. De show was echt heel grappig trouwens. Alleen jammer dat de talkshowhost vijf minuten over mijn hoofd aan het strijken was en ik alleen maar dacht ‘ik wil geen spelbreker zijn maar ik heb vanmorgen mijn haar gewassen en het moet nog mee naar Alaska’ maar niets durfde te zeggen.

… ging ik twee dagen achter elkaar naar de Pride. Het begon met de drag olympics, een soort olympische spelen voor drag queens (handtassenwerpen, hoelahoepen, u kent het wel). Hoewel, zien, zien … ik was de helft van de tijd bezig met het zoeken van mijn vrienden want het was DRUK mensen, DRUK. (Ik ga alleen maar naar hele populaire dingen geloof ik.) Verder zagen we Saphira, ofwel de Nederlandse Tina Turner, en dat was fantastisch. Er waren meer goede optredens, maar zij … die energie, omg.

… stopte ik met slapen. Dat was een besluit dat mijn lichaam zo rond 23 augustus maakte. Mijn hoofd is het er nog steeds niet mee eens.

… luisterde ik veel naar het album Wax van Indochine. Maar echt zeg maar drie keer per dag. Dat heb ik echt niet meer gedaan sinds ik 13 was en alleen twee cd’s van Avril Lavigne en één cd van Keane had. En stiekem vind ik het misschien wel een van hun beste. En dat terwijl hij op Musicmeter de allerlaagste waardering heeft van alle Indochine-albums (misschien moet je je afvragen waarom ik überhaupt op Musicmeter kijk maargoed). Dat kan ook komen doordat de eerste twee nummers van het album zo ongeïnspireerd zijn, met die achtergrondkoren die er totaal niet bijpassen. Maar als je die even wegdenkt is het echt een topalbum. M’n lievelings is Echo-Ruby, maar ben ook erg fan van Drugstar.

… luisterde ik (uiteraard) ook veel naar Amethyst Journey,  het album Alaska & Jeremy, dat ongeveer een week voordat ik haar zag uitkwam. Ben er gek op, maar als Zeer Kritische Fan moet ik zeggen dat ik hem een tikkie simpel vind, zowel qua muziek als qua tekst. Hoop heel erg dat ze meer albums in deze richting gaan maken en er misschien dan nog iets meer tijd voor nemen. (Mijn lievelings is The end of the world want die klinkt als een achtbaan). Oké nu ga ik stoppen met praten over Alaska want jullie beginnen het allemaal irritant te vinden. ALASKA. ALASKA. Oké ik ben klaar. ALASKA.

… waren de muizen in onze keuken ons zo godsgruwelijk aan het terroriseren dat ik wel een muizenval heb moeten kopen. Een diervriendelijke, natuurlijk, zodat ik ze ergens in een park kan uitzetten. De muizen lachen me er vierkant om uit want ze lopen er gewoon overheen. Als iemand tips heeft die niet ‘gewoon goed stofzuigen’ zijn, ik hoor het graag.

… keken Tim en ik La Casa de Papel want we dachten dat het heel goed zou zijn, maar we vonden het … behoorlijk slecht. En dit komt van iemand die alle 6 de seizoenen van Gossip Girl meerdere malen gezien heeft. Eigenlijk hebben we het vooral afgekeken zodat we er commentaar op konden leveren. Even serieus, ik geloof niet dat er ooit een personage is geweest waar ik een intensere hekel aan heb gehad dan Tokio en d’r quasi-filosofische commentaren. En iedereen die ik ken vindt dit dus een goede serie. GEEN WONDER DAT DE WERELD NAAR DE KLOTE GAAT.

September

De komende maand staat in het teken van één ding: V A K A N T I E! Tim en ik gaan twee weten naar Kreta. We zijn allebei nog nooit in Griekenland geweest, dus dat is extra leuk. We hebben nog niet echt veel plannen gemaakt, maar we hebben een auto gehuurd, dus we kunnen doen waar we zin in hebben. Wil in ieder geval weer achterlijk veel boeken lezen, en door die ene kloof lopen. En Kri-Kri’s zien. Oooh we gaan trouwens ook nog een keer naar de Efteling met Tims familie! Zin in. Vooral in Villa Volta, want daar ben ik natuurlijk pas 34 keer in geweest en dat is écht te weinig.