Tag Archives: beeldbuisgekte

by | December 3, 2012 · 21:20

principes overboord, wij willen manolo’s tijdens het eten

Sex and the City & ik begonnen slecht. Toen ik een jaar of veertien was, gingen mijn ouders een avond weg en kwam er een oppas. Dat lijkt sowieso al een beetje kinderachtig, maar mijn zusje is zeven jaar jonger dan ik en vertrouwt me voor geen meter, dus moest er een semi-volwassene het gezag komen handhaven. Goed. In ieder geval. Ik was dus veertien. En ik wilde graag naar ZOOP kijken, maar dat kwam tegelijkertijd met SATC, wat mijn oppas per se wilde zien. “Kunnen jullie geen spelletje gaan spelen?” vroeg ze. “Je bent toch veel te oud voor dat kinderachtige programma?”

Ik weet niet meer wie er uiteindelijk haar zin heeft gekregen, maar op dat moment besloot ik dat ik nooit maar dan ook nooit dat stomme programma te kijken. En iedere keer als er in de Fancy of CosmoGirl iets stond over ‘gezellige SATC-marathons met thee en vriendinnen’, nou, dan vond ik dat mooi stom. Ik wilde niet zo’n meisje zijn.

En dat heb ik uiteindelijk nog redelijk lang volgehouden: ik was pas achttien toen ik per ongeluk de eerste aflevering zag. En meteen hooked was. Leerde alle personages en hun eigenaardigheden kennen. Ging ik van Charlotte-hater naar Charlotte-lover, had ik een mening over die al hun vriendjes (Aidan 4live), werd ik stiekem altijd verdrietig als Miranda verdrietig werd en genoot ik ervan als Samantha iets stoms deed, werd ik in totaal 94 keer tijdens het avondeten vergezeld door relationeel drama.

Gisteren heb ik de laatste aflevering gezien. Ik voel me nu net alsof ik een lichaamsdeel mis. Grapje. Zo leuk vond ik het nou ook weer niet. Ik bedoel, het bleef uiteindelijk toch maar een beetje mannen inwisselen en dan zogenaamd ‘goede gesprekken’ voeren zonder ooit écht naar elkaar te luisteren. Die gesprekken gingen zo van: “Ja ik slaap niet meer omdat mijn baby niet stopt met huilen.” “Over niet slapen gesproken, raad eens wie ik gisteren heb gedaan?” Ik weet wel dat het de vaart uit het programma haalt om diepe psychologische gesprekken te voeren, maar het was toch een beetje deprimerend om te zien. Daarbij vind ik het ontzettend stom dat ze zo achterlijk veel mannen ontmoeten. En die ‘relatiewaarheden’ van Carrie zijn nou niet echt het je van het.

En toch. Toch ben ik nu zo’n meisje geworden dat regelmatig zegt: “Ooh, dat doet me denken aan die ene aflevering van SATC, waarin…”
En ik ben er nog dankbaar voor ook.

(Oh, oké, als ik nog één ding mag zeggen?
Ik heb in zes seizoenen ongeveer vier outfits van Carrie gezien die niet om te huilen zo lelijk waren.)

20 Comments

Filed under film en teevee, vroegah

Tagged as , ,

by | September 24, 2012 · 07:00

een hele fijne maandag gewenst


Herinneren jullie je de nadagen van Hyves nog? Toen het eigenlijk al niet meer leuk was, omdat werkelijk íedere oudtante of buurvrouw je als vriend toevoegde en zo toegang verkreeg tot de intiemere delen van je leven, zoals je stoere spiegelfoto’s en de krabbels van je crush? En dat de profielen van deze buurvrouwen en oudtantes op hun beurt weer volgekrabbeld waren met wanstaltige, al dan niet bewegende en glitterende plaatjes met teksten als ‘fyne dag liefs mij’? Op een gegeven moment stond Hyves er zo vol mee dat het Een Ding werd, en zelfs zo’n groot Ding dat de als tegenreactie opgerichte anti-pagina óók weer Een Ding was.

Nu iedereen, inclusief de buurvrouwen, is overgestapt op Facebook, zie je dit fenomeen niet meer zo veel. Ik heb geen idee waarom niet – je gaat me niet vertellen dat het ‘uit’ is om elkaar glitterplaatjes te sturen?
Gelukkig heb ik de laatste tijd toch weer een paar mensen ge-add die deze traditie wel in ere houden. Ja, gelukkig zei ik – want stiekem word ik daar hartstikke blij van. Hóe fijn is het om ‘s ochtends in bed of aan het ontbijt een beetje suffig door je timeline te scrollen en dan een sereen natuurplaatje aan te treffen met daarop de tekst: ‘een prettige dag gewenst lieve vrienden, maak er iets moois van’?

Misschien ben ik te makkelijk te motiveren, misschien ben ik zielig sentimenteel of misschien heb ik gewoon een enorme wansmaak; punt is dat ik dan ook echt zin krijg om iets moois van mijn dag te maken. Hoe lelijk het plaatje dan ook gephotoshopt is.

Ik hoop dat jullie iets van mijn levenslust kunnen leren.
Een inspirerende week gewenst!

Alle plaatjes uit deze post komen van www.krabbelplaatjes.nl

 

24 Comments

Filed under internet

Tagged as ,

by | July 9, 2012 · 21:56

de schaduwkant van al dat gedeel ook maar

Weet je wat het rottigste is aan een blog bijhouden? Dat je altijd, overal, op zoek bent naar onderwerpen om over te schrijven, immer paraat staat om gebeurtenissen alvast in je hoofd uit te typen tot gevatte blogposts van minder dan vierhonderd woorden. Tegelijkertijd kan ik er zelden over schrijven als er écht iets gebeurt. Omdat het geheim moet blijven, van mij of van een ander, voor iedereen bestwil in het algemeen. Want je kunt niet alles het internet opslingeren, hè.

Hetzelfde geldt, enigszins, voor Twitter. Nu ben ik sowieso meestal te lui om mijn telefoon erbij te pakken om iets te delen met mensen die zelden reageren, maar als ik iets leuks kwijt móet, kan dat gewoon. Als ik het heel graag wil hebben over dat er iets mis is met mijn grootouders, of als er wat woensdag gebeurde gebeurt, dan kan dat niet. Sommige mensen zetten RIP-berichtjes op Twitter. Die mensen veroordeel ik niet, maar ik kan het niet, ik krijg het niet uit mijn vingers.

Nu lijkt dit niet zo’n groot probleem. Delen kan op tig andere manieren; naar mijn vrienden whatsappen is privé, bellen is bijna gratis en ik weet nog steeds hoe je face-to-face moet communiceren. Daarnaast heb ik nooit de wens gehad om mijn blog en twitteraccount een goede afspiegeling van mijn leven te laten zijn. Je hebt bloggers die hun lezers ‘een kijkje in hun leven willen geven’ en dat is prima, maar dat verlangen heb ik nooit gevoeld. Ik wilde altijd stukjes schrijven over onzin en mijn mening opdringen, lekker dik aangezet en soms met dingen erin die helemaal niet waar zijn maar voor het verhaal nu eenmaal beter uitkomen.

Dus die rotdingen hoef ik niet met jullie te delen. Gevoelsmatig niet, niet volgens mijn blogbeleid. Maar toch is het moeilijk. Het voelt zo oneerlijk om jullie, met wie ik door mijn en jullie blogs zo veel en toch zo weinig deel, en jullie stille lezers die ik niet kan identificeren maar wel kan tellen, niet te laten merken wat mij nu écht bezig houdt. Niet oneerlijk voor jullie, maar vooral voor mezelf. Soms lijkt zowel delen als niet-delen even kwalijk.

20 Comments

Filed under metablog

Tagged as

by | May 2, 2012 · 20:18

virtuele pluizigheid en de tand des tijds

Mijn zusje heeft hondjes. Ze heten Pepper, Tessa en Lucky. Ze roept ze door het schermpje van haar fancy Gameboy: “Pepper! Sit! Pepper! Pepper! Pepper! Sit! Sit! Sit! Jaaaaaaaaaa, goodgirlgoodgirlgoodgirl!”

Als mijn zusje het later over haar jeugdtrauma’s zal hebben, zal ze waarschijnlijk zeggen dat ze ‘geen hond mocht’. Ik dank god op mijn blote knieën dat ik geen hond kreeg toen ik erom vroeg (stel je voor dat dat beest nog steeds geleefd had!). Gelukkig maar dat zij vele surrogaatviervoeters op een beeldscherm heeft, want ik weet niet wat ze anders met al die dierenliefde had aangemoeten.

Toen mijn broertje en ik haar leeftijd hadden, zaten we in een soortgelijke situatie. Wij konden (om beduidend andere redenen) ook geen Pokémon in huis nemen en moesten daarom onze pokémontrainerskills maar uitleven op onze minder fancy Gameboys. Met uiterste zorg en aandacht zocht ik naar Pidgeys en Taurossen, en ja, zodra ik een mythische Pokémon in een hoekje van een grot had gedreven kirde ik ook tegen mijn Ivysaur dat-ie zo lekker bezig was.

En als het daarbij bleef! Maar nee, ook als mijn beeldscherm uit stond was ik samen met mijn Pokémon. Als ik naar school fietste, zat ik eigenlijk op de rug van Arcanine. Als ik aan het tennissen was, had ik Eevee aan mijn zijde.

Mijn liefde voor die beesten eindigde toen het spel maar bleef vastlopen en ik telkens opnieuw moest beginnen. En okee, je wordt oud en als niemand met je met de pokémonkaarten wil spelen is het ook niet meer leuk.
Bovendien: liefdes voor dingen die niet bestaan, vervagen nu eenmaal sneller dan the real thing. Zodra de buzz voorbij was stierven mijn Pokémon. Hun leven was korter dan die van de gemiddelde cavia.

Nu maar zien of mijn zusjes liefde voor honden de tand des tijds doorstaat. Ik kan slechts hopen dat haar fancy Gameboy het niet begeeft.

17 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as , ,

by | April 7, 2012 · 22:08

hoe het afliep met dat gevast

Morgen is het Pasen; het einde van de vastenperiode. Ja, vandaag is de laatste dag van die lange, lange tijd van bezinning en soberheid, van die maand waarin ik niet meer zo veel zou internetten, zoals ik plechtig beloofde op mijn bloedeigen weblog.

Hoe me dat is afgegaan? Nou. Ja. Haha. Niet zo goed.

Het is niet dat ik zó verslaafd ben aan internet. Het is meer dat comments bij Youtube-filmpjes zo interessant voor je algemene ontwikkeling zijn, dat Twitter belangrijk is om op de hoogte te blijven van leuke dingen zoals concerten en dat je, als je maar lang genoeg van blog naar blog gaat, op pareltjes stuit.

Daarnaast waren er twee dingen grondig mis met mijn nobele voornemens:
1) Ik begon pas op de tweede dag van de vastenperiode. Dan kun je het net zo goed niet doen.
2) Ik heb mezelf helemaal geen concrete doelen gesteld. Alleen maar semi-doelen als: “een beetje blog en een beetje Facebook, tenzij het heeeeeel leuk is”.  Dan is het al snel heel leuk.

Gelukkig is het niet alleen maar kommer & kwel en een verdiend geknakt zelfvertrouwen hoor, ik heb wel het idee dat ik iets minder tijd heb besteed aan het bezoeken van stomme sites dan de maand hiervoor. Er is dus progressie, al is het slechts een procent of tien. Ah ja. Ik ga nu maar op dezelfde voet door; echt afzien was het toch niet. En volgend jaar ga ik op een beetje een normale manier vasten. Sober eten, en zo. Ik denk dat dat me veel beter af zal gaan.

21 Comments

Filed under internet

Tagged as