Tag Archives: aanraders

by | December 6, 2017 · 18:54

gaat ff iemand naar christmas queens

Stel je het volgende voor. Je bent in de Melkweg (de concertzaal, niet het sterrenstelsel, hoewel we daar altijd al zijn, dus feitelijk ben je in beide Melkwegen). Op het podium staat iemand die eruitziet als een vrouw, maar van wie je weet dat het een man is. Ze (ja, je zegt toch ‘ze’, want je gaat mee in de illusie) draagt een rode jurk en een rood kapje en speelt een kerstliedje op haar viool. Ze loopt op hoge hakken over het podium. Af en toe draait ze een rondje, waardoor haar rok opwaait.

(Voor wie niet genoeg heeft aan alleen de fantasie: het ziet er ongeveer zo uit)

Dit zag ik afgelopen vrijdag, niet in mijn hoofd of op YouTube, maar in het echt, bij Christmas Queens in Amsterdam, en ik dacht bij mezelf: als ik op mijn achtste had geweten dat dit soort dingen me ooit ZO gelukkig zouden maken, dan zou ik echt hebben gedacht dat mijn leven de verkeerde kant op was gegaan. Maar niets is minder waar. Mijn leven is juist de goede kant opgegaan. Ik had als kind (of als elitaire wannabe-highbrow puber) nooit kunnen geloven dat ik zo zou kunnen genieten van een drag queen kerstshow waarbij de performers afwisselend kerstliedjes zongen en erop playbackten, en ondertussen zes keer van outfit wisselden.

“Waarom vind je drag queens eigenlijk zo leuk?” vragen mensen mij regelmatig. Daar kan ik dan geen goed antwoord op geven. Ik heb een hekel aan Katy Perry, maar waarom is het dan wel leuk als een man doet alsof hij Katy Perry is? Ik vervloek regelmatig het bestaan van make-up, dus waarom kijk ik dan zo graag naar de kunstwerken die drag queens van hun gezicht maken?

Even een disclaimer tussendoor (want tussendoor is altijd de beste plek voor disclaimers): als ik het heb over ‘drag queens’, heb ik het voornamelijk over de artiesten wiens werk ik ken via RuPaul’s Drag Race (een soort America’s Next Top Model, maar dan voor drag queens). Ik ben inmiddels vier keer naar shows in Nederland geweest waar een aantal verschillende queens lipsyncten/grappen maakten/live zongen/ondersteboven aan hoepels hingen. Maar drag is natuurlijk veel meer dan RPDR, en mijn visie op drag is daarom (nu nog) wat beperkt, daar ben ik bewust van xoxo

Ik heb veel nagedacht over waarom ik hier toch zo blij van word, maar ik kom er niet echt uit. En dat ligt niet aan mij, want ik had het er vrijdag veel over met anderen en die kwamen er óók niet uit. Misschien komt het doordat er gewoon te veel dingen leuk zijn aan drag queens – zowel oppervlakkig (kunstzinnige kleding & grappige grapjes) als diepgaander (het bevragen van & verzet tegen gendernormen).

Als ik het ooit op een eloquentere manier kan verwoorden, zijn jullie de eersten die het mogen lezen, maar voor nu kan ik mijn liefde voor drag het best samenvatten door Alyssa Edwards in het iconische Can I Get an Amen te quoten: Lost and confused, I had to smile from within, when I realized these women were men!

Ivy Winters hoort thuis in een ander sterrenstelsel maar daar kom ik zo nog op terug

Goed, tot zover het serieuze gedeelte, nu wil ik gewoon weer praten over hoe geweldig afgelopen vrijdag was. Een paar andere dingen die je zou hebben gezien als je toen ook bij Christmas Queens was geweest:

    • Bob the Drag Queen die opkwam in een soort secretaresse-outfit (met glitters, maar toch) terwijl de rest in allemaal mega glamorous jurken liep. En ze was ZO grappig. Love Bob.
    • Phi Phi O’hara die echt supergoed zong. Oh, Come All Ye Faitful is sowieso misschien wel mijn lievelings van het Christmas Queens-album. Ik had wel het idee dat Phi Phi een beetje gefrustreerd was (maar Phi Phi is altijd een beetje gefrustreerd) omdat mensen niet hard genoeg meezongen. IK DEED HET WEL HOOR PHI PHI NEGEER AL GEWOON AL DIE SUFFE MENSEN.
    • Ginger Minj die Let it go zong maar dan eindigde met “Michelle never bothered us anyway.” (Ja sorry als je die zin wilt snappen moet je echt RPDR kijken)
    • Sharon Needles die een z. z. slecht voorbeeld was voor haar jonge fans door moord te verheerlijken en te doen alsof ze coke snoof. Snow Machine was wel echt een hoogtepunt trouwens, wat een heerlijk nummer. En die bewegingen! En dat broekpak! (Als iemand weet waar ik een soortgelijk pak op de kop kan tikken, please tell me)
    • Manila Luzon die net zo oogverblindend knap was als op tv maar wel de hele tijd aan de totaal andere kant van het podium stond, wat enigszins zielig was voor mij. Wat ook zielig was: dat ze We Three Queens niet zong. Nu was Manila de enige van de three queens van dit nummer die aanwezig was, maar er waren genoeg andere queens die hadden kunnen invalplaybacken.
    • Thorgy Thor die naast geweldig viool speelde verder ook zo leuk was grappig was. Ik ben in All Stars 3 uiteraard #teamshangela maar ik gun Thorgy de kroon na vrijdag ook wel (ik ben ook gek op Trixie maar ja Trixie gaat sowieso toch al winnen dus zij heeft mijn support niet nodig).
    • Ivy Winters. Een van de leukste drag queens die ik ooit in het echt heb gezien. Dit was een van de nummers die ze deed (filmpje is opgenomen in Stockholm, maar in Amsterdam deed ze dezelfde act). Die outfit reveals! Die gezichten! Die stem!

Ik was al fan van Ivy in RPDR seizoen 5 (sowieso het beste seizoen), maar naderhand was ik haar een beetje vergeten, omdat ze niet erg veel optreedt en ook niet zo zichtbaar is op internet – wat toch wel een doodzonde is in deze tijd. Maar na vrijdag heb ik nog wat research gedaan en werd ik er weer aan herinnerd hoe verschrikkelijk getalenteerd dat mens is. Ze kan namelijk niet alleen zingen, performen en outfits maken van onconventionele materialen zoals lijm, maar ook vuur eten! En op stelten lopen! En met messen jongleren! En klei-animaties maken! En d’r eigen jam fabriceren! En de Tinkebell van Michigan zijn (mijn vegan hart huilt maar ik vind het stiekem toch indrukwekkend).

Zelf kan ik niet eens een sjaal breien of behoorlijk op hakken lopen, maar dankzij Ivy wil ik nu ook bij het circus. Dus ik denk dat ik dat maar gewoon ga doen. Hopelijk sta ik volgend jaar dan ook in de Melkweg met mijn kerstshow lipsync extravaganza waarbij ik geblinddoekt door brandende hoepels spring terwijl ik viool speel. Verkleed als de Kerstman, uiteraard, inclusief baard en … andere mannelijke kenmerken. Komen jullie dan kijken?

5 Comments

Filed under geniale mensen

Tagged as , ,

by | March 11, 2017 · 12:23

drie drag queens op wie ik wel wat meer zou willen lijken

Zoals jullie inmiddels misschien wel doorhebben, ben ik redelijk geobsedeerd door RuPaul’s Drag Race. Voor iedereen die niet op heeft zitten letten: dit is een realityshow waarin drag queens seizoen na seizoen strijden om de titel van America’s Next Drag Superstar. Ik wist al jaren van het bestaan van dit programma, maar aangezien ik een late adopter pur sang ben, kijk ik het pas sinds een jaartje.

En ik vind het geweldig, op een ik-sta-ermee-op-en-ik-ga-ermee-naar-bedmanier, wat eigenlijk best wel gênant veel enthousiasme is voor een televisieshow. Maar ja, ik kan het ook niet helpen dat RPDR zo’n goede en inspirerende show is. Voor mij persoonlijk niet zozeer kleding- of make-upwise, maar meer … over het gehele leven? Of zo? Ik snap het zelf niet zo goed? En ik vind het ook een beetje gênant om toe te geven? Daarom gebruik ik vraagtekens achter stellende zinnen om de awkwardness van deze statements een beetje weg te lachen? Anyway, ik heb soms het idee dat RuPaul’s Drag Race een Handleiding Voor Hoe Je Je Leven Moet Leiden is. En ik weet dat iedere serie, ieder boek, iedere film in feite over dezelfde vraag gaat (de vraag hoe je je leven moet leiden, dus), maar RPDR verpakt het voor mij behoorlijk aantrekkelijk. Ik ben namelijk altijd al geobsedeerd geweest door glitter.

(Mijn blog van toen ik 18 was heette dan ook Anarchy in drag, true story)

Daarom heb ik besloten om een blog te schrijven over de drie deelnemers aan RPDR die mij in mijn dagelijks leven het meest inspireren. Ik mocht er van mezelf maar drie noemen om het een beetje gefocust te houden. Het doet stiekem wel pijn dat ik een aantal van mijn lievelings moet uitsluiten (Jinkx “Water of a duck’s back” Monsoon, Alyssa “Don’t get bitter, just get better” Edwards) maar goed, je ken nie alles hebben.

Bianca del Rio (seizoen 6)

Over haar schreef Lianne, diegene die me toch wel heeft aangestoken met RuPaul-obsessie (waarvoor ik tot in de eeuwigheid and beyond bij haar in het krijt sta) schreef over Bianca: “She is everything I never knew I wanted to be”. Dat is EXACT hoe ik me voel over haar. Bianca is namelijk best wel een vreemd geval: ze is ZO GEMEEN maar toch ZO AARDIG. Bianca vertelt iedereen om haar heen de ongezouten waarheid (“Oh I forgot you’re not sensitive, you’re Beyoncé!”) zonder ooit bang te zijn voor de reactie van anderen, want tsja … als je Bianca bent, waar zou je dan bang voor moeten zijn? Zelf ben ik best wel een pleaser die anderen soms naar de mond praat. En daar is in principe niets mis mee: de mensen die nooit hun best doen om de sfeer gezellig te houden, zijn gewoon eikels. Behalve Bianca. Bianca is gewoon eerlijk. En hilarisch, dat ook nog.

Oh ja, en als sassy nou haar enige karaktereigenschap was … nee, had ik al gezegd hoe AARDIG Bianca was? Korsetten uitlenen, peptalks geven, Bianca doet het allemaal voor haar tegenstanders. No problemo. Wat een heldin.

Daarbij … kijk naar haar! Ik weet dat Bianca niet wordt gezien als ‘mooie’ drag queen but I disagree. KIJK DAN WAT EEN PLAATJE. WAAROM BEN IK GEEN MAN DAN KON IK ME OOK VERKLEDEN ALS  EEN VROUW.

Tatianna (seizoen 2)

Tatianna was de ultieme underdog van seizoen 2. Ze was jong, onervaren en droeg kleding die ze gewoon in het winkelcentrum had gekocht. Andere (~door de wol geverfde~) drag queens (Raven!!!!!!!!MorganMcMichaels!!!!!!!!!Ga weg!!!!!!!!!!!!) waren echt overdreven gemeen tegen haar omdat ze vonden dat ze er niet ‘thuishoorde’, maar in plaats van dat ze in een hoekje ging zitten huilen, diende Tati hen van repliek – keer op keer. Ik stond ervan versteld hoe sterk ze in haar schoenen stond. En oh ja, ondertussen was ze ook gewoon heel leuk en knap en grappig.

Tegenwoordig zit ik niet echt in een underdogpositie. Ik bedoel, we zitten niet op de middelbare school (althans, ik in ieder geval niet). Maar goed, you never know in welke situaties ik Tatianna’s kracht kan channelen; zodra het zover is ben ik er klaar voor.

Dit had ik moeten zeggen toen ik nog voor de klas stond

Alaska Thunderfuck 5000 (seizoen 5)

Zal ik je wat grappigs vertellen? In het begin vond ik Alaska helemaal niet leuk. In seizoen 4 hadden we namelijk Sharon Needles, een van de coolste en leukste drag queens aller tijden. Sharon deed het aardig goed in de competitie en voelde zich daar best schuldig over, omdat haar (toenmalige) geliefde ieder seizoen auditie deed voor RuPaul’s Drag Race, maar nooit werd geselecteerd.

Die geliefde heette dus Alaska en mocht ineens wél meedoen aan seizoen 5 (goh, wat toevallig zeg). En dat beviel me maar niks. Ik vond het eigenlijk maar een onsympathieke zeikerd. Maar … daar kwam halverwege het seizoen eigenlijk wel verandering in. Want Alaska bleek toen toch wel heel erg leuk. En knap. En grappig. En bijzonder. En … geweldig in alles wat ze deed? En ze praatte zo ontzettend vet? Waardoor ik alleen maar kan concluderen dat ze eigenlijk toch heel tof is?

Tsja, mijn wens om op Alaska te lijken heeft puur te maken met het feit dat ze zo cool en uniek is. Niet erg hoogdravend, maar wel de waarheid. Zie ik 10 drag queens, dan valt mijn oog meteen op haar. Alles wat ze uitkraamt vind ik grappig. Dankzij Alaska vind ik het zelfs niet meer erg dat mijn haar een rare oranjige gloed heeft gekregen toen ik het platinablond wilde verven, want als Alaska had een keer een pruik aan die er ook ongeveer zo uit zag, en dat stond haar best mooi.

Alaska is gewoon de superster die ze zoeken in dit programma, punt. En ik weet niet waarom ik ook een ster zou moeten zijn want ik heb helemaal geen zin om op een podium te staan (lol wat ga ik daar doen dan), maar is een kenmerk van een echte ster niet dat je hem of haar dolgraag wil zijn, zelfs al heb je er niks aan?

P.S. Oké, ik heb gezegd dat ik niet zoveel heb met die ‘mooie’ queens, maar damn op Adore Delano (S6) in de musicalaflevering zou ik ook wel willen lijken (oké eigenlijk wil ik gewoon altijd op Adore Delano lijken, hog body of niet).

P.P.S. Omg ik had deze blogpost echt al twee maanden geleden geschreven maar ik postte hem de hele tijd maar niet omdat ik er niet tevreden over was. Nou, vorig weekend dacht ik ‘hmm, deze blog is eigenlijk best af’. Raad eens wat er gebeurt? Ik kom erachter dat RPDR-deelnemers dit jaar niet 1, niet 2, maar 3 shows in Nederland doen. Waarvan eentje met Bianca, eentje met Alaska, twee met Shangela en DRIE met Alyssa Edwards. Mijn leven is compleet, jongens.

(Ja natuurlijk ga ik gewoon naar alle drie, jullie denken toch niet dat ik gek ben?)

10 Comments

Filed under film en teevee, mensen

Tagged as , , , , ,

by | June 2, 2016 · 17:47

over boeken die ik (niet) gelezen heb

Hoe leuk het ook is om over boeken te praten, soms heb je even niets specifieks te melden. Dan kun je natuurlijk wel je mond houden, maar je kunt gewoon heel lui een vragenlijst invullen zodat je zelf geen onderwerp hoeft te verzinnen. Omdat ik nou ook weer niet zó lui ben, heb ik maar gewoon zelf een vragenlijst opgesteld en ingevuld. Bij dezen, mijn meninkjes over/ervaring met een heleboel boeken:

Vaakst herlezen boek: Het Vampierhandboek van Paul van Loon en Jack Didden. Ik nam dat boek tussen mijn achtste en mijn twaalfde ongeveer iedere twee maanden wel een keertje mee van de bieb. Reken maar uit, dit record verbreek ik nooit van mijn leven meer.

Boek dat het meest tegenviel: Dracula van Bram Stoker. Dat had alles te maken met de torenhoge verwachtingen die ik had dankzij Het Vampierhandboek.

Leukste boek met het teleurstellendste vervolg: Bridget Jones’s Diary van Helen Fielding, dat is echt het allergrappigste boek dat ik ooit gelezen heb, maar deel 2 is gewoon een kopie van deel 1 alleen dan stom. Needless to say, deel 3 ga ik niet proberen.

Boeken die zo eng waren dat ik er wakker van heb gelegen terwijl ik toch echt al volwassen was toen ik ze las: Ik ben niet bang van Niccolò Ammaniti en Roman over mijn vrouw van Emily Perkins. Vooral die laatste is echt creepy as hell.

Lievelingsboek uit mijn vroege kindertijd: Ik weet niet meer hoe het heette, maar het ging over een meisje dat een knuffel als BFF had en die knuffel op een dag kwijt was. Ik vond het zo geweldig dat mijn moeder het exemplaar uit de bibliotheek maar voor me kopieerde omdat het nergens meer te koop was (mooi hè, het leven voor bol.com).

Lievelingsboeken uit mijn late puberteit: Anders dan jij van Per Nilsson en Sprong in de leegte van Lydia Rood. Twee boeken die me nog steeds heel dierbaar zijn, het eerste omdat ik erdoor stopte met vlees eten (ja dat blijft je wel bij), het tweede omdat het zo mooi rauw en pijnlijk is geschreven dat ik al bijna weer moet huilen als ik eraan denk.

Andere boeken waarbij ik echt gênant hard heb gejankt: Harry Potter deel zeven, A casual vacancy (ook van J.K. Rowling, ik hou het drie jaar na het lezen hiervan trouwens nog steeds niet droog als ik Umbrella van Rihanna hoor) en een of ander boek over een wolf die door mensen was geadopteerd en toen op een hele lullige manier doodging.

Boek waarvan ik wou dat het realiteit werd: Harry Potter (nou ja, alleen de magie dan, niet de tovernaarsoorlogen en zo).

Choquerendste boek ooit gelezen: De mummie, of Ramses de gedoemde van Anne Rice. De hoofdpersoon had in dit boek seks met een mummie. Geen grap.

(Het ironische hieraan is dat ik dit op mijn 15e las aan het zwembad in Frankrijk, waar ik vrienden was geworden met drie telgen uit een megachristelijk gezin dat nogal serieus in de hel geloofde. Dit traumatiseerde me overigens nog meer dan die mummieseks, maar dat is een verhaal voor een andere keer.)

Hoofdpersonage met wie ik me het meest kan identificeren: Adrian Mole uit de Adrian Mole-boeken van Sue Townsend (niet lachen a.u.b.).

alchemist boeken tag coelho

Boek dat ik nu lees/boek met de mooiste vormgeving: De alchemist van Paulo Coelho (foto is gemaakt in de kamer van mijn zusje trouwens, voordat jullie denken dat ik een zieke make-upstash heb) (ik lees tegelijkertijd trouwens Het huis van de moskee van Kader Abdolah, maar ik kan niet vertellen of de vormgeving mooi is of niet want het is een e-book).

Percentage ongelezen boeken in mijn boekenkast: ongeveer 30 procent.

Boek dat beter is dan de film: The perks of being a wallflower van Stephen Chbosky. Ik vond de film ook wel goed, maar het was uiteindelijk toch een net niet sterk genoeg aftreksel van het boek (echt, ga dat lezen!).

Boek dat slechter is dan de film: Interview with the vampire van Anne Rice. Het boek is mooi maar de film is juist weer een soort espressovariant van dat boek (sorry ik heb deze uitspraak gestolen maar ben even vergeten van wie). In het boek zitten namelijk wat overbodige scènes die de vaart uit het verhaal halen, en het is bij lange na niet zo sfeervol als de film.

Boek dat ongeveer even goed is als de film: Into the wild. Totaal anders want het boek (geschreven door Jon Krakauer) is non-fictie, dus er is ook veel meer ruimte voor achtergrond en verklaringen enzovoort, maar ik vind ze allebei PRACHTIG. Het is niet dat ik de hoofdpersoon zo cool vind of zo (de mensen die een hekel aan de film hebben, hebben dat meestal omdat ze een hekel hebben aan die gast en vinden dat hij wordt geïdealiseerd), maar juist omdat het zo aan het denken zet over het leven in een samenleving en het leven buiten een samenleving, en over hoe treurig beide keuzes eigenlijk zijn.

Lievelingsschrijver: Renate Dorrestein (zo’n beetje de enige persoon wiens boeken is allemaal uitlees) (ik ben echt een dramatische niet-uitlezer).

Schrijver waarvan ik boeken vaker niet uitlees dan wel: Anne Rice. Sorry Anne. Ik begin altijd optimistisch maar het idee van het lezen van je boeken is toch altijd leuker dan het lezen van je boeken zelf.

Lievelingsboek aller tijden dat ik al vier jaar niet gelezen heb: The picture of Dorian Gray van Oscar Wilde. De laatste keer dat ik ‘m gelezen had was ik ZO onder de indruk van alle waarheden die ik in dit boek vond, dat ik bang ben dat een nieuwe lezing alleen maar tegen kan vallen.

Boeķ dat me WOEDEND maakte: De vriendschap van Connie Palmen. Ik vond het destijds (is al tien jaar geleden hoor) zo’n zeikverhaal dat ik er bijna van ging schuimbekken. (Andere boeken van C.P. vind ik trouwens wel weer goed, raar hoe zoiets werkt.)

Boek dat ik al haatte voordat het cool was om erop te haten: Twilight. Ik was een early adapter, laten we maar zeggen.

En hier hou ik het bij voor vandaag. Voel je trouwens vrij om deze vragen over te nemen op je eigen blog als je dat leuk vindt (ik zou niet weten waarom je dat zou willen, maar goed)!

13 Comments

Filed under boeken

Tagged as ,

by | November 8, 2015 · 12:45

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , , , ,

by | November 27, 2014 · 11:48

10 redenen om Bend it like Beckham te kijken

Tim heeft mij onlangs dolgelukkig gemaakt door voor te stellen om samen naar Bend it like Beckham te kijken. “Ik weet niet of je hem niet te meisjesachtig vindt,” protesteerde ik nog zwakjes, maar dat vond hij gelukkig onzin. Echt, duizend hartjes voor die jongen. En ook heel veel hartjes voor BILB, want ik heb deze film al vijf keer gezien en ik kan er geen genoeg van krijgen. Omdat ik geen tijd heb om mijn tv op ieder moment van de dag aan te laten staan, vind ik dat jullie het stokje maar eens van me moeten overnemen. Dat is een win-winsituatie hoor, want BILB is echt een aanrader, en wel om deze redenen:

1. De film gaat over meisjes en voetbal, zonder dat het te veel over voetbal gaat. Snap je? Ik vind films over mensen die een sportieve prestatie neerzetten tof, ik vind films over meisjes die iets doen wat ‘jongensachtig’ (blugh) tof, maar tegelijkertijd is de film meer dan goed te volgen voor iedereen die een hekel heeft aan voetbal. Echt!

2. De familie van het hoofdpersonage komt uit India. Dit levert niet alleen prachtige beelden op (zoals een zeer Indiase bruiloft in een zeer Engelse achtertuin), het is ook interessant om te zien hoe het er in de Sikh-cultuur aan toegaat. Ik weet dat één (commerciële!) film niet een hele religie in z’n eentje kan representeren, maar aangezien scriptschrijfster/regisseur Gurinder Chadha zelf uit die gemeenschap komt, neem ik aan dat er wat waarheden inzitten. Sowieso is het erg verfrissend om eens een niet-lelieblank hoofdpersonage te hebben.

3.  Wat ook verfrissend is: in deze film is níet iedereen verliefd om Keira Knightly! Niets tegen Keira hoor, maar ik denk dat zij het ook wel lekker vindt om eens met rust gelaten te worden.

4. Deze film is oprecht heel grappig. Vooral de ouders van de twee hoofdpersonages, Jess en Jules, zijn hilarisch. (“All I’m saying is, there’s a reason why Sporty Spice is the only one without a fella!”)

5. De soundtrack is heel fijn. De kruising tussen westerse nummers (onder andere van Victoria Beckham en meerdere nummers van Mel C. – voelen jullie ‘m?) met Indiase muziek werkt heel goed. Ze hebben ook nog eens allemaal leuke liedjes uitgekozen, dat scheelt natuurlijk.

6. Ook op het eerste gezicht heel verschillende beelden (zoals gedans op een gigantische bruiloft en vervolgens een penalty op het voetbalveld) worden zo met elkaar verweven dat ze ineens heel goed bij elkaar passen. Het contrast blijft, maar tegelijkertijd komen alle emoties samen in een bakje gelukzaligheid.

7. Bend it like Beckham dealt (op vrij oppervlakkige manieren, maar toch) met diverse soorten discriminatie  – zowel discriminatie van minderheden, vrouwen als van homoseksuelen (fun fact: in de eerste instantie zou de film over een lesbische relatie gaan, maar Chadha besloot dit te schrappen omdat het misschien een beetje te heftig was voor de Sikh-gemeenschap. Best jammer, maar laten we het positief bekijken: de niet-lesbische verhaallijn is nu ook al vet leuk).

8. Nu we het toch over gender hebben: ik vind het leuk dat het verhaal over meisjesvriendschappen gaat. Natuurlijk wordt dit weer allemaal enigszins verkloot door Jonathan Rhys Meyers, maar ik heb toch het idee dat hij er maar een beetje bijhangt. Girl power! (Ja, deze term mag ik gebruiken, het is niet alsof de Spice Girls totaal afwezig zijn in deze film)

9. Je krijgt van al die voetballende meisjes zin om ook van de bank te komen.

10. Het is de enige ‘feel good movie’ (ik zet dit expres tussen aanhalingstekens om mijn wantrouwen jegens het genre duidelijk te maken) waardoor ik me na het kijken écht goed voel.

10 Comments

Filed under film en teevee

Tagged as ,