Pas nu ik best wel oud ben, zie ik hoeveel ieder jaar op het vorige lijkt. Ik heb het nu niet alleen over het telkens weer opnieuw terugkeren van lentebloesem, de zomertijd en lammetjes in de wei, maar vooral over dat gezever van ons over lentebloesem, de zomertijd en lammetjes in de wei.
En jongens, ik wil niet moeilijk doen, maar dat is dus best wel vermoeiend, ieder jaar weer dezelfde instagramfoto’s moeten zien van bloembollen en dezelfde tweets moeten lezen over #lekkergenieten in je #tuintje. Tegelijkertijd heb ik ieder jaar weer de drang om net zo hard mee te doen. Met het gevaar om voor basic lentebitch te worden uitgemaakt (= mijn grootste angst, naast terechtkomen in een ingestorte tunnel): I love love loooove het zien van veranderingen in de natuur. Nog meer dan van de zon hou ik van dat de zon voor het eerst sinds zo lang zo hard straalt, nog meer van de geuren hou ik van dat het gisteren nog heel anders rook, nog meer van het licht hou ik van dat het morgen nog weer wat lichter zal zijn dan vandaag.
Nu zal ik er maar meteen bij vermelden dat ik wat jaargetijden betreft niet eenkennig ben, ik hou van alle seizoenen, of beter gezegd, van alle veranderingen. Geloof het op niet, maar ik sta ieder najaar weer te juichen als het ineens weer donker is als ik wakker word. Herfstbladeren zijn mijn favoriete bladeren. Kerstvoorpret in oktober gaat nooit vervelen.
Nee, van seizoenswisselingen word ik nooit moe. Dit brengt mij op het punt wat ik met deze blog wil maken (en ja, u raadt het al: dit gaat dus over dat ene waar ik wél moe van word), en dat is wat er ieder jaar weer over de seizoenen gezeverd wordt, weer die verdomde blotebenenfoto’s en terrasstress, maar vooral over wat er in de media over de jaargetijden geschreven wordt, in tijdschriften en op websites en blogs (is hier tegenwoordig nog een verschil tussen?). Of nou ja, moe, moe is niet echt het juiste woord, ik moet zeggen: het verbaast me steeds weer, telkens meer.
Die media schrijven namelijke elk jaar nagenoeg hetzelfde (vooral de media die op vrouwen gericht zijn, wat zegt dat eigenlijk?). Iedere lente beloven ze wederom: dit jaar wordt je écht zomerslank met een methode die echt (maar nu echt) gaat werken. Iedere zomer staan er revolutionaire tips in om je relaxte vakantiegevoel ook in het najaar vast te houden (niemand weet wat er met de tips van vorig jaar is gebeurd) en zo rond november wordt ons verteld wat we tijdens de feestdagen moeten doen om a) onze irritante schoonfamilie te overleven maar b) ons niet kotsmisselijk vreten. En oh ja, in januari krijg je een stappenplan om dit jaar nu echt echt echt werkelijk de beste versie van jezelf te worden (nogmaals: WAT IS ER GEBEURD MET DE TIPS VAN VORIG JAAR?! ZIJN DIE NU AL ACHTERHAALD?!?). En ja, voor je het weet is het alweer lente, tijd om het te hebben over die bikinibody die je vorig jaar niet had (toen had je kennelijk een omslagdoekbody) maar dit jaar wel zult krijgen. Heus.
Waarom heeft het Grote Publiek inmiddels niet door dat er iets niet klopt? Als we iedere keer hetzelfde cirkeltje rondgaan, is het toch logisch dat alle tips ieder jaar niet werken – vooral als je bedenkt dat de meeste tijdschriften/sites/blogs een redelijk stabiel publiek hebben, dus dat iedereen dezelfde shit vorig jaar ook al gelezen heeft. Fascinerend. Krijgen wij lezers dan ook nooit genoeg van goede raad waarvan we bij voorbaat al weten dat het niet werkt? Of behoort het lezen van levensverbeteringstips die passen bij de tijd van het jaar, en die dan niet opvolgen, inmiddels net zo tot ons natuurlijke ritme als lentebloesem, langer licht en lammetjes in de wei?
