Toen ik een jaar of zes was, begonnen mijn hersenen een beetje vat op de wereld te krijgen. Die zomer begreep ik voor het eerst echt wat het concept ‘zomer’ inhield. Natuurlijk wist ik al enkele jaren daarvoor dat het weer per seizoen wisselt, dat het na winter altijd weer lente wordt en dat de herfst het spinnenseizoen is, maar op die leeftijd kon ik er ook echt over nadenken. Het waarderen zodra ik zonder jas naar buiten kon, in plaats van het als feit accepteren en puur dolblij zijn. Weten dat wanneer de zomervakantie was aangebroken, er iets bijzonders aan de gang was. Iets bijzonders dat toen nog eindeloos leek maar welbeschouwd heel kort was. De zomervakantie van 1997 was de eerste waarin ik doorhad wat hier nu precies aan de gang was: namelijk het moment van het jaar.
Vanaf toen ging het flink mis, dus.
Want ik ben nooit meer gestopt met nadenken over de zomer als concept. En bedenken dat zoiets leuk moet zijn. De laatste zestien jaar is het alleen maar erger geworden – deels omdat ik supergoed ben in panieken omdat ik de druk om te genieten keihard voel, en deels omdat de bijzonderheid van de zomer nog eens keihard wordt benadrukt op social media, die naarmate het kwik stijgt steeds zwaarder worden overspoeld door mensen die andere mensen moeten lastigvallen met de mededeling dat het nu toch écht zomer wordt, dat ze ein-de-lijk in hun tuin zitten en werkelijk van #deleven aan het genieten zijn. Maar volgens mij bestaat de zomer niet.
Nee, ik wil hier niet beargumenteren dat de zomer een soort postmoderne illusie is. De zomer bestaat gewoon echt niet. Die tijd hebben we gewoon bij elkaar gedroomd. Die mensen die in hun tuin zitten, die zitten helemaal niet in hun tuin, ze zitten gewoon bij de verwarming en dénken dat ze in hun tuin zitten. De Instagramfoto’s zijn een leugen, gevormd door onze hersenen. We fantaseren het allemaal maar. Ik bedoel, kun jij je de laatste keer dat het zomer was herinneren? Oké, misschien wel, misschien kun je zelfs nog vertellen wat je gedaan hebt, en misschien heb je nog bewijs in vorm van een zwembroekafdruk op je huid, maar ik zeg het je: allemaal nep. We zijn er met z’n allen ingeluisd. Zoiets moois en bijzonders en vluchtigs als een zomer, dat kan toch niet bestaan?
Alleen dat weer hè, dat weer van aanstaande dinsdag, dat is wel echt.
Nep, ik zeg het je, heel erg nep!
