Tijd & ik hebben nooit een goede relatie gehad. Dat zal vast niet als een verrassing komen, want wie kan het nou wel goed met die gast vinden? Ik ken niemand die ooit zegt: “Oh, ik vind dat er precies genoeg uren in een dag zitten!” of “Oh, ik vind het prima dat 2018 al half voorbij is!” of: “Oh, ik voel me helemaal geen uit het nest gevallen babyvogeltje, ik voel me gewoon net zo volwassen als je zou verwachten op basis van mijn leeftijd.”
De afgelopen jaren hebben tijd & ik dan ook een continue strijd geleverd. Voornamelijk in mijn ‘vrije’ tijd waarin ik zo veel mogelijk wil schrijven, zo snel mogelijk mijn bankzaken wil doen, en zo efficiënt mogelijk boodschappen wil inslaan, zodat ik meer tijd heb voor nog meer schrijven, en sporten, en mijn kleding opruimen i.p.v. alles op de grond te laten liggen, en een boek lezen op de bank.
Dat deed ik onder andere door tijdvreters te elimineren. Zoals lang in bed blijven liggen. Of verdwaald raken op Facebook. Mijn haar om de dag wassen, tofu marineren, mijn nagels lakken: allemaal dingetjes die ik ook gewoon kon laten, zodat er meer tijd was voor andere klusjes. Die ik dan weer deed in samenwerking met to do-lijstjes, kookwekkers en een flinke dosis lusteloosheid.
En dat werkt goed. Ik ben net een slonzige machine die nooit eens lekker eet. Nee, grapje. Ik ben helemaal geen machine. Het menselijk lichaam is helemaal niet gemaakt om zo lang ‘aan’ te staan. Na een ochtend als een robot to do’tjes te hebben weggeknald, krijg ik ‘s middags hoofdpijn die het onmogelijk maakt om me verder nog te concentreren. Na een dag op kantoor lukt het me soms niet eens om een boek te lezen in de trein. Hartstikke leuk hoor, vrije tijd, maar dat je tijd hebt betekent niet dat je hem altijd kunt benutten.
En het is niet alleen omdat je brein/lichaam het laat afweten, maar soms kun je dingen gewoon niet met elkaar combineren. Alleen dat vergeet onze to d0-maatschappij weleens. Zodoende voelde ik me continu schuldig om mijn gebrek aan prestaties.
Zo las ik laatst dat het ‘helemaal niet moeilijk is’ om naast je baan drie keer per week een uur te sporten, omdat je ‘s avonds gemiddeld vier uur vrije tijd tot je beschikking hebt als je koken, tanden poetsen et cetera wegstreept. Dat klinkt inderdaad als best wel veel, maar die mensen hoeven zeker nooit te stofzuigen. Of rijlessen te volgen. Of mee te helpen om het ontsnapte konijn van de buren te vangen. Of naar de sportarts. Of af te spreken met vrienden.
Ik zeg niet dat je niet drie keer per week kunt sporten. Ik zeg alleen dat het niet niet moeilijk is. Sinds februari sport ik zelf weer regelmatig, maar zelden drie keer. Ik probeer het iedere week, maar iedere week komt er wel wat tussen. Ik heb namelijk vrienden. En rijles. En binnenkort mijn eerste afspraak bij de sportarts want die squats doen nog steeds pijn. (Ik heb trouwens geen buren met een konijn, voor zover ik weet, en stofzuigen probeer ik zo veel mogelijk te vermijden.)
Voorbeeld: op maandag ben ik meestal om 18.15 thuis en wil ik om 19.00 meedoen met bodypump. Ik heb dan even om wat te eten, een stom YouTube-filmpje te kijken, me om te kleden, en te gaan sporten. Dan ben ik om 20.00 klaar, om 20.15 thuis, en als ik geluk heb heeft Tim gekookt. Maar soms is Tim er niet. Gelukkig ben ik een kei in snelkoken en vooraf boodschappen doen, en dan zit ik rond 20.40 wel met een bord eten op schoot The Unbreakable Kimmy Schmidt te kijken. Maar ja, je kunt wel om 21.00 opstaan en de afwas doen, maar je zit net, dus dan kijk ik nog een aflevering, en dat duurt dan ongeveer tot 21.30, en dan ga ik afwassen en lunch voor morgen maken, en als ik klaar ben is het wel 22.00 en dan moet ik alweer naar bed om wat te lezen, want als ik daarmee wacht tot 22.45 val ik pas veel later in slaap, en dan ben ik de volgende ochtend doodmoe, en dan kan ik nog minder snel werken.
Ja, dat ga ik dus echt niet drie avonden per week doen hè. Ik hou best van een beetje zelfkastijding op z’n tijd, maar een mens moet niet overdrijven.
(En dan heb ik het nog makkelijk. Ik heb ook een collega die om dezelfde tijd als ik weggaat en pas om 19.15 thuis is. Bovendien ben ik gezond: als je (chronisch) ziek bent, dan kun je pas echt veel minder doen dan je wilt.)
Misschien zijn dit allemaal een beetje open deuren hoor, en weten jullie al lang dat een mens geen machine is, en zijn jullie daar al jaren helemaal zen mee (net als dat ik agressief word van mensen die zeggen “Iedereen eet quinoa maar ik wil gewoon patat waarom doen mensen niet gewoon normáál :(” terwijl IEDEREEN PATAT EET). Maar goed. Het is een blijft een leerproces.
En leren kost tijd.
