Ik schrijf eigenlijk nooit over het nieuws, en al helemaal niet over het soort nieuws waar mensen ‘s nachts van wakker liggen.* Niet over al die aanslagen in Irak, niet over ebola, niet over vlucht MH17. Alles wat ik zou kunnen zeggen lijkt bij voorbaat banaal, overbodig en wellicht zelfs egocentrisch. Er valt namelijk niets toe te voegen.
Wat ik wel doe, is Twitter verversen. ‘Tien mensen dood’, staat er dan, wel meer dan tien tweets achter elkaar, en dan lees ik ineens dat er elf mensen omgekomen zijn, maar volgens een andere bron is er maar één dode, en dan zijn het er toch weer ineens twaalf en dan hoop ik zo dat die ene bron gelijk heeft, hoewel één dode natuurlijk al één te veel is. Ik blijf verversen en scrollen, al weet ik heus wel dat er geen tweet verschijnt waarin staat dat de vorige tweets allemaal leugens zijn en dat er helemaal niets aan de hand is. Om me heen is iedereen bezig met een scriptie of een andere studiegerelateerde opdracht, of misschien zitten ze wel op Facebook, en buiten lopen toeristen met mutsen, en in mijn eigen twitterfeed zijn er nog mensen die het vandaag durven te hebben over hun hond of hun vertraagde trein, waardoor alles nog surrealistischer wordt (maar het is goed, je moet het hebben over je hond en je trein, want dat is jouw leven, als we allemaal huilend in de universiteitsbibliotheek zouden zitten, zou de wereld ook niets winnen).
Ik wil iets zeggen, maar ik zit dus in een stilteruimte**, en mijn vrienden zijn niet eens in de buurt, en hierover praten via WhatsApp gaat nergens heen, dus dan maar iets op Twitter, want daar zijn de gelijkgestemden. Zij zitten vast ook te verversen. Maar ja, wat zeg je dan hè. Nieuws blijft nooit lang breaking dus ik kan niemand informeren, en een heldere analyse heb ik niet te geven, en “ik zit al anderhalf uur naar mijn computerscherm te staren” is weer zo egocentrisch – want het gaat niet om mij. Journalisten dood, politieagenten dood, daders gevlucht en wij zitten hier een beetje achter schermpjes. Parijs is dichtbij maar zonder internet ook ver weg. Dus ik leg mijn telefoon opzij, probeer verder te werken aan mijn scriptievoorstel, maar ik kom niet veel verder.
Dus dan maar naar mijn blog. Toch maar iets schrijven, voor het eerst. Dat ik intens verdrietig ben dat mensen zijn vermoord omdat ze durfden te doen waar ze in geloofden. Dat er mensen zijn die zich zo laten opjutten door de mening van anderen dat ze moordenaars worden. Dat ik wou dat mensen gewoon effe normáál deden, dat vandaag ervoor zorgt dat iedereen voortaan wat liever voor elkaar is, in plaats van wantrouwender. Maar domheid lokt domheid uit, dus daarover ben ik pessimistisch. Gelukkig zie ik veel meer dan dat de vastberadenheid van mensen die zich het zwijgen niet laten opleggen. De pen is uiteindelijk machtiger dan het zwaard. Hoe vaker ik het lees, hoe meer ik erin geloof.
* Oké, ik schrijf hier wel over voor mijn werk, heel veel zelfs. Maar dat is niet vanuit mijn eigen perspectief en daar doel ik nu even op.
** Schreef dit vanmiddag, post het nu pas. Vandaar de tegenwoordige tijd.
