Mijn ouders hebben een stacaravan in de Provence. Om zo optimaal mogelijk gebruik te maken van ons tweede thuis, reden wij vroeger vier keer per jaar zo’n uur of elf (ja, vier keer per jaar, en ja, elf uur heen én elf uur terug) naar Zuid-Frankrijk. Dat zijn heel veel auto-uren, waar we er onvermijdelijk ook een aantal van in de file hebben doorgebracht.
Tijdens die files zat ik voornamelijk Pokémon Gold te spelen op mijn gameboy of griezelboeken te lezen, maar er waren ook momentjes van bezinning. Met ‘bezinning’ bedoel ik: ik keek wel eens verder dan 20 cm van me vandaan, en dan het liefst naar iets wat toch niet al te ver was; de grond. Naar het asfalt. Asfalt (dat ik overigens steeds als ‘asvalt’ wil schrijven) is heel intrigerend om te bestuderen, zeker vanuit een autoraam. Ik bedoel, hoe vaak doe je dat nou, eens goed kijken naar dat materiaal dat je dénkt te kunnen dromen, het materiaal waar je zo vaak boven gezweefd hebt, dichtbij en ver weg tegelijk, met kleine steentjes en bobbeltjes en glinsteringetjes en heel wat meer dan slechts vijftig tinten grijs?
Niet dat ik er verder universele wijsheden van opstak of zo, of meer inspiratie kreeg voor mijn eigen vampierverhaal, het zorgde er alleen voor dat ik uit de auto wilde stappen om op mijn hurken te gaan zitten, zodat ik het van nóg dichterbij kon zien. Omdat ik wist dat mijn ouders het geen goed idee zouden vinden (en omdat ik eigenlijk ook wel lekker zat), heb ik het nooit gevraagd. Ik ben wel altijd blijven kijken. Ik heb er nog steeds niet zo veel aan, maar het is gewoon mooi, en dat is ook wel eens leuk.
Deze blog is geschreven in opdracht van Lenneke, die bij het geven van dit onderwerp hoogstwaarschijnlijk niets dan cruel intentions had. Heeft zij even pech dat ik zo’n mindful kind was! Ha! Ha! Ha!
