Een paar maanden geleden moest ik vluchten voor zombies. Ik zocht in een verlaten ziekenhuis naar medicijnen, rende over een desolaat landschap met een achtergebleven kind in mijn armen en leidde en passant ook nog eens wat hersenvreters af als ze te dicht bij het kamp van de levenden kwamen.
Met andere woorden: ik gebruikte de app Zombies, Run!, waardoor ik tijdens het hardlopen lekker naar een verhaaltje kon luisteren en af en toe een sprintje moest trekken omdat de zombies me op de hielen zaten (je snelheid wordt bijgehouden met de GPS, en als je voor een stoplicht moest wachten werd je dus gewoon opgegeten). Ik vond het megaspannend, maar niet erg praktisch. Omdat ik van het verhaal in de war raakte (moest ik nou sneller als hij sneller zegt of maakt het niet uit?) waren mijn prestaties een stuk slechter, en bovendien duurde één missie te kort en twee missies te lang, wat ook irritant was. Daarom ben ik na een paar keer toch gestopt. Hoewel ik het leuk vond, vond ik het zonder leuker.
Het kwam eigenlijk doordat Dionne (die overigens veel fanatieker was in dat hele zombiegedoe dan ik) in deze post zei dat ze ‘gewoon’ hardlopen zo saai vond. Aha! Dacht ik toen. Misschien is dat het: dat ik ‘gewoon’ hardlopen gewoon niet saai genoeg vond. (Met mijn eigen gedachten vermaak ik me normaal gesproken voldoende, dank u zeer).
Nou ja, in Nederland vond ik hardlopen niet saai genoeg. Daar kon ik lekker gaan waar ik heen wilde, maakte weinig uit. Dat is hier wel anders: alleen op zondagochtend is rennen door de stad een beetje te doen (het liefst rondom Île de la Cité. Omdat het kán. En omdat er dan geen enkele toerist bij de Notre-Dame te zien is), maar doordeweeks is het in een straal van 10 KM rondom mijn huis een drukte van jewelste. Daarom ren ik altijd maar in Jardin des plantes. Een mooi park, maar niet zo groot, dus ik moet een aantal keer hetzelfde parcours lopen. En dat is wel saai. Een rondje van een uur en niets zien rennen verveelt niet, omdat ik weet dat ik van A naar B ga, maar tegenwoordig overvalt de hardloopmoeheid me al bij mijn eerste stappen in de Jardin.
Maar dat wordt vanaf vandaag anders: ik laat me gewoon weer achtervolgen door zombies. Ik laat een of andere ‘Sam’ tegen me zeggen dat ik het zo goed doe, dat ik heel goed op moet letten want de ze komen vanuit het oosten, en oh, ik moet een knuppel zoeken, en en passant ook nog eens zorgen dat ik niet opgegeten word. Hoe on-saai kan het zijn?
