In 2007 was ik zestien jaar en al te oud om de Cosmogirl serieus te nemen. Toch las ik het blad iedere maand gretig. Stiekem vond ik het geweldig om te lezen over al die jongensblunders, verslond ik de tips om beroemd te worden en kende de Vet Heftige Verhalen uit mijn hoofd. Dat de inhoud iedere maand redelijk inwisselbaar was mocht de pret niet drukken.
Er is slechts één artikel dat me is bijgebleven. Doen voor je 20e! heette het en bestond uit twintig dingen die je gedaan moest hebben voordat je tiener-af was. Twintig, dat duurt nog heeel lang, dacht ik toen, met het idee dat mijn leven al half over was voordat ik deze leeftijd bereikt zou hebben en ik dus alles al had kunnen afstrepen.
Nu ik bijna zo oud ben moest ik weer aan het artikel denken. Met het gevoel dat 2007 eergisteren eindigde was ik er niet meer zo van overtuigd dat ik alles wel had gedaan. Er begon iets te knagen; stel nou dat ik iets gemist heb in mijn tienerleven? Was ik geestelijk wel klaar om een tigger te worden?
Het duurde niet lang tot ik de betreffende Cosmogirl had teruggevonden. Net zo gretig als in 2007 begon ik met lezen, maar ik werd al snel teleurgesteld. In plaats van de redelijk logische dingen die er in mijn herinnering instonden, vond ik enkel to do-tips waarvan ik niet voor kan stellen ze ooit gewild te hebben. “Een oppervlakkig luizenleven dat draait om friends, uitgaan, boys en kleding leiden!”, “Eet iets exotisch!”, “Experimenteer met haarverf!”, “Eet in één keer een zak snoep leeg!”.
Verbaasd dat ik als Verstandige Zestienjarige niet had ingezien hoe stompzinnig dit was ruimde in de Cosmogirl weer op. Als ik ergens de angst had gevoeld om het makkelijke tienerleven achter me te laten, was dit nu wel verdwenen. Tieners zijn stom. Blij dat ik er bijna geen meer ben.
