Toen ik een jaar of 8 was, kwam er een speciale serie met Barbies uit: de Generation Girls. Dat was een coole vriendinnengroep waarvan ieder lid een bijzonder talent had. Onze main girl Barbie was bijvoorbeeld actrice, Nichelle was model en Chelsie was muzikant.
De Generation Girls waren een geweldige aanvulling op mijn collectie van, wat zou het zijn, 20 andere Barbies*, en zodoende had ik er al snel een stuk of 4 plus een boek over de avonturen die deze vriendinnen beleefden. Dat was geen informatiefolder, maar een echt leesboek met een plot en verhaallijn en alles. Te weten: de jonge actice Barbie gaat op haar 15e bij haar oom en tante in New York wonen, zodat ze naar een speciale school voor getalenteerde jongeren kan, en daar maakt ze kennis met de andere Generation Girls. Wat er verder gebeurt ben ik totaal vergeten (afgezien van dat haar tante verslaafd is aan lolly’s omdat ze is gestopt met roken, dat kan ik me nog haarscherp voor de geest halen).
Wat ik nog wel herinner: het gevoel dat dat boekje me gaf. In New York wonen, zonder je ouders, en je eigen leven leiden en zelf de baas zijn – het leek me zo spannend en zo leuk. Dat is het echte leven, dacht ik toen. Dat je in een stad woont en gewoon onafhankelijk bent. (Op je 15e, ja.)
Toen we dit jaar in New York waren, zaten Tim en ik op een gegeven moment in een park in Williamsburg, en toen ik zo om me heen keek, kreeg ik het gevoel dat we in het Generation Girl-boek zaten. Ik voelde me helemaal Barbie – cool, en vrij, en oud. (Heel oud. Ik bedoel, als Barbie op d’r 28ste nog steeds niet was doorgebroken als actrice, dan was die school voor speciale talenten wel een beetje geldverspilling geweest)
Het was een goed gevoel. Een gevoel dat ik wilde vasthouden.
En dat is heel maf, want wat is dat nou eigenlijk voor gevoel? Het is geen nostalgie, want ik wil hierdoor niet terug naar vroeger, ik wil terug naar het nu zoals ik vroeger dacht dat het zou zijn.
Vaak heb ik het gevoel dat ik nog steeds gewoon 9 ben. Begrijp me niet verkeerd – ik functioneer prima als volwassene. Ik heb een baan, betaal altijd mijn huur, eet minimaal 200 gram groente per dag en ga 2x per jaar naar de tandarts. Maar toch lijkt het altijd alsof het échte volwassen leven nog moet komen. Alsof ik op dit moment nog altijd toestemming nodig heb voordat ik iets doe. Maar ik kan dan weer niet uitleggen waarvoor ik toestemming wil, of van wie.
Soms voelt het alsof mijn hele volwassen leven bestaat uit een zoektocht naar de dingen die ik dacht dat er zouden gebeuren toen ik kind was. En dat terwijl ik ze al heb gevonden: ik heb een huis in een leuke buurt in Amsterdam, ik woon samen met mijn vriend, ik wandel casual door parken vlakbij mijn huis (parken die New Yorkse toeristen bezoeken als ze op vakantie gaan), ik schrijf een boek en ik fiets regelmatig over de Blauwbrug naar het Rembrandtplein om me te laten beledigen door drag queens**.
En dat zijn allemaal dingen die ik heel erg leuk vind en ook heel erg waardeer. Maar waarom moet ik dan de hele tijd tegen mezelf zeggen: hallo Lisa!?? Dit is echt je leven??!?
Misschien hoort dit ook wel hoor. Want als je de hele tijd helemaal hyped en exited voor je eigen leven bent, dan heb je vast niet genoeg tijd en focus om te doen wat je moet doen om überhaupt een leven te kunnen leiden (werken, op tijd naar bed, regelmatig je wachtwoorden vervangen etc).
Waarschijnlijk is het zo maar beter. Dat je gewoon je leven leeft, en af en toe eens in een park zit en denkt: hee, dit doet me echt denken aan hoe ik op mijn 8ste dacht dat mijn leven eruit zou zien.
*Voor wie nu denkt: 20 Barbies, wat veel: mijn zusje speelde altijd met MyScene-poppen (een soort kruising tussen Barbies en Bratz), en die had er pas écht veel. Het leek wel een soort leger. Doodeng.
**Iedere keer als het me lukt om een blogpost te schrijven waar niet de woorden ‘drag’ en ‘queen’ in voorkomen, mag ik van mezelf een koekje. Jullie begrijpen dat het tegenwoordig triest gesteld is met mijn suikerinname.
