Ik heb Anna Calvi één keer ontmoet. Na haar concert in de Melkweg in 2011 was ik nog even wat gaan drinken in de buurt van de zaal. Toen ik daarna naar mijn bus liep, zag ik haar buiten handtekeningen uitdelen aan een groepje fans.
Omdat ik nog meer dan genoeg tijd had om mijn bus te halen, bleef ik vanaf een afstandje kijken. Het was vrij ongemakkelijk om te zien – al die mensen vroegen haar heel kalm om ‘hier’ en ‘hier’ een handtekening te zetten (dat ‘hier’ was dan op een bepaalde plaats op het cd-hoesje, niet eens op hun bil of zo), bedankten haar en gingen toen er toen weer vandoor. Aangezien mijn instinct me altijd vertelt om mijn lievelingsartiesten aan te klampen en hen mijn hele levensverhaal en hun invloed daarop te vertellen (tsja, wat zal ik zeggen), vond ik het maar een flauw gezicht.
Ik besloot me aan te sluiten in de rij wachtenden, zodat ik ‘even’ iets tegen haar kon zeggen. Een handtekening hoefde ik niet zo. Uiteindelijk heb ik haar even bedankt, ik weet niet meer wat ik precies zei, of eigenlijk weet ik het wel maar ik vind het toch wel een beetje gênant om te herhalen. In ieder geval, ik stond voor de neus van één van mijn favoriete artiesten. Ze was klein, als in miniscuul, als in één meter vijftig klein. “Dank je,” zei ze, en toen ging ik weer weg.
Hoe nietszeggend deze ontmoeting was, zo geweldig vind ik haar muziek. Anna Calvi is één van de weinige artiesten die bijna volledig voldoet aan de punten van mijn muzikale eisen wensenlijstje (de enige die nog beter in mijn rijtje past is Patrick Wolf, want die is soms nog een beetje corny, zoiets overkomt Anna nooit). Haar eerste album is van zo’n wonderbaarlijke, complete schoonheid dat ik er niet over uit kan dat dit niet eerder is verzonnen. Bombastisch, staat als een huis en genoeg mysterie om mij hier al twee jaar mee zoet te houden, hoewel ik al even lang dagelijks op dramatische, Anna Calvi-esque wijze gekweld met het wachten op haar nieuwe werk.
Maar het aftellen kan eindelijk beginnen; gisteren kondigde ze de komst van haar nieuwe cd aan. De albumtrailer vind ik wat ongelukkig gekozen (de eerste zes seconden lijkt het net een musical, daarna wordt het stukker beter) maar ik heb er meer dan vertrouwen in dat het wederom een meesterwerk is. De eerste 500 pre-orders worden gesigneerd. Een handtekening hoef ik niet zo – maar ik heb hem toch direct besteld.
P.S. Linkjes voor de liefhebbers. Dit is een leuke om erin te komen, dit is mijn persoonlijke favoriet.
P.P.S. Nog twee redenen om van Anna te houden: 1. ze eet geen dieren 2. dit verhaal, over haar eerste ontmoeting met bandlid Mally Harpaz, is echt het schattigste verhaal OOIT.
Deze post ging 6 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.
