Lekker uitzicht
Want echt waar, ik voel me er reuze thuis. Zelfs ondanks het feit dat niemand ooit naar me toe wil komen omdat het te ver weg is, zelfs ondanks het feit dat ik ‘s avonds altijd de bus moet nemen omdat ik in het donker niet langs al die bosjes durf te fietsen, zelfs ondanks het feit dat fietsen vanaf de pont sowieso best wel klote is.
Na dik drie jaar ben ik er toch wel gaan horen. Als ik over het Buikslotermeerplein loop, is het net alsof ik nooit anders gedaan heb. Ik weet precies waar ik moet zijn (en vooral: waar niet). Wie heeft de Kalverstraat nodig? Hier heb je ook alles, en je kunt er nog lopen zonder vertrapt te worden door Franse toeristen ook.
Misschien ga ik nog wel eens terug, gewoon, als uitje.
Wat ik ook veel ga missen:
– de Jumbo (ze hebben er alles wat ik wil, en meer. Ik herken zelfs de medewerkers. Erg hè.)
– de konijnen die overal rondlopen (nou ja, overal waar het groen is dan)
– de huizen op de dijk (net alsof je in Volendam woont joh)
– de brede wegen (kun je tenminste lekker breed fietsen)
– mijn buren (behalve als ik ga slapen)
– de 305725 miljoen kinderen die bij de halte Rode Kruislaan uitstappen om naar school te gaan (ik ben een sentimenteel wijf, oké?)
Wat ik niet ga missen:
– de muizen (maar ik maak vast nieuwe vrienden)
– de mensen die altijd urenlang in hun auto’s op de parkeerplaats zitten (dat is gewoon creepy)
– de doodenge liften (en nog engere trappenhuizen)
– de kermis die ongeveer veertien keer per jaar opgetuigd wordt (logisch)
– alles uit de eerste alinea (ook logisch)
– geen eigen keuken hebben (megalogisch)
Want, lieve vrienden, zoals jullie misschien wel vermoeden, ga ik Amsterdam-Noord inwisselen, en wel voor het oosten van de stad. Niet omdat ik niet van Noord hou, maar omdat ik wat vaker nachtelijke fietstochtjes wil maken. En mensen bij mij thuis wil uitnodigen. En dan voor hen koken in een keuken waarin ik de oven durf aan te raken zonder daarna meteen mijn handen te moeten ontsmetten. Tevens wil de stoel van mijn oma ook graag gebruikt worden in plaats te staan verpieteren in een hoekje van mijn oude kamer in mijn ouderlijk huis, dus ik had écht een grotere woning nodig. En na lang zoeken heb ik die ook gevonden: over een week of twee gaan ik en mijn bezittingen wonen in Oost.
Mochten jullie je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen in dat dure en volle Amsterdam: langstuderen mensen, langstuderen is de sleutel naar een beetje een leuke woonplek. Na vijf jaar ingeschreven te staan bij Studentenwoningweb heb ik eindelijk iets gevonden waarvoor ik het aandurf Noord te verlaten. Voor een jaar dan, als ik mijn lerarenbevoegdheid heb gehaald, word ik er weer uitgeknikkerd.
Maar nu ben ik gelukkig. En alvast nostalgisch, ja.
Opdat deze tekening nooit vergeten wordt
