Geld is iets waar ik liever niet over nadenk. In het verleden heb ik wel eens geprobeerd een kasboekje bij te houden, maar omdat ik er voornamelijk koppen koffie van €1,80 inschreef, ben ik daar maar weer mee gestopt. Zoveel maakte het verder immers niet uit: ik hoefde voor een aankoop toch nooit te kijken of het al de 24ste van de maand was, omdat mijn banksaldo altijd wel hoog genoeg was. Ook als ik moest werken dacht ik nooit “YES GELD VERDIENEN”; ik werkte altijd meer uit een soort combinatie van plezier, om ervaring om te doen, uit een soort calvinistisch plichtsgevoel dat niets leek op hoe ik met geld omging en omdat ik ergens in mijn achterhoofd heus wel wist dat ik minder hoefde te lenen als ik werkte.
(Ja, lenen deed ik dan weer wel, in periodes. Maar dat doet iederéén, jongens. En ik leende echt niet zo veel!)
En tsja, ik kocht altijd al weinig spullen, maar dat is omdat het beter is voor zowel mens als planeet, en ik ging niet zo vaak uit omdat ik saai en slaperig ben. Als je zo leeft, kan er af en toe best wel een weekend Londen of Parijs vanaf zonder dat je je al te druk hoeft te maken om een lege bankrekening.
Ik vond mijn geldzaken regelen gewoon niet zo belangrijk. En bovendien, niet om bonnetjes vragen is beter voor het milieu, pasta met een blikje tomatenpuree maakt je écht niet gezond of gelukkig, vriendschappen worden er niet beter op als je niet af en toe vergeet dat je nog geld van ze tegoed hebt en mijn leningschuld is een lachertje vergeleken met die van sommige anderen.
Het liefst was ik nog lang op deze voet doorgegaan, maar helaas moet ik melden dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. Dit tijdperk heet: Geen Studiefinanciering Meer. Niet omdat ik ben afgestudeerd, maar omdat ik naast een financiële nitwit ook nog eens een luie langstudeerder ben. In principe zou ik best nog een jaar lang mijn voormalige stufi bij elkaar kunnen lenen, maar zelfs ik word toch wel een beetje huiverig van het idee dat er dan in één jaar ongeveer 4000 euro schuld bijkomt. Daarom moet ik mijn inkomsten maar op andere wijze drastisch verhogen. En, oké, oké: iets minder geld uitgeven.
In de eerste instantie dacht ik dat besparen gemakkelijk zou zijn omdat ik nooit nadenk tijdens het boodschappen doen, maar toen ik eenmaal in de supermarkt was, viel dat vies tegen. Waar kan ik nou op bezuinigen? Van mijn bietensap blijf je af. Ik ga echt geen goedkopere eieren kopen. Die ene fles Holy Soda die ik per maand aanschaf vervangen door iets vies met suiker of aspartaam schiet ook niet op. En voor de rest koop ik al vrijwel alles onbewust op zijn goedkoopst. Dachten jullie nou echt dat ik Fred & Ed snoeptomaatjes kocht omdat ik die zo lachen vind? Nee, omdat ze goedkoper zijn dan de andere minitomaten. Het enige dat ik in mijn laatste boodschappensessie heb kunnen vervangen, is de witte kaas. In plaats van lekkere Apetina-blokjes met een handige uitdruipverpakking kocht ik een enorme bak Hanne-kaasblokjes. Ze breken af als je ze uit de pot probeert te halen en ze druipen van de olie, maar per kilo waren ze half zo duur, dus als ik flink door eet tikt het lekker aan.
Het is een beginnetje, toch?
Nooit meer naar de Starbucks dus. Oh wacht, dat deed ik al lang niet meer, deze foto is drie jaar oud en ik zat in mijn eentje in Praag dus het mocht wel. Ik ga tegenwoordig nooit meer naar de Starbucks. Bijna nooit dan.
