Tag Archives: aanraders

by | August 6, 2013 · 16:51

anna, verlos me

Ik heb Anna Calvi één keer ontmoet. Na haar concert in de Melkweg in 2011 was ik nog even wat gaan drinken in de buurt van de zaal. Toen ik daarna naar mijn bus liep, zag ik haar buiten handtekeningen uitdelen aan een groepje fans.
Omdat ik nog meer dan genoeg tijd had om mijn bus te halen, bleef ik vanaf een afstandje kijken. Het was vrij ongemakkelijk om te zien – al die mensen vroegen haar heel kalm om ‘hier’ en ‘hier’ een handtekening te zetten (dat ‘hier’ was dan op een bepaalde plaats op het cd-hoesje, niet eens op hun bil of zo), bedankten haar en gingen toen er toen weer vandoor. Aangezien mijn instinct me altijd vertelt om mijn lievelingsartiesten aan te klampen en hen mijn hele levensverhaal en hun invloed daarop te vertellen (tsja, wat zal ik zeggen), vond ik het maar een flauw gezicht.
Ik besloot me aan te sluiten in de rij wachtenden, zodat ik ‘even’ iets tegen haar kon zeggen. Een handtekening hoefde ik niet zo. Uiteindelijk heb ik haar even bedankt, ik weet niet meer wat ik precies zei, of eigenlijk weet ik het wel maar ik vind het toch wel een beetje gênant om te herhalen. In ieder geval, ik stond voor de neus van één van mijn favoriete artiesten. Ze was klein, als in miniscuul, als in één meter vijftig klein. “Dank je,” zei ze, en toen ging ik weer weg.

Hoe nietszeggend deze ontmoeting was, zo geweldig vind ik haar muziek. Anna Calvi is één van de weinige artiesten die bijna volledig voldoet aan de punten van mijn muzikale eisen wensenlijstje (de enige die nog beter in mijn rijtje past is Patrick Wolf, want die is soms nog een beetje corny, zoiets overkomt Anna nooit). Haar eerste album is van zo’n wonderbaarlijke, complete schoonheid dat ik er niet over uit kan dat dit niet eerder is verzonnen. Bombastisch, staat als een huis en genoeg mysterie om mij hier al twee jaar mee zoet te houden, hoewel ik al even lang dagelijks op dramatische, Anna Calvi-esque wijze gekweld met het wachten op haar nieuwe werk.
Maar het aftellen kan eindelijk beginnen; gisteren kondigde ze de komst van haar nieuwe cd aan. De albumtrailer vind ik wat ongelukkig gekozen (de eerste zes seconden lijkt het net een musical, daarna wordt het stukker beter) maar ik heb er meer dan vertrouwen in dat het wederom een meesterwerk is. De eerste 500 pre-orders worden gesigneerd. Een handtekening hoef ik niet zo – maar ik heb hem toch direct besteld.

P.S. Linkjes voor de liefhebbers. Dit is een leuke om erin te komen, dit is mijn persoonlijke favoriet.
P.P.S.  Nog twee redenen om van Anna te houden: 1. ze eet geen dieren 2. dit verhaal, over haar eerste ontmoeting met bandlid Mally Harpaz, is echt het schattigste verhaal OOIT.

 

Deze post ging 6 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under muziek

Tagged as , , ,

by | June 22, 2013 · 17:01

5 tips die je leven voor altijd beter maken

  • Koop ‘Lively Lemon Grass’-thee van Pickwick en doe er flink wat klaverhoning doorheen. Smaakt PRECIES hetzelfde als Chai Tea Latte.
  • Bekijk dit filmpje (duurt maar 13 seconden, je zult er geen spijt van krijgen).
  • Zorg dat je eens in de zoveel tijd wat tijd vrijmaakt om tijd door te brengen met een blij konijn dat rondjes om je voeten rent en wild wordt als je een boterham eet. Daarna kun je het leven altijd weer een stuk beter aan.
  • Loop eens een goededoelenwerver (of nog beter: zo’n ledenwerver van BNN of elektriciteitsaanbiederwerver of hoe dat heet) omver. Alleen als ze recht in je looppad gaan staan hoor, dan doen ze het erom, dit is geen propaganda voor geweld. En je moet er dan ook niet te hard omver lopen hè, gewoon heel zachtjes, zodat ze geen pijn hebben. Want dat is ook weer zielig.
  • Volg @feministtswift op Twitter voor politiek correcte versies van Taylor Swift-lyrics. En dan net doen alsof Taylor Swift het echt zo heeft verzonnen.

23 Comments

Filed under tips en tricks

Tagged as ,

by | January 22, 2013 · 21:11

groetjes van jullie persoonlijke plekjesontdekker

Ik weet wel wat jullie dachten toen jullie hoorden dat ik vijf maanden naar Parijs zou gaan. Jullie dachten: die Lisa! Die wordt een echte Parisienne! En die gaat dan allemaal speciale plekjes in Parijs ontdekken waar alleen maar locals komen, en die gaat ze vervolgens op haar blog delen!
Nou lieve lezers, dat zou ik inderdaad doen, als ik zo’n type was geweest dat ‘plekjes ondekt’. Ik ben erg jaloers op mensen die dat kunnen – zelf ben ik zo dusdanig gezegend met drempelvrees en slechte smaak dat ik het liefst alleen naar binnen ga bij dingen die er zo stom en simpel, het liefst wat pauper, mogelijk uitzien (nog liever zou ik alleen naar de McDonalds en Starbucks gaan, maar ik beheerst me).
En nu hoor ik jullie denken: dus je hebt in vijf maanden tijd niets ontdekt? Is dat mogelijk? Nou, okee, ik zal jullie geruststellen: ik heb toch wel een aantal dingen gevonden. Die ik wel zal delen, in de loop van de tijd, of jullie dat nu willen of niet. Om te beginnen met mijn Favoriete Restaurant Ooit: Restaurant de l’Industrie.

Ik heb hier vier keer gegeten en ik bestelde vier keer dezelfde salade. Dat was niet zozeer omdat deze zo lekker was (al is hij heerlijk, met zo veel verschillende groenten, bloemkool ui bietjes alles), maar omdat het de enige vegetarische maaltijd is naast spaghetti gorgonzola, en ik dat niet hoef. Het eten is erg goedkoop voor Franse prijzen, mijn salade kost volgens mij maar 8 euro (de rest is iets duurder). Een ander voordeel van het restaurant is dat het SUPERGROOT is. Dat vind ik fijn, want in de meeste Franse restaurants kruipt de kou zo door de ramen, en achterin heb je er weinig last van. Oh, en het ziet er leuk uit (ik heb twee keer onder een krokodillenhuid gegeten) (oké als vegetariër zou ik dit niet leuk moeten vinden). Het grootste nadeel is dat ze de crème karamel (mijn favoriete toetje ooit, voor maar drie euro!) van de kaart hebben gehaald, en dat de serveersters vaak te druk zijn om op te letten. Maar dat vergeet je wel als je maar een briefje van twintig pp moet betalen voor een maaltijd met toetje en koffie.
Het restaurant ligt in een wat stil en doods straatje van La Bastille, maar de straat uit en je wordt overspoeld door mensen. Ik heb al eerder gezegd dat Bastille een beetje een pauperuitgaansgebied is (wat mij overigens niet in dank werd afgenomen door een vriendin die daar wekelijks komt), maar pauper kan wel gezellig zijn, want ik heb er een keer na het Happy Hour een kamasutracocktail (het was bij Indian Palace, oké) gekregen voor de Happy Hour-prijs. In ieder geval, het is hier. (Wel opletten, want er zit ook twee keer Café l’Industrie in deze straat, en je moet dus het restaurant hebben, als je wilt eten tenminste). Geen dank.

23 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | January 3, 2013 · 18:14

the perks of loving the perks

Het is altijd tricky om de verfilming van één van je lievelingsboeken te kijken, maar omdat de trailer van The Perks of Being a Wallflower er zo goed uitzag (en omdat ik veel te nieuwsgierig ben om níet te kijken), ben ik gisteren eindelijk naar deze film geweest. Eindelijk ja – want  hij draaide in Frankrijk pas sinds gisteren in de bioscoop. En dat terwijl ik al zo lang wachtte. Zielig hè.

Wél kijken bleek uiteindelijk een zeer goede zet, want ik werd hier alleen maar heel gelukkig van. Voor wie het verhaal niet kent, een minisamenvatting: misfit maakt vrienden met andere misfits maar is nog steeds heel awkward.

En dat zie je ook wel.

Het is allemaal wat dik aangezet Amerikaans en het is het is natuurlijk volstrekt ongeloofwaardig dat zulke hippe jongeren losers moeten voorstellen, maar toch: I loved it. De film was opgebouwd uit de één na de andere zalige scène, levendige personages, awesome details en goede dialogen.
De hoofdpersoon, Charlie, is geweldig, alleen al om die ongemakkelijke, enigszins zeurderige manier waarop hij praat – ik had zoveel medelijden met hem dat ik hem de hele tijd wilde knuffelen. (Ook voor de eerste keer in mijn leven, ik word een softie.) En dan had je Patrick; in de eerste instantie had ik hem liever niet zo knap en niet zo vals nichterig gezien, maar uiteindelijk zette ik die scrupules overboord want hij heeft de meest geweldige glimlach ooit (zo eentje waar de hele wereld in verscholen ligt. Wat zeg ik? Het hele universum!). En hij is ook nog eens walgelijk charismatisch.

En ze dansen zo leuk.

Wat betreft de vertaling van letters naar beelden: uiteindelijk was de film gewoon een verkorte versie van het boek, met wat eruit geknipte verhaallijnen en wat knappere mensen. Het enige dat ik echt zonde vind, is dat ze het hele participatiegedoe van Charlie niet zo hebben uitgewerkt, wat ik in het boek juist één van de interessantste elementen vond. Maar ik ben niet boos. Ik ben namelijk nog steeds heel blij. Dat zijn the perks of loving the perks.

21 Comments

Filed under boeken, film en teevee

Tagged as ,

by | November 26, 2012 · 21:16

dingen die leuk zijn aan wonen in parijs

1. Dat je tijdens de lunch kunt besluiten om dezelfde middag nog naar de Notre-Dame te gaan. Lopend.
2. Dat je meerdere malen (per dag) naar de Notre-Dame kunt gaan. In je eentje. Oké, in principe kun je altijd wel in je eentje naar de Notre-Dame, maar dat doe je toch niet zo snel. Gisteren heb ik de kathedraal eens goed bestudeerd. Wisten jullie dat er gezichtjes onder de ramen aan de zijkant van de kerk zitten? En die engelen op het dak waren me echt nog nooit opgevallen. En al die andere beelden, al die details… die waren me in gezelschap nog nooit opgevallen.
3. Het maakt niet uit dat er een megalange rij staat voor Musée d’Orsay. Je kunt namelijk een andere keer terugkomen.
4. Ja, eigenlijk vooral dat het heel vaak niet zoveel uitmaakt wat je doet. Als je twee dagen gaat, kan het zonde van je tijd zijn om ergens heen te gaan waar het niet zo leuk blijkt te zijn, maar als je er woont, is het gewoon weer een stukje gewonnen terrein.
5. En toch steeds weer nieuwe plekken ontdekken.
6. Je verblijft in dezelfde stad als de gebeenten van Oscar Wilde, en als je wilt, kun je zelfs bij hem op visite.
7. Die leuke uitklapwinkels (ben de naam kwijt, o o) waar ze tijdschriften verkopen. En als je in Parijs woont, spreek je meestal wel een soort van Frans, dus daar kun je je te buiten gaan aan goedkope tijdschriften.
8. Je hebt het gevoel alsof je in een heel belangrijke stad woont, omdat er continu films en parfumreclames worden opgenomen.
9. Dat je Patrick Wolf Paris kunt horen spelen in Paris. Er bestaat niets passenders dan dat.
10. Dat je langs al die bekende gebouwen loopt, drukke straten vol toeristen en je het gevoel hebt dat je in een cliché bent beland, maar dat maakt niet uit, want al is het een cliché, het wel echt.

26 Comments

Filed under studie in buitenland

Tagged as , ,