Ik heb een hekel aan cadeautjes kopen. Dat is de schuld van andere mensen: jullie zijn totaal onnavolgbaar en daarom kan ik nooit inschatten wat jullie nou leuk, ironisch leuk of stom vinden. Nog erger is dat alles wat ik koop te karig en tegelijkertijd too much lijkt, waardoor ik van het moment van aankoop tot aan het uitpakken het gevoel heb alsof ik een totale idioot ben.
Was ik maar zo’n persoon dat zei “Ik vind cadeaus geven leuker dan cadeaus krijgen”, of zelfs “Ik heb een hekel aan cadeautjes kopen, behalve als ik iets vind dat echt bij iemand past.” Dat laatste heb ik dus echt nooit. (Weer een bewijs dat ik een egoïstisch kreng ben dat alleen aan zichzelf denkt.) Nou oké, misschien vind ik één keer per jaar een cadeau waarvan in denk: nou, dat zou Dingetje nou echt fantastisch vinden, ik neem het meteen voor hem/haar mee. Maar dat betekent dat ik jaarlijks nog zo’n 24 andere cadeaus (grove schatting) moet kopen waarvan ik geen idee heb hoe die ontvangen gaan worden.
Deze Kerstmis is er extra veel cadeaudrama, omdat ik het voor het eerst samen vier met mijn vriend, wat betekent dat er een extra familie is voor wie ik cadeaus moet kopen. Niet dat ik dat gedaan heb, want Tim stelde voor om samen cadeaus te kopen, maar dan apart van elkaar, zeg maar, hij voor de zijne, en ik voor de mijne. Dat klinkt als een topplan, maar eindigde om een of andere reden toch in een existentieel drama waarbij ik wegging van de Gall&Gall met zoveel flessen drank dat ze niet in mijn fietstassen pasten (lang verhaal) en dat ik per ongeluk toch een cadeau voor zijn zus kocht (lang verhaal). En ik nog steeds heb ik het gevoel dat ik te weinig heb gekocht. En tegelijkertijd te veel, natuurlijk.
Even een casual fotootje van de kerstboom in mijn ouderlijk huis om de tekst te breken, hoor
En dan ben ik nog niet eens begonnen over het allergrootste probleem: wat koop je voor je geliefde? En hoeveel geld besteed je eraan en hoeveel moeite doe je ervoor? Bij elkaars verjaardagen is dat een minder groot probleem want de één geeft iets aan de ander, waardoor je de plank nooit heel erg kunt misslaan. Maar met kerst is het gelijk oversteken. Komt iemand ineens met een theelichthouder aanzetten terwijl jij een stereo-installatie hebt gekocht. Of nog erger: heb je een leuk boek voor de ander uitgezocht, krijg je de Chanel 2.55. In het goud, een limited edition. Stond hij al driekwart jaar voor op de wachtlijst.
(Sommige mensen zijn slim en maken van tevoren afspraken hierover met hun geliefde, zodat iedereen weet waar-ie aan toe is, maar daar ben ik veel te awkward voor. Daarom zet ik het maar op mijn blog zodat iedereen, inclusief mijn vriend, dit kan lezen. Totaal niet ongemakkelijk dit.)
Ze zeggen altijd dat het allemaal niet uitmaakt wat voor cadeau je geeft, dat je je hart moet volgen en gewoon moet genieten van het geven/krijgen, blabla. Dat is natuurlijk wel waar, de kerstgedachte is ver te zoeken als je een migraine-aanval krijgt zodra je denkt aan het cadeau dat je zojuist gekocht hebt. Maar goed, rationeel denken is natuurlijk moeilijk als je al weken wakker ligt omdat je überhaupt geen cadeaus kon bedenken voor mensen die alles al hebben.
